Στο δημοτικό όταν ήμουνα, με έστειλαν το καλοκαίρι σε μία κατασκήνωση στον Αι Γιάννη στο Πήλιο, στην οποία η πλειοψηφία των παιδιών ήσαν από την Β. Ελλάδα. Κυρίως Θεσσαλονικείς.
Είχαμε εκεί ένα μέρος, κάτι σαν αλάνα, όπου παίζαμε ποδόσφαιρο.
Τι ποδόσφαιρο δηλαδή, ούτε φάουλ υπήρχε, ούτε άουτ, τα τέρματα επισημαίνονταν με δύο πέτρες το άνοιγμα των οποίων άλλαζε συνέχεια.
Σε μια στιγμή βλέπουμε τον "καλό" της άλλης ομάδας να τα βροντάει κάτω και να φεύγει.
- Γιατί φεύγεις, τον ρωτήσαμε όλοι, έχουμε ακόμη μισή ώρα για να παίξουμε.
- Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, μας απάντησε έντονα εκνευρισμένος, είναι ξυλίκι.
- Τι είναι το ξυλίκι; ρώτησα δειλά-δειλά.
- Ρε συ, από που είσαι; Απο την Αθήνα; Εκεί κάτω δεν παίζετε ξυλίκι; με ρώτησαν.
- Όχι, τους απήντησα, φοβερά ντροπιασμένος.
Με κοίταξαν λοιπόν κάπως μεταξύ συγκατάβασης και περιφρόνησης και μου είπαν:
- Ε, καλά τότε... Ξυλίκι είναι… το... ξυλίκι, πως να στο πούμε διαφορετικά.
Τώρα αν εγώ σας πω ότι αυτό δεν είναι χρηματιστήριο αλλά ξυλίκι, θα βρεθεί κανένας παλιός Θεσσαλονικιός να με βοηθήσει όταν ρωτήσετε τι είναι το ξυλίκι;
