Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Γάτα Ιμαλαίων & Agatha Christie


 
 
Το μάτι μου κόλλησε στο παραπάνω σκίτσο της Ευτυχίας Ξένου που εικονογραφεί το σχετικό δημοσίευμα του Βήματος. Κάτι δεν μου πήγε καλά από την πρώτη στιγμή.
Πολύ σύντομα είχα καταλήξει στο τι δεν "κόλλαγε":
Ενώ η αριστερή πλευρά του σκίτσου, αυτή που απεικονίζει δύο καθιστούς άνδρες σε γωνιακό καναπέ, διακρίνεται για την σχεδόν "ρεαλιστική" προοπτική της, η δεξιά, με την γάτα στο μαξιλάρι, μου θυμίζει τον σκύλο στην αφίσα του Θεόφιλου και τον "μικρό ναυτόπαιδα" του Μπόστ που έχουμε κρεμασμένους στο σαλόνι.
Μπορεί ένας/μία σκιτσογράφος να έχει τόσο μεγάλη διακύμανση ως προς την απόδοση της προοπτικής;

Τώρα θα διερωτηθείτε τι δουλειά έχει η Agatha Christie σε όλη αυτήν την ιστορία;
Αν έχετε παρακολουθήσει τις τηλεοπτικές αποδόσεις των έργων της συγγραφέως, μεταδίδονται κάθε Κυριακή στις 7 από την ΕΡΤ, το "κλειδί" του μυστηρίου σε μία από τις πρόσφατες ιστορίες ήταν ότι η ζωγράφος ζωγράφισε τον πίνακα από καρτ-ποσταλ και όχι εκ του φυσικού. Αυτό προέκυψε όταν ηρωίδα του αστυνομικού μυθιστορήματος παρατήρησε ότι στον πίνακα φιγουράριζε η προκυμαία και ο φάρος της παραλίας, όταν είχαν καεί 4 χρόνια πριν την υποτιθέμενη ημερομηνία δημιουργίας του πίνακα.

Ε, τώρα βάλτε σε λειτουργία τα φαιά σας κύτταρα και ακολουθήστε με στον δρόμο των μαθητευόμενων Ηρακλέων Πουαρώ.


Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Βουλαρίνος: "Αριστερός είμαι...γιατί; ...κοροίδο είμαι;"


Σε μια εποχή

  • που η χώρα βρίσκεται σε τεράστια αναστάτωση,
  • που οι αγρότες έχουν βγει με τα τρακτέρ στα μπλόκα αρνούμενοι να πληρώσουν το εθνικό "μάρμαρο" μέσω της αύξησης των "ασφαλιστικών" εισφορών που στην ουσία είναι πρόσθετοι φόροι,
  • που οι επιστήμονες έχουν κλείσει  τα γραφεία τους και διαδηλώνουν,
  • που τα capital controls ζουν και βασιλεύουν,
  • που το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 26,2% από το 2008
  • που προβλέπεται ύφεση 2,9% για το 2016
  • που το μεταναστευτικό είναι μια βραδυφλεγής κοινωνική και οικονομική βόμβα, παρακαταθήκη της θείας Τασίας, επειδή δεν τα κατάφερνε στα γεμιστά και τις μαρμελάδες,
  • που τα νεα παιδιά είναι άνεργα ή ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά,
Σύριζα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ (όλα τα ιστορικά enfants gâtés) σε αγαστή σύμπνοια φόρτωσαν με άνεση το δημόσιο χρέος με επιπλέον 326 εκατομμύρια ευρώ, συν μερικά ακόμη εκατομμύρια ληξιπρόθεσμων οφειλών, συν τη μισθοδοσία των εργαζομένων του Μεγάρου Μουσικής!

Γιατί;
Για να δημιουργήσουν μια ακόμη ΔΕΚΟ στο στυλ των κρατικοποιήσεων της εποχής του '80, αυτήν τη φορά στον πολιτισμό. 
Πέρασε όμως η εποχή που τέτοιες κρατικές "απλοχεριές" περνούσαν απαρατήρητες. 
Τώρα οι ευρωπαίοι απολίτιστοι "δανειστές-τοκογλύφοι" ζητούν ισοδύναμα.
Που να καταλάβουν τις "ανάγκες" ενός κουλτουριάρη λαού για κρατικοδίαιτο "πολιτισμό".
Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδα, έτσι δεν είναι;
Από πού θα τα βρει η Κυβέρνηση; 
Θα φορτώσει με πρόσθετους φόρους τα συνήθη "κορόιδα"; 
Θα μας υποβάλλουν σε πρόσθετες θυσίες, για τα μπορούν να το παίζουν "άρχοντες", σπαταλώντας "δημόσιο" χρήμα χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ
Ποιά είναι η λογική τέτοιων αποφάσεων; 
Στη φιλοσοφία του πολιτικού μας συστήματος εξουσίας, στην οποία εσχάτως εντάχθηκε πλησίστιος και ο Σύριζα, η λογική είναι σαφής:
Ο μεν Σύριζα δημιουργεί μερικές ακόμη θέσεις αργόμισθων συριζαίων golden boys, συν ένα επιπλέον βήμα κυβερνητικά ελεγχόμενου πολιτισμού. 
Τα δε δύο άλλα κόμματα, που προηγήθηκαν στην εξουσία, συγκαλύπτουν τα δικά τους "πάρτυ" στο θέμα αυτό.
Γιατί είχα συμμετάσχει σαν μελετητής στην ομάδα μίας από τις τέσσερεις κοινοπραξίες που διαγωνίσθηκαν για την κατασκευή της επέκτασής του και δεν "συναξάρομαι" τόσο εύκολα όσο το μέσο "κορόιδο" που καλείται πάλι να "κεράσει".

Η πρέπουσα λύση θα ήταν να βγει στον πλειστηριασμό, όπως στην -λίαν προσεχώς- αντίστοιχη περίπτωση η υποθήκη κάθε μικρο-ιδιοκτήτη που δεν εξυπηρετεί το δάνειό του.  
Αλλά πού;
Μας το θύμισε πρόσφατα ο "Βαγγέλης ο Βενιζέλος":
Όταν η μαϊμού ανεβαίνει στο δέντρο, αποκαλύπτονται και τα οπίσθιά της.
Και τα "οπίσθια" του Μεγάρου Μουσικής δεν συγκαταλέγονται στα "πολιτιστικά" ατού της χώρας γεγονός που συνηγορεί στο "χώσιμό τους" κάτω από το χαλάκι.