Η Ισπανική σοσιαλιστική κυβέρνηση μαθαίνει γρήγορα...

Είχαν και οι Ισπανοί σοσιαλιστές στο θέμα της μετανάστευσης τις "αυταπάτες της Τασίας" αλλά, όπως οι ειδήσεις δείχνουν, ανένηψαν σχετικά σύντομα.
Η αρχή έγινε όταν παίζοντας το: "εμείς που είμαστε καλοί" επέτρεψαν τον κατάπλου του πλοίου Aquarius, έμφορτο με μερικές εκατοντάδες μεταναστών που είχε "διασώσει" μεταξύ Λιβύης και Μάλτας και στο οποίο ο "ξενοφοβικός = κακός" Salvini δεν επέτρεπε να δέσει σε Ιταλικό λιμένα.
Αμέσως, όπως και στην περίπτωση Τασίας, το νέο διαδόθηκε:

"Η Ισπανία άνοιξε και σας περιμένει".

Σε λιγότερο από ένα μήνα, από την τρίτη θέση, όσον αφορά το πλήθος άφιξης μεταναστών, κατέκτησε -επαξίως- την πρώτη (μεταξύ τριών προσφιλών θαλασσίων διαδρομών ήτοι προς Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία).
Η είδηση στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω αναφέρει:

Η ισπανική αστυνομία ανακοίνωσε ότι συνέλαβε δύο Μαροκινούς που θεωρούνται ύποπτοι για λαθρεμπόριο μεταναστών στην Ισπανία, χρεώνοντας περισσότερα από 700 ευρώ για τη διέλευση από το Μαρόκο.

Ένα ξύλινο σκάφος μήκους 7 μέτρων, το οποίο κυβερνούσαν οι δύο άνδρες με 21 αλγερινούς μετανάστες, συμπεριλαμβανομένου ενός ανηλίκου, διασώθηκε έξω από την Ανδαλουσία στη νότια Ισπανία την Δευτέρα, αφού είχε αποπλεύσει από την πόλη al-Hoceima στο Βόρειο Μαρόκο την Κυριακή, σύμφωνα με δελτίο τύπου της αστυνομίας.
Οι δύο υπόπτοι φωτογραφήθηκαν από ισπανικό αστυνομικό ελικόπτερο, ενώ χρησιμοποιούσαν μια πυξίδα πλοήγησης, δήλωσε εκπρόσωπος της αστυνομίας στην AFP, προσθέτοντας ότι ορισμένοι επιβάτες είχαν καταγγείλει τους δύο άνδρες παρά την επικρεμάμενη απειλή θανάτου στην περίπτωση που τους μαρτυρούσαν.
"Παίρνουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και τους κάνουν να πληρώσουν μια περιουσία, εκτός από αυτό, παίζουν με τη ζωή τους επειδή τους μεταφέρουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, σε ένα μηχανοκίνητο σκάφος χαμηλής ισχύος, χωρίς φαγητό και με -στην καλύτερη περίπτωση- λίγο νερό ", πρόσθεσε.
Οι δύο άνδρες, οι οποίοι σύμφωνα με την αστυνομία ανήκουν σε μια "εγκληματική οργάνωση" που ειδικεύεται στην εμπορία ανθρώπων στο Μαρόκο, κρατήθηκαν εν αναμονή δίκης αφού ανακρίθηκαν από την δικαιοσύνη.
Δεκαπέντε χιλιόμετρα διαχωρίζουν τις μαροκινές ακτές της Ισπανίας από το στενότερο σημείο των στενών του Γιβραλτάρ, και οι τοπικές μαφίες εκμεταλλεύονται αυτό για να περνάνε λαθραία τους μετανάστες.

Ίσως παρατηρήσατε τα bolt -που προσέθεσα- στην προηγούμενη είδηση.
Αν θέλετε να μάθετε τον λόγο, θα πρέπει να διαβάσετε την σχετική μου ανάρτηση (Μαρτίος 2016):
 Η λαγουδέρα, η λαγουδέρα όλα τα δείχνει.

LIFELINE SAR [NL] call sign PD8224

Λόγω των δικό μας "πανηγυρισμών" περί το χρέος, δεν έχει προβληθεί από τα ελληνικά μέσα το θέμα του πλοίου "διάσωσης" Lifeline "νηολογίου" Amsterdam (για τα εισαγωγικά δείτε παρακάτω).
Το πλοίο αυτό, που ανήκει σε μία γερμανική ΜΚΟ, ευρίσκεται αυτή την στιγμή ακινητοποιημένο 40 μίλια βορείως της Λιβυής έμφορτο με 270 μετανάστες.

Η νέα ιταλική κυβέρνηση ζήτησε (16/06) από την Ολλανδία μέσω της διπλωματικής οδού, αφού το συγκεκριμένο πλοίο ισχυρίζεται νηολόγιο Αμστερνταμ, να του δώσει οδηγίες να μην καταπλεύσει σε ιταλικό λιμένα.
Η Ολλανδία απήντησε ότι τέτοιο πλοίο ΔΕΝ υφίσταται στα νηολόγια της και ως εκ τούτου δεν μπορεί να παρέμβει!!!
Ο ιταλός υπουργός Σαλβίνι, μετά από αυτήν την απάντηση, χαρακτήρισε το πλοίο σαν "πειρατικό" και ότι σε περίπτωση που επιχειρήσει να προσεγγίσει ιταλικό λιμένα θα κατασχεθεί και το πλήρωμά του θα συλληφθεί.

Η γερμανική ΜΚΟ αντέδρασε ανεβάζοντας στο twitter ένα έγγραφο που -κατ' αυτήν- αποδεικνύει ότι νόμιμα έχει υψώσει την ολλανδική σημαία.
Το έγγραφο αυτό δεν είναι απόσπασμα από επίσημο νηολόγιο, αλλά από μία ιδιωτική "λέσχη"* ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής: 

http://www.watersportverbond.nl/.

Άλλα ευτράπελα με αυτό το "νηολόγιο" είναι ότι το πλοίο Lifeline διαστάσεων 32x8 μέτρων εμφανίζεται στο "πιστοποιητικό" λίγο μεγαλύτερο από κρισκραφτ (στην χώρα μας δεν θα αποτελούσε καν τεκμήριο).
Αυτό όμως που, για τους γνωρίζοντες, αποδεικνύει πόσο μεγάλη μούφα είναι το Lifeline είναι το χαρακτηριστικό κλήσεως και κινδύνου (call sign) του σταθμού ασυρμάτου του.
Σύμφωνα με τα δηλωμένα στοιχεία του σκάφους στο marinetraffic.com αυτό είναι: 

Call Sign: PD8224
Η δομή του call sign αντικατοπτρίζει και το μέγεθος ή την σπουδαιότητα του μέσου ή σταθμού που το φέρει.
Πχ στην χώρα μας, που σαν πρόθεμα χώρας της έχουν εκχωρηθεί οι συνδυασμοί SV, SW, SX, SY και SZ, ο πάλαι ποτέ παράκτιος της Λούτσας, γνωστός και σαν "Ράδιο Αθήναι" (τώρα κάπου κοντά στη Αμαλιάδα) είχε το σύντομο χαρακτηριστικό SVA.
Τα αεροσκάφη της άλλοτε Ολυμπιακής είχαν τα SXxx (δύο χαρακτήρες μετά το πρόθεμα της χώρας) και οι ραδιοερασιτέχνες τα SVnxxx όπου το n=ψηφίο κατανομής της χώρας σε περιοχές και 2 ή 3 χαρακτήρες στην συνέχεια.
Τέλος, call signs απαρτιζόμενα αποκλειστικά από ψηφία μετά το πρόθεμα της χώρας, χορηγούνται σε φουσκωτά ή άλλα μικρά σκάφη αναψυχής εφ' όσον φέρουν πομποδέκτη VHF.

Αυτής της κατηγορίας είναι και το call sign του Lifeline.

(*) Ακολουθώντας την ίδια πρακτική, κάποιος φέρνοντας ένα αυτοκίνητο από την Γερμανία μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει ελληνικές πινακίδες κυκλοφορίας, μόνο με το να το δηλώσει στην ΕΛΠΑ!

Μία πραγματική δημοσιο-υπαλληλική αγάπη

Σάββατο απόγευμα, λίγο πριν τις 5, στον αρχαιολογικό χώρο της Σπάρτης.

Εκεί που ευρίσκονται η αρχαία ακρόπολη και το θέατρο της πόλης.

Η είσοδος του αρχαιολογικού χώρου ανοικτή, το φυλάκιο της εισόδου κλειστό, οι τουαλέτες -δίπλα στο φυλάκιο- κλειδωμένες.
Ψυχή ζώσα πουθενά. 

Ευτυχώς που η λάθρα "ζώσα" πινακίδα ήταν εκεί και από αυτήν μάθαμε ότι ο χώρος είναι επισκέψιμος μέχρι τις 6 μμ.

Επισκεφθήκαμε το θέατρο, που ευρίσκεται σε αρκετά μεγάλη απόσταση από την είσοδο και κατά τις 6 παρά 20 επιστρέφοντας στην είσοδο, να 'σου ένα αυτοκίνητο απ' έξω με έναν άνδρα στο τιμόνι.
- Είσαστε ο φύλακας; ρώτησε η γυναίκα μου.
- Περίπου, απάντησε για να συμπληρώσει:
Είμαι ο σύζυγος της φύλακα, που τώρα είναι κάπου στον χώρο.

Πήραμε το αυτοκίνητό μας και στον δρόμο της επιστροφής προσπαθήσαμε να λύσουμε το μυστήριο της εξαφανισμένης φύλακος, κατά το πρότυπο του "The lady vanishes" του Alfred Hitchcock.

-Να δεις που την έχει κοπανήσει και έστειλε τον άντρα της για να κλειδώσει. Αυτός όμως είδε το αυτοκίνητό μας και μας περίμενε για να μην μας κλειδώσει μέσα, 

ήταν η πρώτη και πλέον προφανής εξήγηση.

Μετά όμως αισθανθήκαμε κάπως άδικοι ως προς την εξαφανισμένη φύλακα και βγάλαμε μια λιγότερο κοπανατζήδικη θεωρία:
Κάπου ακροβολισμένη ήταν η φύλακας, ο άντρας της ήρθε να την πάρει, ως συνήθως νωρίτερα από την λήξη του ωραρίου, είδε το αυτοκίνητο μας και της τηλεφώνησε για τα σχετικά.
Θα πρέπει βέβαια να ήταν εξαιρετικά ακρο-ακροβολισμένη ή εναλλακτικά η αλγοριθμική της νόηση ψαξίματος να είναι υψηλότερου βαθμού από τον στοιχειώδη: 

Ξεκινάμε το ψάξιμο από το πιο πολυσύχναστο σημείο, δηλαδή το θέατρο, και γι' αυτό δεν διασταυρωθήκαμε.

Τέλος όμως και σαν συνεπείς διακονητές της δημοσιο-υπαλληλικής κουλτούρας, καταλήξαμε στο αδηρίτως πασιφανές, ότι δηλαδή η φύλαξ ευρίσκετο κάπου εκεί όλη την ώρα και το ότι η άφιξη του άντρα της 20 και πλέον λεπτά πριν την λήξη του ωραρίου δεν επιδέχεται καμία άλλη εξήγηση από το πόσο πολύ την αγαπάει και πόσο βιάζεται να βρεθεί μαζί της.

Ρειχιά Λακωνίας, 50 χρόνια μετά.

Την Μ. Εβδομάδα του 1967, λίγες μόνον μέρες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, βρέθηκα στην άγνωστή μου τότε Ρειχιά Λακωνίας.
Το μόνον που γνώριζα τότε για το χωρίο είναι ότι διαθέτει ανεμπόδιστη θέα προς την νήσο Φαλκονέρα, που έγινε πανελληνίως γνωστή από το ναυάγιο του Ε/Ο Ηράκλειον.

Εμείς, οι Αεροπρόσκοποι του 2ου Συστήματος Πειραιά βοηθούσαμε τις Οδηγούς της πόλης μας στην υλοποίηση της ετήσιας Καλής τους Πράξης που ήταν μια παιδική "βιβλιοθήκη" στο σχολείο του ενλόγω χωριού.

Κάποιος τράβηξε και την παρακάτω ασπρόμαυρη φωτογραφία κατά την "τελετή παράδοσης".
Ήταν απόγευμα Μ. Παρασκευής ή Μ. Σαββάτου 1967.

Έκτοτε, πέρασε μισός αιώνας (Ιούλιος 2017) μέχρις ότου έρθει η κατάλληλη στιγμή να ξαναπεράσω από εκεί.

Εδώ με βλέπετε να εξετάζω στο laptop την παλαιά αυτή ασπρόμαυρη φωτογραφία προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσω την τότε γωνία λήψης.

- Πιο χοντρός μου φαίνεται ο κορμός του πεύκου, συμπέρανα και προβληματίστηκα.

-Μα έχουν περάσει και 50 χρόνια, με προσγείωσε η γυναίκα μου.

Πριν τον γάμο ο γαμπρός δεν πρέπει να δει την νύφη.

Αν ο τίτλος δεν σας λέει τίποτα, μην συνεχίσετε το διάβασμα.

Το πιθανότερο είναι ότι και η συνέχεια δεν θα σας πει απολύτως τίποτα.

Το υπουργείο όμως πολιτισμού (με όποιον τίτλο εμφανίζεται σήμερα) αυτού του είδους το savoir faire το υπηρετεί πιστά εδώ και πολλές δεκαετίες, τουλάχιστον στις διαδικασίες σύλληψης, μελέτης και υλοποίησης των νέων αρχαιολογικών μουσείων.

Αφορμή της παρούσας ανάρτησης αποτελεί η πρόσφατη επίσκεψή μου σε νέο αρχαιολογικό -άνοιξε το 2016- στη Στερεά Ελλάδα. 

Δεν αναφέρω την πόλη για να μην στεναχωρήσω παραπάνω κάποιους φίλους, αλλά και γιατί κάτι τέτοιο δεν θα έκανε καμία διαφορά αφού η πολυετής πρακτική του υπουργείου έχει ήδη αναχθεί σε απαράβατο Κανόνα (σχεδόν) καθολικής εφαρμογής.

Μία φορά τον παρέβησαν, ύστερα από 30 τόσα χρόνια σθεναρής αντίστασης και προέκυψε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Τέτοια "λάθη" όμως, δεν ξαναγίνονται.

Αλλά ας γίνω πιο σαφής σχετικά με τον καλό αυτό Κανόνα:

Όπως ο γαμπρός δεν πρέπει να δει την νύφη, γιατί αλλιώς κινδυνεύει ο γάμος, έτσι  και η ομάδα υπηρεσιακών και ιδιωτών μελετητών του κτιρίου δεν πρέπει να δει την αντίστοιχη ομάδα μελέτης της μόνιμης έκθεσης του μουσείου πριν από τα εγκαίνια του μουσείου γιατί άλλως αυτό κινδυνεύει.

Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και μία τρίτη ομάδα απαρτιζόμενη από πολιτικούς, υψηλόβαθμους υπηρεσιακούς και άλλους "φορείς" που έχει προηγηθεί και η οποία ύστερα από -υποτιθέμενη- μελέτη έχει αποφασίσει σχετικά με την αναγκαιότητα, την χωροθέτηση και την έκταση του νέου μουσείου. Αλλά αυτή αποτελεί από μόνη της μια άλλη "πονεμένη" ιστορία.

Ρίξτε μέσα στο blender λίγους τοπικούς "παράγοντες", κανα-δυό πολιτικά πρόσωπα, έναν δήμαρχο που προσφέρει μια έκταση δίπλα στο νεκροταφείο του δήμου ή κάποια έκταση που έχει ήδη απαλλοτριωθεί από το υπουργείο προκειμένου να "προστατευθούν" τα επιτόπια αρχαία.

Ξεκινήστε το χτύπημα στην πρώτη ταχύτητα, για να μην υπερθερμανθεί και κολλήσει το blender.

Αυξήσατε σιγά-σιγά τις στροφές, τουλάχιστον έως το 3 και αν αντέχει -καλύτερα- έως το 5.

Στο τέλος, από τις φουσκάλες που θα ανέβουν θα μάθετε και την επιφάνεια των χώρων του μουσείου.

Σε αυτό το στάδιο μην προσθέσετε αρωματικά Ευρώφυλλα,

Αυτό γίνεται στο τέλος, λίγο πριν το σερβίρισμα.

Άλλωστε, κατά τα γνωστά: "Λεφτά υπάρχουν".

Πίσω γρήγορα στα πλεονεκτήματα του καλού Κανόνα.

Όπως έλεγε και ο μεγάλος τιμονιέρης:

Μεγάλη φασαρία, υπέροχη κατάσταση.

Αν η ομάδα μελέτης του κτηρίου γνωρίζει εξ αρχής πως θα στηθεί η έκθεση μπορεί και να σχεδιάσει ένα κτήριο που να μην χρειάζεται στην συνέχεια εκτεταμένο ράβε-ξήλωνε για να την φιλοξενήσει.

Χωρίς το σχετικό ράβε-ξήλωνε το κόστος μπορεί να μείνει χαμηλό. 

Κακό αυτό!

Όπως θα παρατηρούσαν οι κριτές στο Master Chef :

Τα αρωματικά Ευρώφυλλα δεν έχουν την απαιτούμενη ένταση.

Αυτός/αυτή που το έκανε πάει για διαδικασία αποχώρησης,

Θέλουμε κάτι τέτοιο; 

Ποτέ!

Γι' αυτό, η κατασκευή του συγκεκριμένου μουσείου στο οποίο αναφέρομαι, ολοκληρώθηκε το 2009.

Η μουσειολογική-μουσειογραφική του μελέτη το 2011.

Όμορφα και παστρικά πράγματα χωρίς ενοχλητικές υπερκαλύψεις.

Μπορεί ο σημερινός επισκέπτης να παρατηρεί στην είσοδο κάποια "ορφανά" τοιχία και υποστυλώματα, ατάκτως ερριμμένα και εύλογα να διερωτάται κατά πόσο ο αρχιτέκτονας ήταν υπό την επίδραση ουσιών όταν τα σχεδίαζε, αλλά η ένταση των αρωματικών Ευρώφυλλων βγήκε "ταμάμ".

Κατά τα δημοσιευμένα στοιχεία 2,73 εκατομμύρια Ευρώ το κτήριο και 1,36 εκατομμύρια Ευρώ η έκθεση.

Αν σας φαίνονται πολλά, τότε είσαστε θλιβεροί τσίπηδες, δεν μπορείτε να καταλάβετε την αξία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και -με το συμπάθιο- τσακιστείτε γρήγορα έξω από εδώ!

Ένα δεύτερο πλεονέκτημα που εξασφαλίζει ο καλός αυτός Κανόνας είναι ότι εξασφαλίζει όλες τις μεριές από "κακόβουλες" επικρίσεις.

Αν πχ κάποιος ρωτήσει τον/την αρχιτέκτονα:

Γιατί έβαλες εκεί αυτή την τζαμαρία αφού στο τέλος την σφράγισαν με πανό για να δημιουργήσουν μια γωνιακή προθήκη;

Αν είναι πράος/α και ευγενής θα απαντήσει:

Σχεδίασα με τα στοιχεία που μου έδωσε η υπηρεσία τότε. Το τι θα έκαναν 5 χρόνια μετά, δεν μπορούσα να το γνωρίζω.

Αν είναι κανένας μίζερος και γκρινιάρης, την βάψατε. Θα ακούσετε σε πολλαπλές παραλλαγές:

Μου ακύρωσαν την βασική μου αρχιτεκτονική ιδέα/λύση.

Μου κατέστρεψαν το καλύτερό μου στοιχείο όψεως.

Βάρβαρος ακρωτηριασμός του πνευματικού μου δημιουργήματος, και άλλα.

Αν στην συνέχεια και με περισσή αυθάδεια -αλήθεια- πάτε να ερωτήσετε τον/την αρχαιολόγο που σχεδίασε την έκθεση κατά πόσο αντιλαμβάνεται ότι οι εκατοντάδες προβολείς που κρέμασε από την οροφή για να φωτίσει τα εκθέματα -και μάλιστα με λυχνίες πυράκτωσης- εκτός από μια απίστευτου βαθμού ενεργειακή σπατάλη-κραιπάλη έστειλαν στα σκουπίδια και όλους τους υπολογισμούς της εγκατάστασης κλιματισμού και το συγκεκριμένο μουσείο θα έχει μία ζωή πρόβλημα με τον κλιματισμό, αυτός/αυτή επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος, οπότε κάτι τέτοια τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του/της, θα σου απαντήσει βαριεστημένα:

Κάναμε το καλλίτερο δυνατόν, σε χρόνο ρεκόρ, με ελλιπή στελέχωση, περιορισμένη χρηματοδότηση, απάνθρωπο όγκο παράλληλης εργασίας, κ.λ.π, κ.λ.π.

ΣΣ:2016-2009 => 7 χρόνια ρεκορ

Γι' αυτό ένα μεγάλο "Μπράβο" στο υπουργείο πολιτισμού, που -βρε αδερφέ- δεν κάνει τίποτε λιγότερο από αυτό που η λαϊκή σοφία πρεσβεύει:

Μοναχοί σας χορεύετε και όσο θέλετε πηδάτε (το "τους φορολογούμενους" στο τέλος παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο).

Μικρά οικιακά φωτοβολταικά και ευστάθεια δικτύου

Αναδημοσίευση ανάρτησής μου στο capital.gr

Tην έκφραση "όχι όλα τ' αυγά στο ίδιο καλάθι" την χρησιμοποιείτε πιστεύω συχνά.
Την "πιασιάρικη" όμως αντίθεση που περιλαμβάνει η φράση "θωρηκτό τσέπης" δεν την πιάνει, παρά το γεγονός ότι και οι δύο εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια αρχή:

Πολλά και μικρότερα είναι καλύτερα από λίγα και μεγαλύτερα.

Ακόμη και τα βλίτα το έχουν καταλάβει αυτό, παρατηρώντας τα αποτελέσματα της "σύγκρουσης" των mainframes με τα PCs, των κάθε λογής δικτύων δεδομένων με το Internet και πρόσφατα των εκδοτικών συγκροτημάτων με τους χιλιάδες bloggers, posters, tweeters και δεν συμμαζεύεται.

Οι μόνοι που κάνουν ότι δεν το βλέπουν, είναι όσοι έχουν συμφέροντα στην αντίπερα όχθη.
Π.χ, η γιγαντοκλίμακα χρησιμοποιείται από όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σαν μέσο ψυχολογικής καταπίεσης των ολίγων επί των πολλών.
Πόσα δωμάτια είπαμε ότι έχει το προεδρικό μέγαρο που έκτισε ο Τσαουσέσκου για την πάρτι του;
Και βέβαια, οι ΔΕΗτζήδες για να εισπράττουν τον μισθό τους κάθε μήνα, δεν θα πρέπει ο καθείς να μπορεί να βγάλει στο μπαλκόνι/ταράτσα του 2-3 φωτοβολταικά panels, όπως εγώ μπορώ τώρα να σας μεταφέρω την γνώμη μου χωρίς να διαθέτω τα πιεστήρια της Πήγασος.
Εφαρμόζεται δηλαδή το "δημοκρατικότατο":

Λίγοι και μεγάλοι είναι καλύτεροι από πολλούς και μικρούς.

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα.
Για την περίπτωση των αυτοπαραγωγών (net metering ελληνιστί), σε αρκετές χώρες πλέον, η υπερβάλλουσα της ίδιο-κατανάλωσης ενέργεια που παροχετεύεται στο δίκτυο, είτε δεν πληρώνεται καθόλου, είτε -ακόμη χειρότερα- επιφέρει πρόστιμο. Γι' αυτό και κυκλοφορούν συσκευές οι οποίες όταν υπάρχει πλεόνασμα παραγωγής την στέλνουν στο boiler ΖΝΧ που αποτελεί μία πολύ φτηνή αλλά καθόλου ανταποδοτική μορφή αποθήκευσης.

Στην Αυστραλία, διαβάζω, έχουν προχωρήσει ακόμη πιο πολύ εφαρμόζοντας γεωγραφικά quotas.
Σε περιοχές αμιγούς κατοικίας, με μεσαίου μεγέθους οικόπεδα και μονοκατοικίες, το ένα φωτοβολταϊκό από το διπλανό του πρέπει να απέχουν κατά μια ελάχιστη απόσταση.
Όπως δηλαδή δίνονται στα μέρη μας οι άδειες για τα φαρμακεία.
Πρόλαβε και έβαλε ο γείτονάς σου φωτοβολταϊκά;
Άργησες και έχασες δυστυχώς.
Η γεωγραφική "πυκνότητα" παραγωγής πρέπει να είναι μικρότερη από την κατανάλωση για λόγους ευστάθειας δικτύου και να μην μπορεί να γράφει όσα, εν μέρει σωστά, γράφει ο Τυρεμπορικός συνάδελφος.

Εμείς εδώ τι κάναμε;
Το ακριβώς αντίθετο, όπως πάντα.
Άδεια στις μονοκατοικίες για μέχρι 10 kWp που κατά μέσο όρο υπερκαλύπτουν σε ετήσια βάση την ίδιο-κατανάλωση και έμμεση απαγόρευση στις πολυκατοικίες με την εφαρμογή της κατά 100% σύμφωνης γνώμης των συνιδιοκτητών.
Γιατί η πολυκατοικία από την κατασκευή της και μόνον επιβάλει την πολιτική των Αυστραλών για χαμηλή γεωγραφική πυκνότητα εισκόμισης ενεργείας. Ακόμη και 100% κάλυψη της ταράτσας μίας πολυκατοικίας με panels δεν θα μπορέσει να καλύψει την κατανάλωση των υποκείμενων 6-8 ορόφων διαμερισμάτων.
Σε μονοψήφιο ποσοστό συμμετοχής θα παραμείνει και όχι μόνο δεν θα επιβαρύνει την απαραίτητη για την ευστάθεια του δικτύου στρεφόμενη εφεδρεία, αλλά όπως γράφτηκε θα αμβλύνει την μεσημεριανή και απογευματινή αιχμή.

Κάποιος όμως θα διερωτάτο:
Γιατί για μεν το Φυσικό Αέριο σε επίπεδο κοινοχρήστων αρκεί απλή πλειοψηφία ενώ σε επίπεδο διαμερισμάτων έχει νομοθετηθεί το "έτσι γουστάρω" και για δε τα φωτοβολταϊκά απαιτείται ομοφωνία;
Δεν υπάρχει εδώ κάποια αντίφαση;
Καμία απολύτως αντίφαση "αφελή" μου φίλε, γιατί  η κινητήρια δύναμη πίσω και από τις δύο περιπτώσεις είναι η προστασία των συμφερόντων των αντίστοιχων δημόσιων επιχειρήσεων, ήτοι των ΔΕΗ και ΔΕΣΦΑ.

Συμπέρασμα:

Ορθολογικές τεχνικές λύσεις υπάρχουν, ας πάψουν να κρύβουν τις λαμογιές τους πίσω από έωλες "τεχνολογικές" προφάσεις. Για να μην θυμηθώ εδώ τα ΜΟΝΟΝ 4 πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια που απεφάνθη κάποιο "Ινστιτούτο της Φλωρεντίας" ότι εξαντλούν την χωρητικότητα του διατιθέμενου φάσματος ραδιοσυχνοτήτων.

Αναστάσιμη υπόμνηση κυβερνητικού πνεύματος

Γυρίζοντας από την Ανάσταση παρακολούθησα το εορταστικό πρόγραμμα της ΕΡΤ.

Πολύ καλές οι τρεις τραγουδίστριες, πολύ καλύτερα τα παλιά ελληνικά τραγούδια που ερμήνευσαν.

Επί πλέον, η ΕΡΤ δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να μας υπενθυμίσει την ταύτισή της με το σύγχρονο κυβερνητικό πνεύμα.

Ξέρετε, αυτό που πρεσβεύει:

"Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν καταθέσεις, οπότε δεν τους αφορούν τα capital controls".

Στην περίπτωσή μας αυτό μεταφράζεται:

"Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ακούνε Ρουβά, Ρέμο και χιπ-χοπ, οπότε δεν τους αφορούν τα credits των τραγουδιών που ερμηνεύθηκαν".

No credits λοιπόν, ήτοι ένα μικρό τοσοδούλι, σύντομο σουπεράκι που αναφέρει τίτλο, συνθέτη και στιχουργό στην αρχή κάθε τραγουδιού.

Αφήστε τώρα που οι περισσότεροι από τους συντελεστές των τραγουδιών έχουν από καιρό αποδημήσει εις Κύριον και οι πάλαι ποτέ δισκογραφικές τους έχουν κατεβάσει ρολά, οπότε δεν υπάρχει κάποιος ή κάτι που να "ενδιαφέρεται" (τα εισαγωγικά για όσους ψυχανεμίζονται τους τρόπους υλοποιήσης του ενδιαφέροντος).

Είναι, βέβαια, και το άλλο που δεν πρέπει να παραβλέπουμε:

Στην ΕΡΤ των 2400 ατόμων, που να βρεθεί ένας γραφίστας, ή τέλος πάντων μία χειρίστρια γεννήτριας χαρακτήρων (κατά κόσμον τιτλέζα), για να ρίξει τα credits.

Με τόσο λίγο προσωπικό και την υφιστάμενη έλλειψη πιστώσεων, που δυσκολεύει την εξωτερική παραγωγή, τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι;

Και αυτά που κάνουν πολλά είναι...