Το πρωτο-δημοσίευσα το 2008 σε μία συζήτηση σχετική με την παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας από φωτοβολταϊκά. Με τα τελευταία γεγονότα στην Ιαπωνία το ξαναθυμήθηκα, το βρήκα και το αναδημοσιεύω εδώ.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70, μετά την πτώση της χούντας, η κυβέρνηση αποφάσισε την δημιουργία του πρώτου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής από πυρηνικό καύσιμο.
Το σημείο εγκατάστασης που είχε επιλεγεί ήταν η Εύβοια, αλλά οι κάτοικοί της δεν ήθελαν την μονάδα και αυτή έκοβε βόλτες μεταξύ Αλιβερίου και Καρύστου.
Τότε η ΔΕΗ είχε δημοσιεύσει μία προκήρυξη για την πρόσληψη 15-20 μηχανικών που θα επάνδρωναν την υπό ίδρυση διεύθυνση των πυρηνικών σταθμών.
Ο αρμόδιος υπουργός της εποχής, που όπως φαίνεται είχε συναίσθηση του που πατούσε, είχε δώσει εντολή ώστε η επιλογή των υποψηφίων να γίνει κατά το δυνατό με τον πιο αντικειμενικό τρόπο (κάτι σαν τον πρόδρομο του ΑΣΕΠ).
Έτσι, η προκήρυξη ζητούσε νέους ηλεκτρολόγους-μηχανολόγους του ΕΜΠ, για να έχουν αρκετά παραγωγικά χρόνια μπροστά τους, οι οποίοι να γνωρίζουν καλά την Αγγλική και τούτο γιατί με την πρόσληψη προβλέπετο μία διετής εκπαίδευση στις ΗΠΑ.
Η επιλογή θα γινόταν βάσει βαθμού διπλώματος, βαθμού στο μάθημα της πυρηνικής τεχνολογίας και βαθμού στο κατ΄επιλογή μάθημα των ειδικών κεφαλαίων πυρηνικής τεχνολογίας.
Είχαν καταλάβει ότι σε αυτόν τον τομέα δεν χωρούσε ούτε πολιτικό μέσο, ούτε ρουσφέτι, ούτε μπαλαμούτι δια της μεθόδου της συνέντευξης.
Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί με την προοπτική, γιατί τα Αγγλικά μου ήταν του Κολεγίου Αθηνών, το κατ' επιλογή μάθημα επειδή ήταν αρκετά δύσκολο οι περισσότεροι το απέφευγαν, οπότε ο αναμενόμενος ανταγωνισμός μικρός, και οι βαθμοί μου τέτοιοι που μου εξασφάλιζαν, αν όχι την πρώτη, μια από τις πρώτες θέσεις.
Έτσι, όταν με ειδοποίησαν ότι το σχέδιο για πυρηνικά εγκαταλείπεται είπα "για δες ατυχία".
Μετά από χρόνια όταν συνέβη το ατύχημα στο Τσερνομπίλ άλλαξα γνώμη και είπα "για δες τύχη".
Σήμερα, 30+ χρόνια μετά, σκέφτομαι και τρομάζω με τους γαλαζιο-πρασινο-φρουρούς που προφανώς θα προσλάβει η ΔΕΗ για να επανδρώσουν την σχολάζουσα διεύθυνση παραγωγής από πυρηνική ενέργεια.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70, μετά την πτώση της χούντας, η κυβέρνηση αποφάσισε την δημιουργία του πρώτου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής από πυρηνικό καύσιμο.
Το σημείο εγκατάστασης που είχε επιλεγεί ήταν η Εύβοια, αλλά οι κάτοικοί της δεν ήθελαν την μονάδα και αυτή έκοβε βόλτες μεταξύ Αλιβερίου και Καρύστου.
Τότε η ΔΕΗ είχε δημοσιεύσει μία προκήρυξη για την πρόσληψη 15-20 μηχανικών που θα επάνδρωναν την υπό ίδρυση διεύθυνση των πυρηνικών σταθμών.
Ο αρμόδιος υπουργός της εποχής, που όπως φαίνεται είχε συναίσθηση του που πατούσε, είχε δώσει εντολή ώστε η επιλογή των υποψηφίων να γίνει κατά το δυνατό με τον πιο αντικειμενικό τρόπο (κάτι σαν τον πρόδρομο του ΑΣΕΠ).
Έτσι, η προκήρυξη ζητούσε νέους ηλεκτρολόγους-μηχανολόγους του ΕΜΠ, για να έχουν αρκετά παραγωγικά χρόνια μπροστά τους, οι οποίοι να γνωρίζουν καλά την Αγγλική και τούτο γιατί με την πρόσληψη προβλέπετο μία διετής εκπαίδευση στις ΗΠΑ.
Η επιλογή θα γινόταν βάσει βαθμού διπλώματος, βαθμού στο μάθημα της πυρηνικής τεχνολογίας και βαθμού στο κατ΄επιλογή μάθημα των ειδικών κεφαλαίων πυρηνικής τεχνολογίας.
Είχαν καταλάβει ότι σε αυτόν τον τομέα δεν χωρούσε ούτε πολιτικό μέσο, ούτε ρουσφέτι, ούτε μπαλαμούτι δια της μεθόδου της συνέντευξης.
Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί με την προοπτική, γιατί τα Αγγλικά μου ήταν του Κολεγίου Αθηνών, το κατ' επιλογή μάθημα επειδή ήταν αρκετά δύσκολο οι περισσότεροι το απέφευγαν, οπότε ο αναμενόμενος ανταγωνισμός μικρός, και οι βαθμοί μου τέτοιοι που μου εξασφάλιζαν, αν όχι την πρώτη, μια από τις πρώτες θέσεις.
Έτσι, όταν με ειδοποίησαν ότι το σχέδιο για πυρηνικά εγκαταλείπεται είπα "για δες ατυχία".
Μετά από χρόνια όταν συνέβη το ατύχημα στο Τσερνομπίλ άλλαξα γνώμη και είπα "για δες τύχη".
Σήμερα, 30+ χρόνια μετά, σκέφτομαι και τρομάζω με τους γαλαζιο-πρασινο-φρουρούς που προφανώς θα προσλάβει η ΔΕΗ για να επανδρώσουν την σχολάζουσα διεύθυνση παραγωγής από πυρηνική ενέργεια.
