Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ας το γράψω εδώ, γιατί αρχίζω και ξεχνάω



Όλα ξεκίνησαν όταν έπεσα πάνω σε ένα link με τον πιασιάρικο τίτλο: "Το μυστικό πείραμα της Καστέλλας (1903)".

Διάβασα αυτήν την, πράγματι ενδιαφέρουσα, ανάρτηση στο pireorama.blogspot.gr.

Στη συνέχεια το μάτι μου έπεσε σε μία άλλη, σχετική με το "Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς". 
Το σχολείο μου για δύο χρόνια. 
Μ’ έπιασε η νοσταλγία και άφησα το ακόλουθο σχόλιο:

Έκανα τις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου στο Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς.

Η εποχή εξαιρετικά ταραγμένη, 1966-1967.
Αμέσως μετά τα Ιουλιανά του 65, ανάμεσα στις κυβερνήσεις της αποστασίας, με κορύφωση το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Κάποια εξάμηνα τα έκανα στο "παράρτημα" στην Φρεατίδα.
Ακόμη θυμάμαι τον υπεύθυνο καθηγητή του παραρτήματος (Τσελεπή νομίζω το έλεγαν-φιλόλογο) να μας φωνάζει μέχρι υστερίας γιατί ανεβαίναμε ομαδικά την ξύλινη σκάλα που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.
"Ένας-ένας, δεν σας είπα" ωρυόταν.

Την νταρτανογυναίκα την "γαλλικού", που ούσα αδελφή του αστυνομικού διευθυντή Πειραιώς, τα βράδια έβγαινε περιπολία στην Τρούμπα και αν εύρισκε εκεί μαθητή της, τον πλάκωνε επιτόπου στα χαστούκια.

Στο κεντρικό, η Χούντα μας έφερε έναν μεσήλικα υπάλληλο της μετεωρολογικής υπηρεσίας να μας διδάξει φυσική και χημεία.
Η πλάκα που κάναμε όταν έγραψε στον πίνακα αντίδραση με το νερό "ΗΟ".
"Θέλει και ένα δύο" του ψιθυρίσαμε διακριτικά.
Και το διόρθωσε σε "2ΗΟ" !!!

Και αν ξέρατε από πιο σχολείο βρέθηκα στο 2ο...

Η απάντηση εδώ:

Πραγματικά μοναδική εμπειρία το 2ο.


Στη συνέχεια όμως, κάτι με έτρωγε και κατέληξα να googleάρω τις λέξεις: 

"Αρχοντάκη, Γαλλικά, Τρούμπα".

Και τι λέτε ότι βρήκα;
Το ακόλουθο απόσπασμα, σε αυτή την ιστοσελίδα:

Εκεί ήταν και το Τμήμα Μεταγωγών. Αλλά πιο πάνω και το Δεύτερο Γυμνάσιο, όπου δίδασκε Γαλλικά η κα Αρχοντάκη. Μία σωματώδης γυναίκα της οποίας ο άντρας ήταν αστυνομικός διευθυντής Πειραιά και  η οποία όταν δεν δίδασκε έφερνε βόλτα την Τρούμπα και μάζευε, σαν το «μεικτό» των στρατιωτών, τους μαθητές της. Σε όσους δεν είχαν πάρε-δώσε με την Τρούμπα ήταν ιδιαιτέρως αγαπητή. Διέθετε ένα μοναδικό κράμα καλοσύνης και αγάπης προς τους μαθητές της, συγχρόνως με μία απίστευτη σκληρότητα σ  όσους πήγαιναν στους οίκους ανοχής (τους πλάκωνε κυριολεκτικά στο ξύλο και μιλάμε για μαθητές που ήταν 1.85 και 22 χρονών αφού ήταν σύνηθες φαινόμενο κάποιος να διακόπτει το σχολείο, να πηγαίνει να μπαρκάρει και μετά από μερικά χρόνια να το ξαναπιάνει) γεγονός που την είχε κάνει φόβο και τρόμο της Τρούμπας. Αν κανείς, μικρός σε ηλικία, εμφανιζόταν εκεί τον ρωτούσαν "Σε ποιό γυμνάσιο πας ;". Αν έλεγε "δεύτερο"  όλες οι πόρτες έκλειναν», λέει ο αφηγητής μας.

Βρε κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει, αλλά τι; 
Ας το ψάξω λίγο περισσότερο...

Και ορίστε η αρχική  ανάρτηση, από εμένα τον ίδιο, μία δεκαετία πριν (2002), στο forum του awmn.net:

Εγώ που ηλικιακά βρίσκομαι μεταξύ του … και του πατέρα σου και πέρασα από το δεύτερο λύκειο του Πειραιά, είχα για Γαλλικού την κα. Αρχοντάκη. Μία ανδρογυναίκα της οποίας ο άντρας ήταν αστυνομικός διευθυντής Πειραιά και ή οποία όταν δεν δίδασκε έφερνε βόλτα την Τρούμπα και μάζευε (δίκην μικτού) τους μαθητές της. Σε όσους όμως δεν είχαν πάρε-δώσε με την Τρούμπα (όπως εγώ) ήταν ιδιαιτέρως αγαπητή. Διέθετε ένα μοναδικό κράμα καλοσύνης και αγάπης προς τους μαθητές της, συγχρόνως με έναν απίστευτο τσαμπουκά προς τους μπουρδελάρηδες (τους πλάκωνε κυριολεκτικά στο ξύλο και μιλάμε για μαθητές που ήταν 1.85 και 22 χρονών αφού ήταν σύνηθες φαινόμενο κάποιος να διακόπτει το σχολείο, να πηγαίνει να μπαρκάρει και μετά από μερικά χρόνια να το ξαναπιάνει) που την είχε κάνει φόβο και τρόμο της Τρόυμπας. Αν κανείς μικρός σε ηλικία εμφανιζόταν εκεί τον ρωτούσαν "Σε πιό γυμνάσιο πας ;". Αν έλεγες δεύτερο όλες οι πόρτες κλείναν. Μετά ήρθε η χούντα και έκλεισε την Τρούμπα.

Αλλά και αρκετές μεταγενέστερες ενσωματώσεις του «ευπρεπισμένου» κειμένου σε ιστοσελίδες με θέμα τα σχολεία του Πειραιά.
  
 Παρατηρήστε:
- την politicaly correct έκφραση "σωματώδης", σε αντικατάσταση της "ανδρογυναίκας"
- τον γλωσσικό ευπρεπισμό της "χυδαίας" έκφρασης: "τσαμπουκά προς τους μπουρδελιάρηδες", σε "σκληρότητα σ ' όσους πήγαιναν στους οίκους ανοχής".
- και τέλος αυτό που μ' έτρωγε, δηλαδή ότι δεν ήταν η αδελφή του αστυνομικού διευθυντή, αλλά η γυναίκα του.