Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Κουτοπονηρίες OTE talk

Έχω OTE talk εδώ και 1-2 χρόνια.

Διάβασα το καλοκαίρι ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα αρχίζει να δίνει και 60 λεπτά το μήνα δωρεάν προς κινητά.

Ο πρώτος λογαριασμός που μου ήρθε περιλάμβανε χρέωση προς κινητά.
Σκέφτομαι, θα αφορά προγενέστερες χρεώσεις.

Ο επόμενος το ίδιο.
Επειδή όμως κάνω ελάχιστα τηλεφωνήματα προς κινητά, το ποσό ήταν κάτω του ενός ευρώ και δεν έδωσα συνέχεια.

Στον πρόσφατο λογαριασμό βλέπω πάλι χρέωση προς κινητά.
Α... λέω, δεν είναι δυνατόν, πρέπει να το λύσω το θέμα.

Παίρνω το 134 και τι μαθαίνω;
Χρειάζεται ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ

Καλά βρε άνθρωποι του ΟΤΕ, μας δουλεύετε;

Η δικαιολογία έτοιμη:
- Μπορεί να μην θέλετε ν' αναλάβετε την δέσμευση που συνοδεύει την αναβάθμιση.

- Και ποιά είναι αυτή; ρωτάω.

- Τρείς μήνες παραμονής στο πρόγραμμα...

Αυτές οι κουτοπονηρίες πραγματικά μου την δίνουν.

Και να τις μετέρχεται κάποιος κακομοίρης, να δείξω κατανόηση, αλλά οργανισμός του μεγέθους του ΟΤΕ;

Και να δείτε αυτός/η που το σκέφθηκε στον ΟΤΕ, θα είναι και υπερήφανος/η γι' αυτό.

Μερικά ευρώ από μερικές χιλιάδες συνδρομητές, θα λέει, δείτε πόσα μας κάνουν.

Το ότι ξεφτιλίζει με τον πιό φτηνό τρόπο έναν οργανισμό, το θεωρεί δευτερεύον.

Άλλωστε, διαθέτουν και υπηρεσία εταιρικής κοινωνικής ευθύνης για να τους "καθαρίζει" από τέτοια στίγματα.

Δεν μπορεί να καταλάβει ότι τις κουτοπονηρίες που κάνει στην προσωπική του/της ζωή πρέπει να τις αφήνει στο σπίτι του/της όταν ξεκινάει το πρωί να πάει στην δουλειά του/της.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Καφέδες, μπύρες και ασφαλιστικό

Διαβάζω στις εφημερίδες ότι ο υπουργός Λοβέρδος διαμήνυσε στον ΟΤΕ ότι δεν θα πληρώσει άλλη εθελουσία προσωπικού και σκέφθηκα να του κάνω δώρο(1) την παρακάτω ιστορία:

Αρχές δεκαετίας του 1990 εργαζόμουν σε μία εταιρεία, οι εγκαταστάσεις της οποίας βρίσκονταν στο Μαρούσι.

Στο πίσω μέρος του οικοπέδου υπήρχε και ένας μικρός ακάλυπτος χώρος που τον είχαμε διαμορφώσει σε parking.

Όλα κυλούσαν ήσυχα, μέχρι την στιγμή που αποφασίσαμε να επενδύσουμε σε μία κινητή τηλεοπτική μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων.
OB truck, όπως λέγεται στην τηλεοπτική αργκώ.
Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή υπήρχε ζήτηση για ενοικίαση τέτοιων μονάδων λόγω των πολλών ιδιωτικών Τ/Ο σταθμών που είχαν πρωτοξεκινήσε λίγα χρόνια πρίν και δεν είχαν ακόμη αρκετές ιδιόκτητες.

Αγοράσαμε το φορτηγό, μετασκευάσαμε την καρότσα και ήρθε η σειρά της εγκατάστασης του εξοπλισμού.
Τόσο η δουλειά αυτή καθαυτή, όσο και η αξία του εξοπλισμού, επέβαλαν το φορτηγό να σταθμεύει σε φυλαγόμενο μέρος.
Δεν μπορούσε να μένει στο δρόμο.

Εδώ λοιπόν αρχίζει και η εμπλοκή του ΟΤΕ, ο οποίος είχε κρεμάσει δίκην μπουγαδόσκοινου ένα καλώδιο από το δικό μας κτίριο στο γειτονικό, μέσω του οποίου τηλεφωνοδοτείτο ολόκληρη η γειτονιά.

Από την πλευρά του γειτονικού, το καλώδιο το είχαν δέσει σ’ ένα κολονοσίδερο/αναμονή στην ταράτσα.
Λόγω του ότι το γειτονικό κτίριο ήταν μονόροφο και η απόσταση μεταξύ των δύο κτιρίων αρκετά μεγάλη, το "ρεντήδικο"(2) καλώδιο έκανε μεγάλη «κοιλιά» με αποτέλεσμα να διέρχεται αρκετά χαμηλά πάνω από την είσοδο του parking.

Όσο καιρό μπαινοέβγαιναν επιβατικά δεν δημιουργούσε πρόβλημα, αλλά τώρα το φορτηγό, «έβρισκε».

Στην αρχή βάζαμε ένα άτομο να σηκώνει το καλώδιο με ένα μακρύ ξύλο ώστε να περνάει το φορτηγό, αλλά ήταν πλέον ή βέβαιο ότι κάποια μέρα ένας βιαστικός ή αφηρημένος οδηγός θα το ξεχνούσε, με αποτέλεσμα να κόψει το καλώδιο και να μείνει όλη η γειτονιά χωρίς τηλέφωνο.

Έπρεπε ή το καλώδιο ν’ αλλάξει όδευση, ή να σηκωθεί πιο ψηλά.

Επικοινώνησα με το τοπικό πρακτορείο του ΟΤΕ από το οποίο πληροφορήθηκα ότι έπρεπε να κάνω, τι άλλο, μία αίτηση.

Έφτιαξα την αίτηση που την συνόδευσα με ένα τοπογραφικό σκαρίφημα και για σπασικλίκι έβαλα και δύο φωτογραφίες με τ' αντίστοιχα σημεία στήριξης του καλωδίου (ο Θεός να κάνει στήριξη το «δέσιμο κόμπο» του μπουγαδόσκοινου).

Έστειλα την αίτηση με τον νεαρό που είχαμε για τις εξωτερικές δουλειές.

Ο καιρός περνούσε χωρίς να γίνεται τίποτα, ούτε να μπορώ να βρω στο τηλέφωνο κάποιον αρμόδιο για να μάθω που βρίσκεται η υπόθεση.

Στην ίδια εταιρεία δούλευε και ο Boby, κινηματογραφιστής το επάγγελμα, αλλά πολλά περισσότερα και σπουδαιότερα στην πραγματικότητα.
Το παρατσούκλι Boby του είχε μείνει ύστερα από μια συμμετοχή σε μία διεθνή παραγωγή στην χώρα μας.
Το να σας περιγράψω τις δεξιότητες του Boby είναι σχεδόν αδύνατο, το πλησιέστερο που μπορώ να κάνω είναι, αν έχετε διαβάσει το «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες», να σας ζητήσω να φανταστείτε καμιά δεκαριά Πασπαρτού σε συσκευασία ενός.

Για να βγάλω λοιπόν συμπέρασμα κατέφυγα, ως νέος Φιλέας Φονγκ, στις πολύτιμες δεξιότητες του Boby.

Πήγε λοιπόν ο Boby στον τοπικό ΟΤΕ και γύρισε με τον αριθμό ενός τηλεφώνου.

- Πάρε τον τάδε αύριο το πρωί μέχρι τις 9:30 τηλέφωνο για να συνεννοηθείτε.
Είναι ο υπεύθυνος των συνεργείων και πρέπει να τον πάρεις πρωί γιατί μετά βγαίνει έξω για επίβλεψη των συνεργείων.
(διάβαζε την κοπάναγε)

Έτσι και έκανα. Τον πήρα τηλέφωνο την προκαθορισμένη ώρα.

- Τι θέλετε μου λέει, με ξινισμένο ύφος.

- Να πάρετε το καλώδιο που μας εμποδίζει, του απήντησα.
Έχουμε κάνει αίτηση από τότε….κ.λ.π. κ.λ.π.

- Και τι να το κάνουμε, μου απαντάει.

- Να το κάνετε υπόγειο, ξεκίνησα δυνατά.

- Οι δουλειές αυτές γίνονται με εργολαβίες από τα κεντρικά.
Εμείς εδώ έχουμε συνεργεία μόνο για μικροδουλειές.
Αλλά και οι εργολαβίες έχουν σταματήσει εδώ και κάποια χρόνια γιατί
…. μπλα, μπλα, μπλα.

- Τότε ή να το σηκώσετε σε στύλο στο γειτονικό, ή να περάσετε ένα συρματόσκοινο τανυσμένο και να το κρεμάσετε από αυτό, του αντιπρότεινα.

- Δεν γίνεται, μου απήντησε κοφτά.

- Γιατί δεν γίνεται, επέμεινα.

- Που να σου εξηγώ τώρα. Πρέπει και να φύγω. Έλα από εδώ αύριο το πρωί να πιούμε και καφέ και θα σου εξηγήσω.

- Τι να μου εξηγήσεις, του λέω, τα πράγματα εδώ είναι απλά, ή το ένα θα πρέπει να γίνει, ή το άλλο.
Δεν μπορεί μείνει το καλώδιο και να κρέμεται σαν μπουγαδόσκοινο. Είχε αρχίσει να μου την δίνει.

- Σου είπα δεν καταλαβαίνεις, δεν γίνεται τίποτα απ’ όσα λες.
Αν έρθεις από εδώ θα σου εξηγήσω το γιατί.


- Κοίτα, του λέω, έχω και εγώ δουλειά και δεν μου μένει χρόνος για κοινωνικές επισκέψεις.
Είμαι μηχανικός και ξέρω πολύ καλά τι σου λέω.
Προσπάθησα να τον ψαρώσω.

- Δεν είσαι τίποτα και δεν ξέρεις τίποτα απ’ όσα λες.
Αφού σου λέω, έλα από εδώ να πιούμε καφέ και εσύ δεν καταλαβαίνεις...
Αν ήσουν μηχανικός θα καταλάβαινες...


Και «μπαπ» μου κλείνει το τηλέφωνο.

Άρχισα να προσπαθώ να μαντέψω τι δουλειά έχει ο καφές με την αλυσσοειδή(3) καμπύλη και πραγματικά δεν μπορούσα να βρω ούτε την πιο απίθανη συσχέτιση.

Πλήρης αποτυχία από μέρους μου. Πίσω πάλι στις δεξιότητες του Boby.

- Έτσι και έτσι μου είπε, μπορείς να μάθεις τι εννοούσε;

- Άστο σε μένα, είπε με πονηρό μειδίαμα ο Boby.

Την επόμενη το πρωί, νάσου ο Boby

- Πήγα και βρήκα έναν άλλο, γιατί αυτός έλειπε, ο οποίος με ρώτησε «πόσους καφέδες σου ζήτησε»;

- Δεν μου ζήτησε κανέναν καφέ. Μου είπε να πάω από εκεί να πιούμε καφέ και να μου εξηγήσει γιατί αυτά που του ζητάω δεν γίνονται.

Τον πιάσανε τα γέλια τον Boby

- Άκου μου λέει, ο «καφές» βγαίνει από το καφετί(4) χαρτονόμισμα.
Ο άνθρωπος με τον οποίο μίλησα εκτιμά ότι η δουλεία αυτή χρειάζεται 2-3 «καφέδες».
Και επειδή κατάλαβε ότι είσαι και παν-άσχετος μου είπε να σου πώ και τα εξής:


- Οι «καφέδες» είναι μόνο για να έρθει το συνεργείο σε εσάς.
Όταν έρθουν θα τους δείτε να ψωλο-βαράνε, να λένε ότι τους λείπει το τάδε, ή ότι υπάρχει το δείνα πρόβλημα.
Θα κάτσουν μισή ώρα και μετά θα φύγουν χωρίς να έχουν κάνει τίποτα.


- Άλλοι «καφέδες» χρειάζονται γι’ αυτούς, ρώτησα με αγωνία.

- Όχι, μου λέει ο Boby ο «σωστός» τρόπος, αν θέλεις να γίνει η δουλειά, είναι ο εξής:
Όταν έρθουν θα σε ζητήσουν. Εσύ, θα τους ρωτήσεις:
Τι να κεράσουμε παιδιά;


- Καμία μπύρα, αν υπάρχει, θα σου απαντήσουν, τον είχε ορμηνεύσει ο «ειδικός».

- Και πες στον δικό σου (δηλαδή σ’ εμένα) ότι «μπύρα» λέμε το πράσινο χαρτονόμισμα.
Μην το πάρει τοις μετρητοίς και τους φέρει πραγματικές μπύρες, τις πιούν και μεθύσουν πρωινιάτικα.
Θα μετρήσει κεφάλια, θα υπολογίσει πόσες «μπύρες» χρειάζονται και θα τις δώσει στον επικεφαλής του συνεργείου.


Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω ισχυρότατη αλλεργία σε κάθε μορφή «λαδιού».

Οπότε, αφού παρακολούθησα με προσοχή το επιμορφωτικό σεμινάριο προς «αδαείς μηχανικούς» έστειλα κάποιον να αγοράσει έναν εξάμετρο γαλβανιζέ σιδηροσωλήνα, ένα σακί τσιμέντο, αμμοχάλικο κ.λ.π τον Boby να δανειστεί ένα ηλεκτρικό κομπρεσέρ και να βρει κάποιον από το προσωπικό που ήξερε στοιχειωδώς ηλεκτροσυγκόλληση.

Σ’ ένα απόγευμα υψώσαμε το προσωπικό μας μνημείο ενάντια στην μικρο-διαφθορά.

Όταν σηκώναμε τον νεροσωλήνα με το τηλεφωνικό καλώδιο στην κορυφή, είμαστε φτυστό το άγημα πεζοναυτών της Ιβοζίμα.

Αααα, και μας κόστισε φθηνότερα από 2-3 «καφέδες» και 3-4 «μπύρες».


Υπόμνημα:

(1) Να ξέρει και ο υπουργός αν κάποια στιγμή ακούσει κανένα εξαγριωμένο συνδικαλιστή να του λέει:
Τίποτα δεν είσαι, τίποτα δεν ξέρεις, αφού σου λέμε ... και δεν καταλαβαίνεις...

(2) Η έκφραση "ρεντήδικο" έχει παραμείνει στην γλώσσα των ηλεκτρολόγων εγκαταστατών εις μνήμην ομονύμου συναδέλφου των που στερέωνε τα καλώδια "με σάλιο".

(3) Η μορφή που παίρνει μία αλυσσίδα ή ένα σκοινί αν το κρεμάσεις από δύο σημεία.

(4) Αν η μνήμη δεν με απατά το χαρτονόμισμα των 1000 δραχμών ήταν καφέ και αυτό των 500 πράσινο.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ώρα Ελλάδος

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 27/09/2009

Το περιστατικό που θ' αφηγηθώ διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην ΕΡΤ ΑΕ, στην Διευθυνση των τεχνικών υπηρεσιών της οποίας εργαζόμουν τότε (υπηρετούσα κατά το πολιτικώς ορθότερον).

Για να καταλάβει ο αναγνώστης το λόγο που συνέβησαν όσα συνέβησαν και να μην μείνει με την αίσθηση ότι επρόκειτο περί κακής ποιότητας sitcom (situation commedy) απαιτείται να προηγηθεί μία μικρή ξενάγηση στο εργασιακό κλίμα της εποχής.

Οι τεχνικοί ηλεκτρονικοί ραδιοφωνίας-τηλεόρασης διαιρούντο από τον Κανονισμό σε δύο κατηγορίες:
- Τους ΑΤ, (συντομογραφία του όρου ΑνωτάΤης = πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) καμιά 30 άτομα, κατά πλειοψηφία διπλωματούχοι μηχανικοί.
- Τους ΑΡ, (ΑνωτέΡας = τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) περί τους 500 εργαζομένους που αποτελούσαν και τον πολυπληθέστερο κλάδο εργαζομένων.

Μεταξύ των δύο αυτών κατηγοριών εργαζομένων υφίστατο εντονότατη εργασιακή αντιπαλότητα, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό.

Οι μεν ΑΤ, έχοντας από τον Κανονισμό το αποκλειστικό προνόμιο της κατάληψης των διευθυντικών θέσεων, ήσαν καρφί στο μάτι των ΑΡ που έμεναν ιεραρχικά πίσω.
Από την άλλη, οι ΑΡ με την συνδικαλιστική ισχύ που τους έδινε το πλήθος τους και η δυνατότητα να κατεβαίνουν σε απεργία διακόπτοντας το πρόγραμμα είχαν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους επιδόματα και υπερωρίες που συμποσούντο σε μηνιαίες αποδοχές κατά πολύ μεγαλύτερες αυτών των ΑΤ. Το τελευταίο αποτελούσε casus belli για τους ΑΤ, ο μικρός αριθμός όμως των οποίων δεν επέτρεπε την μετωπική σύγκρουση.
Είχε λοιπόν παγιωθεί ένας ακήρυκτος πόλεμος χαρακωμάτων, το status quo του οποίου ήταν οι μεν ΑΤ να ασχολούνται με γραφειοκρατικά θέματα (προδιαγραφές-διαγωνισμούς-επιτροπές) οι δε ΑΡ να έχουν αποκλειστική πρόσβαση στην τεχνική υποδομή (εγκατάσταση-χειρισμός-συντήρηση).

Για να μην μείνετε με την απορία, το καθεστώς αυτό άρχισε να ξεφτίζει μετά την εμφάνιση των ιδιωτικών σταθμών, για δύο λόγους:
α) Το όπλο της απεργίας έχασε την αποτελεσματικότητα του.
β) Μπήκαν στην Ομοσπονδία και σωματεία από τους ιδιωτικούς σταθμούς και έτσι το Σωματείο των Ηλεκτρονικών (ΑΡ) που επί εποχής μονοκρατορίας ΕΡΤ ήλεγχε την ΠΟΣΠΕΡΤ υποβαθμίσθηκε.
Αλλά την τελική ίαση την έδωσε, ως συνήθως, ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Περάσαν τα χρόνια τα παιδιά των ΑΡ μεγάλωσαν, σπούδασαν, απέκτησαν πανεπιστημιακούς τίτλους και αυτό επέφερε σύγκρουση συμφερόντων ακόμη και στους πλέον hard-liners της εποχής.
Το ασθενές σημείο κάθε γονέα είναι τα παιδιά του, πως να το κάνουμε.

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή εκείνη που μηχανικός με κολλητήρι στα χέρια ήταν περισσότερο επικίνδυνος από άραβα τρομοκράτη με μπαζούκας.

Με φώναξε μία ημέρα στο γραφείο του ο τεχνικός διευθυντής του σταθμού (από εδώ και στο εξής θα τον αναφέρω σαν κ. Κ.) και μου έδωσε ένα πάκο υπηρεσιακών εγγράφων λέγοντας μου:

-Δες, τι ζητάνε τούτοι εδώ και κάνε μου εισήγηση για το πως να το προχωρήσουμε.

Τα έγγραφα αυτά αποτελούσαν μία "εξαιρετικά επείγουσα αίτηση παραγγελίας" για την προμήθεια μίας γεννήτριας χαρακτήρων για τον κεντρικό έλεγχο της τότε ΕΤ1 (ΝΕΤ τώρα).

Από την έκφραση του προσώπου του κ. Κ. και τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "τούτοι εδώ" κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε.

Μελέτησα τα χαρτιά, πήγα και βρήκα αυτούς που ζητούσαν την γεννήτρια και αυτούς που προσυπέγραφαν την παραγγελία -χωρίς να πολυξέρουν τι υπογράφουν- και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο τύπος της συσκευής ήταν προαποφασισμένος με τιμή προϋπολογισμού 5,5 εκατομύρια δραχμές, πολύ υψηλό για την εποχή και το είδος της συσκευής, κατέληξα ότι επρόκειτο περί λαμογιάς.

Να σας παραθέσω όμως τ' αντικειμενικά και βέβαια στοιχεία:

Την εποχή εκείνη οι νυκτερινές ειδήσεις έβγαιναν στις 9:30.
Πριν την έναρξη των ειδήσεων έβγαινε μία κάρτα με το λογότυπο της ΕΡΤ που είχε από κάτω ένα ψηφιακό ρολόι το οποίο έδειχνε την ώρα.
Οι παλαιότεροι πρέπει να το θυμούνται, εμφανιζόταν για πάνω από μία δεκαετία.
Το ρολόι αυτό είχε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να δείχνει λάθος την ώρα και είχαν υπάρξει παράπονα από τηλεθεατές.
Η εταιρεία που είχε κατασκευάσει την κάρτα αυτή ήταν η Γαλλική Thomson που είχε προμηθεύσει πριν από χρόνια ολόκληρο (κλειδί στο χέρι) τον τηλεοπτικό εξοπλισμό της έγχρωμης τηλεόρασης.

Το πρώτο ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν, αν είχε χαλάσει, γιατί δεν την έφτιαχναν;
Είχε ήδη προσφέρει τις υπηρεσίες της στον σταθμό για παραπάνω από 5 χρόνια.

Η απάντηση ήταν:

- Ποτέ δεν δούλεψε σωστά.
Από την παραλαβή της ήταν προβληματική γιατί δεν ήταν καλής ποιότητας, όπως αυτή για την οποία έχουμε πάρει προσφορά και η οποία σημειωτέον έχει εγκατασταθεί και στο Ιππόδρομο που εκεί το θέμα του χρόνου είναι πρωτεύον (φωτογραφία).

Και τότε τι γινόταν τόσα χρόνια και δεν είχε προκύψει θέμα το οποίο τώρα για ν' αντιμετωπισθεί απαιτούσε μία "εξαιρετικά επείγουσα" προμήθεια, διάβαζε απευθείας ανάθεση, ύψους 5,5 εκατομυρίων δρχ (μέσα δεκαετίας 1980);

Όλα αυτά τα χρόνια υπηρετούσε στον κεντρικό έλεγχο μία ευσυνείδητη ηλεκτρονικός, η κυρία Ελένη, η οποία κάθε περίπου δύο μέρες διόρθωνε την ώρα και έτσι οι αποκλίσεις περιοριζόντουσαν στις μονάδες των δευτερολέπτων που περνούσαν απαρατήρητες.
Πήρε όμως άδεια λοχείας η κυρία Ελένη και οι συσσωρευόμενες αποκλίσεις πέρασαν πρώτα στις δεκάδες των δευτερολέπτων και στη συνέχεια στις μονάδες των λεπτών. Τότε άρχισαν οι τηλεθεατές τα τηλέφωνα για το θέμα της ώρας.

Και δεν θα μπορούσε κάποιος να διορθώνει την ώρα ώσπου να βγουν οι προδιαγραφές και να γίνει διαγωνισμός για την προμήθεια μίας γεννήτριας που θα έβγαζε σωστή ώρα;

- ΟΧΙ, κανείς δεν ήξερε να την διορθώνει.
Η μόνη που ήξερε, είχε πάρει άδεια και θ' αργούσε πολύ να επιστρέψει.

- Να σας δείξω εγώ πως γίνεται;

- Εσύ, θα δείξεις σ' εμάς το χειρισμό ενός μηχανήματος, θ' αστειεύεσαι βέβαια!!!

Σε τι κατάσταση βρισκόταν το θέμα όταν πήρα εντολή να βρω λύση;

Είχαν διακόψει της εμφάνιση της κάρτας (ταυτότητας) στο πρόγραμμα και μουρμουράγανε:

- Ορίστε που καταντήσαμε, βγάζουμε ειδήσεις χωρίς το σήμα έναρξης. Ντροπή για την κατάντια μας.

Βέβαια, με ένα διακοπτάκι μπορούσαν να βγάλουν το ρολόι από την κάρτα και να μείνει μόνο το λογότυπο της ΕΡΤ, πράγμα που πρότεινα έχοντας περάσει πρώτα από την βιβλιοθήκη και έχοντας διαβάσει the fucking manual.

Προχώρησα και ένα βήμα παραπέρα:

- Πάω να γυρίσω τον διακόπτη, ώστε να βγαίνει η ταυτότητα (logo) χωρίς την ώρα.

- Μην πλησιάσεις τα μηχανήματα, θα έχουμε συνδικαλιστικά μπλεξίματα, με προειδοποίησαν.

Έπρεπε σώνει και καλά να γίνει απευθείας ανάθεση για ποσό που ρητά απαγόρευε ο Κανονισμός Προμηθειών.
Και γι΄αυτό ήταν απαραίτητη η συνυπογραφή του κ. Κ.

Πήγα και του είπα το τι είχα κάνει και του εξέφρασα την άποψη μου ότι η δουλεία ήταν "στημένη".

Ο κ. Κ. που ήταν αυτό που λέμε "γάτα με πέταλα", το ήξερε πολύ πριν από μένα.

Δεν του απεκάλυπτα τίποτε καινούργιο. Μ' ερώτησε:

- Πόσο χρόνο θέλεις για να ετοιμάσεις προδιαγραφές για να βγάλουμε διαγωνισμό;

Του απάντησα, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο γιατί το μυαλό την στιγμή εκείνη ήταν αλλού, συμπληρώνοντας όμως:

- Ισως όμως έχω μία άλλη λύση. Αφήστε με να δω κάτι που θέλω το απόγευμα και θα σας απαντήσω αύριο.

Το μυαλό του κ. Κ. μάλλον πήγε στο ότι η λύση που θα του πρότεινα αφορούσε την αγορά κάποιας άλλης γεννήτριας, προφανώς φθηνότερης, γι' αυτό και φρόντισε να μου το ξεκόψει μίας και δια παντός:

-Δες τι θέλεις να δεις, αλλά να ξέρεις ότι εγώ απευθείας ανάθεση δεν υπογράφω.

Μάλιστα, το ύφος του προσώπου του όταν μου το έλεγε ήταν:
"Ρε, μπας και πρόλαβε και δικτυώθηκε και τούτος;"

Το κομμάτι που ακολουθεί είναι τεχνικό και μπορούν οι μη ενδιαφερόμενοι να το παραλείψουν.

Η ΕΤ1 είχε και έχει κεντρικό σύστημα ώρας με διανομή παλμών δευτερολέπτου.

Ο συγχρονισμός αυτού του συστήματος την εποχή εκείνη γινόταν μέσω ραδιο-λήψης μακρών κυμάτων ενός Ελβετικού σταθμού αναφοράς. Για την πληρότητα αναφέρω ότι η τότε ΕΤ2, από την εποχή της ΥΕΝΕΔ, έπαιρνε παλμούς αναφοράς μέσω κυκλώματος ΟΤΕ από το Αστεροσκοπείο Αθηνών.

Η υπόδικη κάρτα έπαιρνε αναφορά από τους 50 κύκλους του ηλεκτρικού δικτύου.

Μέχρι κάποια χρονική στιγμή η ΔΕΗ έτρεχε τις γεννήτριες της πιο γρήγορα την νύκτα για ν' αναπληρώσει την ολίσθηση συχνότητας της ημέρας, έτσι ώστε επί εικοσιτετραώρου βάσεως να έχει μέση τιμή την ονομαστική των 50 κύκλων το δευτερόλεπτο.
Όταν όμως διασυνδέθηκε το δίκτυο με την Βουλγαρία, γιατί η ντόπια παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει τη ζήτηση, κατά το κοινώς "τα έπαιξε".
Στην ΔΕΗ οφείλετο η ολίσθηση της ώρας.

Κάποια χρόνια πριν, είχα αγοράσει ένα ψηφιακό alarm-clock.
Το ρολόι αυτό είχε ένα πολύ φωτεινό 7 segment LED display, τόσο φωτεινό που το βράδυ δεν με άφηνε να κοιμηθώ.
Το είχα ανοίξει λοιπόν και είχα προσθέσει μία φωτοδίοδο και ένα τρανζίστορ έτσι ώστε όταν έσβηνα το φως της κρεβατοκάμαρας να μειώνει την φωτεινότητα του display.

Καλά τώρα που κολλάει το alarm-clock, θα διερωτηθείτε. Τα έπαιξε και ο αφηγητής;

Κολλάει στο ότι το τσιπάκι που μέτραγε την ώρα στην υπόδικη κάρτα ήταν το ίδιο με αυτό του ρολογιού μου.

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι guru στα ηλεκτρονικά κυκλώματα για να σκεφθεί ότι όταν διαθέτει παλμούς αναφοράς δευτερολέπτου μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει 50 κύκλους κλειδωμένους πάνω στους πρώτους.

Εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου, ξεκοίλιασα για μία ακόμη φορά το ρολόι μου, τσίμπησα παλμούς δευτερολέπτου από το συχνόμετρό μου και για σπασικλίκι έβαλα και έναν optical isolator στο κύκλωμα του μονοσταθούς πολυδονητού - counter με reset 50 κύκλων που μοντάρισα στα πρόχειρα.

Την επόμενη το πρωί παρουσιάστηκα στον διευθυντή μου μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά:

- Μπορώ να το συγχρονίσω, του δήλωσα με πομπώδες ύφος.

Με κοίταξε σαν να μου έλεγε "συμμαζέψου".

-Ξέρεις, μου λέει, μου την έχουνε στημένη, αν δεν είσαι απολύτως σίγουρος, καλύτερα να προχωρήσεις με τις προδιαγραφές.

- Το δοκίμασα και δουλεύει, του αντέτεινα. Θέλετε να σας το φέρω να το δείτε;

Ο κ. Κ. ήταν ευγενής άνθρωπος. Ευγενής μίας σχολής ευγενείας που παρήλθε μαζί με τους παγωτατζήδες και τους παραδοσιακούς κουρείς.
Και να ήθελε να το δει για να βεβαιωθεί, δεν θα μου το ζητούσε.

- Όχι, μου απαντάει, αφού μου το λες εσύ, βασίζομαι στον λόγο σου.
Και τι χρειάζεται τώρα για να το προχωρήσεις.

- Θέλω να πάρω ένα κουτάκι να το βάλω μέσα γιατί τώρα είναι χύμα.

- Και πόσο κάνει το κουτάκι, μ' ερώτησε.

- Κανένα κατοστάρικο απήντησα.

- Φώναξε την γραμματέα του και της είπε να συμπληρώσει ένα έντυπο "παγίας προκαταβολής" για χίλιες δραχμές.

- Τι να τα κάνω τόσα λεφτά, είπα, θα τα επιστρέψω σχεδόν όλα κατά την απόδοση.

- Μπορεί να έχεις ξεχάσει και τίποτε άλλο, μου απάντησε.

Το επόμενο επεισόδιο μας πάει στον κεντρικό έλεγχο της ΕΤ1 όπου μπαίνω με το κουτάκι και το κολλητήρι οδεύοντας προς το rack με την κάρτα.

- Που πας, μου λέει ο υπεύθυνος της βάρδιας, με ύφος υψίστης απορίας.

- Πάω να συγχρονίσω το ρολόι.

- Και ποιος σου είπε να το κάνεις αυτό;

- Ο διευθυντής τεχνικών υπηρεσιών.

- Καλά εντάξει, σου είπε ο διευθυντής σου, αλλά πρέπει να ενημερώσουμε και εμείς τους προϊσταμένους μας.
Δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει εδώ μέσα και να πειράζει τα μηχανήματα...
Μόνο το εργαστήριο τηλεόρασης μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο...
Κάτσε λίγο να δούμε...
Καφεδάκι θέλεις να παραγγείλουμε;

Κάθισα και περίμενα.

Σε χρόνο μηδέν ο αρχισυνδικαλιστής του σωματείου των ηλεκτρονικών (ΑΡ), που ήταν επίσης και ψηλά στη ιεραρχία της ομοσπονδίας ΠΟΣΠΕΡΤ, καταφθάνει στο γραφείο του προέδρου της ΕΡΤ.

Τελεσίγραφο: Αν μηχανικός ακουμπήσει μηχάνημα, κατεβαίνουμε σε απεργία ΤΩΡΑ.

Ο πρόεδρος τα έχασε.
Συγκάλεσε αμέσως όλη την ανώτατη ιεραρχία του σταθμού και πρώτα-πρώτα βέβαια τον διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών.

Σε μένα ο κ. Κ. έστειλε οδηγίες μέσω της γραμματέας του να παραμείνω στον κεντρικό έλεγχο χωρίς να κάνω τίποτα.
Μέχρι νεωτέρας....

Ο κ. Κ. ξεκαθάρισε στο πρόεδρο ότι κατευθείαν ανάθεση δεν υπογράφει. Όποιος ήθελε να μην βγαίνει η ταυτότητα του σταθμού για τους επόμενους 6 μήνες, τόσο θα έκανε ένας κανονικός διαγωνισμός μέχρις ότου παραληφθεί νέο μηχάνημα, ας ανελάμβανε και την ευθύνη. 'Aλλωστε, αν ο πρόεδρος ήθελε να προχωρήσει στην κατευθείαν ανάθεση με αρνητική εισήγηση των τεχνικών υπηρεσιών, μπορούσε να το κάνει. Ο Κανονισμός του το επέτρεπε. (πάσα το μπαλάκι)

Στο σημείο αυτό κατάλαβε ο πρόεδρος ότι είχε γίνει μέρος του προβλήματος.
Έπρεπε να βρει επειγόντως λύση. Αυτή την φορά πραγματικά επειγόντως, όχι όπως το άλλο "επείγον" μαϊμού.
Σαν πρώτο "μαξιλαράκι" είχε το ότι απέσπασε την ομολογία του εργαστηρίου ότι μπορούσε να βγαίνει το σήμα χωρίς την ώρα, σύμφωνα με τις φωτοτυπίες του manual με τις οποίες είχα εφοδιάσει τον διευθυντή μου.

Η επόμενη βολιδοσκόπηση ήταν αν μπορούσα να δώσω το κουτάκι να το τοποθετήσει το εργαστήριο.

Με πήρε επιτόπου τηλέφωνο ο κ. Κ. και με ρώτησε σχετικά:

- Τρεις κολλήσεις είναι, του είπα, δύο για τροφοδοσία 5 volts, μία για τους παλμούς των 50Hz και να ξεκολλήσουν ένα πυκνωτή από τον οποίο παίρνει τώρα αναφορά. Τους παλμούς δευτερολέπτου τους έχω σε κλέμα, δεν χρειάζονται καν κολλητήρι, με ένα κατσαβίδι συνδέουν.
Θα τους δώσω σχέδια, γραπτές οδηγίες και φωτογραφίες για το τι πρέπει να κάνουν. Παρακαλώ όμως να πάρετε άδεια να φωτογραφήσω την πλακέτα, γιατί αυτοί εδώ δεν πρόκειται να μ' αφήσουν. Δεν θα την πιάσω. (δεν κάνω πλάκα).

Περιττό να πω ότι το τηλέφωνο αυτό έγινε στον κεντρικό έλεγχο και την συνομιλία άκουσαν και άτομα που την μετάφεραν αμέσως σε πιο σκληροπυρηνικά κέντρα.

Έτσι, ενώ κατ' αρχήν είχε επιτευχθεί συμφωνία, στη συνέχεια το εργαστήριο υπαναχώρησε προβάλλοντας σαν δικαιολογία ότι δεν ξέρουν τι έχω βάλει μέσα στο κουτάκι και δεν μπορούν ν' αναλάβουν τέτοια ευθύνη.

Ο πρόεδρος που είχε αρχίσει να "τα παίρνει" από την στιγμή που έμαθε ότι θα μπορούσαν τόσο καιρό να βγάζουν το σήμα του σταθμού χωρίς το ρολόι, ρώτησε:

- Δηλαδή υποπτεύεστε πιθανή περίπτωση δολιοφθοράς;

- Όχι απήντησε ο εκπρόσωπος των ηλεκτρονικών, αλλά το εργαστήριο, το μόνο που από τον Κανονισμό μπορεί να κάνει τέτοιες δουλείες, δεν δέχεται να πάρει την ευθύνη για κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος. Δεν μπορούμε εμείς να τους υποχρεώσουμε.

Κάπου εκεί κατάλαβε ο πρόεδρος το "δούλεμα":

- Μια κακής ποιότητας συσκευή, που μέχρι πριν από λίγο θέλατε να την πετάξετε, τώρα φοβάστε μην χαλάσει;
Ας χαλάσει, δεν με νοιάζει.
Ούτως ή άλλως, για πέταμα λέτε ότι είναι.

Το μπάλωμα της "πατάτας" ανέλαβε να καλύψει πάλι ο αρχισυνδικαλιστής:

- Δεν φοβόμαστε γι' αυτή, αλλά το rack στο οποίο βρίσκεται είναι γεμάτο από μηχανήματα που βγάζουν το πρόγραμμα στον αέρα.
Αν γίνει ένα λάθος θα σταματήσει η εκπομπή του προγράμματος. (η συνήθης κινδυνολογία)

Ο πρόεδρος τότε στράφηκε στον τεχνικό διευθυντή:

- Υπάρχει τέτοια περίπτωση κ. Κ.;

- Απολύτως καμία, απήντησε.
Αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη.
Είμαι ο τεχνικός διευθυντής του Σταθμού και αν αυτή η ρητή μου διαβεβαίωση, ενώπιον τόσων ατόμων, δεν σας αρκέσει κύριε πρόεδρε, τότε είμαι υποχρεωμένος να υποβάλω αυτή την στιγμή την παραίτηση μου (είχε τσαγανό ο κ. Κ.)

Ο πρόεδρος αντελήφθη ότι μία τέτοια παραίτηση, υπό την πρόδηλη πίεση για απευθείας ανάθεση, ήταν το χειρότερο που μπορούσε να του συμβεί.

- Ακούστε τι θα γίνει, είπε γυρίζοντας προς τον αρχισυνδικαλιστή.

- Αφού το εργαστήριο αρνείται να κάνει την εγκατάσταση, θα την κάνει ο μηχανικός αλλά με την παρουσία ηλεκτρονικού του εργαστηρίου, πρώτον για να μην υπάρξει πρόβλημα με τον Κανονισμό, αλλά και για να μην συμβεί κάποιο "λάθος" στα υπόλοιπα μηχανήματα.
Αν δεν σας ικανοποιεί αυτή η λύση είστε ελεύθεροι να κηρύξτε απεργία.
Τελειώσαμε.

Απεργία δεν κηρύχθηκε.

Αν κηρυσσόταν, κάποιος θα έπρεπε να δώσει λόγο για το ότι η κάρτα κόπηκε από τον αέρα ενώ θα μπορούσε να κοπεί μόνον το ρολόι.
Το διακοπτάκι έπαιξε το ρόλο του.

Έλαβα οδηγίες από τον Διευθυντή μου να συνεννοηθώ με το εργαστήριο για να εκτελέσουμε την εντολή του προέδρου.

Αλλά, που τώρα...

Ο ηλεκτρονικός με τον οποίο θα συνεργαζόμουν την μία βδομάδα είχε πολύ δουλεία γιατί μετέφεραν το control του Studio Β.

Την επόμενη είχε πάρει repos γιατί είχε εργασθεί υπερωριακά την προηγουμένη.

Στην συνέχεια πήρε την κανονική του άδεια.

Και ο καιρός περνούσε αφού δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος στο εργαστήριο που σημειωτέον αριθμούσε καμιά 15-20αρια τεχνικούς.

And then happened the unexpected.

Ο Νίκος Δήμου που είχε μία στήλη στο Βήμα της Κυριακής δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (Να που αρχίζει να δένει το γλυκό).

Σε αυτό εν συντομία έγραφε:

Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει παιδεία αφού τα σχολεία ...
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει υγεία αφού τα νοσοκομεία ...
Τι χώρα είναι αυτή.....

και κατέληγε:

Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει ούτε επίσημη ώρα αφού αν δεις την ώρα που δείχνει η ΕΤ1 είναι διαφορετική από αυτήν της ΕΤ2.

Ήταν μία εντελώς απρόσμενη εξέλιξη που έπρεπε να εκμεταλλευθώ.

Πήγα στον πρόεδρο του σωματείου μας και του έδωσα το σχέδιο μίας επιστολής προς τον κ. Ν. Δήμου που έλεγε σε μεγάλη περίληψη τα παραπάνω, παραλείποντας το τμήμα της απευθείας ανάθεσης.
Έφυγε με την σφραγίδα του σωματείου.
Τέτοια κόλπα αυτοί, τέτοια και εμείς.

Δημοσιεύθηκε και σχολιάσθηκε από τον κ. Ν. Δήμου 2-3 Κυριακές αργότερα στην συνήθη στήλη του.

Δευτέρα πρωί της επομένης.

Τηλέφωνο ο Διευθυντής μου:

- Το έχεις το κουτί; Μπορείς να το βάλεις;

- Εδώ το έχω στο συρτάρι μου, αλλά δεν έχω το κολλητήρι μου.
Μπορώ όμως να πεταχτώ στο σπίτι μου να το φέρω.
Θα μου πάρει μιάμιση ώρα.
Αλλά θα με αφήσουν αυτή την φορά ή τζάμπα θα πάω και θα έρθω;

- Δεν θα σου πει κανείς κουβέντα. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος και με ρώτησε αν μπορεί το θέμα να λήξει σήμερα.
Του υποσχέθηκα ότι θα γίνει.
Κάνε ότι θέλεις, αλλά σε παρακαλώ το βράδυ στις ειδήσεις να δουλεύει.
Πάρε με να μου πεις ότι όλα πήγαν καλά.

Έτσι και εγένετο.
Πριν το ρολόι δείξει μεσημέρι είχα πάρει την γραμματέα του κ. Κ και είχα αφήσει μήνυμα:

Έχουμε ένα ρολόι συγχρονισμένο.

Εκείνο το πρωινό στον κεντρικό έλεγχο συναντούσες όλων των ειδών τις εκφράσεις προσώπου.
Από τα πονηρά υπομειδιάματα των "ενδοτικών" ηλεκτρονικών που ήταν σαν να έλεγαν "Μπαγάσα, τελικά τα κατάφερες", την απορία των ανενημέρωτων που με κοιτούσαν σαν ufo αφού δούλευα στο rack και κανείς δεν μου έλεγε τίποτα, μέχρι το ύφος κηδείας των σκληροπυρηνικών.

Η αλήθεια είναι ότι κυριολεκτικά "κανείς, μα κανείς, δεν μου είπε κουβέντα".

Ούτε καλημέρα.

Casting

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 21/06/2009

Τώρα που το Νέο Μουσείο Ακρόπολης άνοιξε τις θύρες του στο κοινό θα ήθελα να σας αφηγηθώ μία παλιά ιστορία.

Ας μεταφερθούμε νοερά στην αίθουσα συσκέψεων του ΥΠΠΟ στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Όλη η ιεραρχία του υπουργείου μαζεμένη.

Η Μελίνα φορώντας μπλουτζίν και έχοντας βγάλει τα παπούτσια της, άρχισε να ρωτάει έναν-έναν:

- Πως λέτε να προχωρήσουμε;

Έφτασε και η σειρά να ρωτήσει και την "μικρή".

Η "μικρή" ήταν σύντμηση του όρου "αυτή η μικρή που έχουμε στα Μουσεία".

Και δεν είχε άδικο.

Όταν η Μελίνα την ανέσυρε από τον "σωρό" των νέων υπαλλήλων του ΥΠΠΟ και την προήγαγε σε προϊσταμένη της Διεύθυνσης Μελετών Μουσείων, η "μικρή" μόλις είχε κλείσει τα τριάντα.

Είχε ακούσει ότι η "μικρή" είχε μπει πρώτη στη Σχολή των Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και αυτό για την Μελίνα μέτραγε.

- Κυρία υπουργέ, άρχισε η "μικρή", με το νομικό πλαίσιο που λειτουργούμε θέλουμε τόσο χρόνο για προκήρυξη μελέτης, τόσο για την εκπόνησή της, τόσο για τα οικονομικά τεύχη, τόσο για τις εγκρίσεις από το ΚΑΣ, τόσο για την δημοπρασία, τόσο για την σύμβαση με τον εργολάβο...
Τελικά, πριν από δύο χρόνια μην περιμένετε να ξεκινήσει το έργο.

Η υπουργός δεν έδειξε καθόλου ευχαριστημένη.

Το ήθελε το κτίριο Βάιλερ έτοιμο, αν ήταν δυνατόν χθές.

Είχε, βλέπετε, βάλει σαν στόχο Νέο Μουσείο για τα Μάρμαρα αλλά με δύο ήδη αποτυχημένους πανελλήνιους διαγωνισμούς, ένα κάρο φορείς και ενδιαφερόμενους λυσσαλέα αντιμαχόμενους, νομικά προβλήματα, διαδικασίες απολωτριώσεων, από που να το πρωτοπιάσει.

Η ανακαίνιση των "στρατώνων στου Μακρυγιάννη", όπως ήταν γνωστότερο το κτίριο Βάιλερ την εποχή εκείνη, προωριζόταν να γίνει, όπως λέμε στον κινηματογράφο, ένα "δοκιμαστικό".

Πως θα "έγραφαν" άραγε όλοι αυτοί οι "γραφειοκράτες" του ΥΠΠΟ στο σελουλόιντ;

Πριν τους κάνει κάστινκγ για την υπερπαραγωγή, ήθελε να τους δεί σε μία μικρού μήκους.

Δύο χρόνια όμως για ν' αρχίσουν οι εργασίες ήταν, επιεικώς, απαράδεκτο.

Αλλά πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ενάντια στην καρικατούρα του γραφειοκράτη εμφανίζεται, σαν από μηχανής θεός, αυτός που "δίνει λύσεις".

Έτσι λοιπόν ο "δίδων λύσεις" πήρε τον λόγο και είπε:

- Εμείς στη Εφορεία έχουμε διαφορετικό νομικό καθεστώς, μπορούμε να κάνουμε το έργο με τη μέθοδο της αυτεπιστασίας.

- Και πότε μπορείτε ν' αρχίσετε, τσίμπησε η Μελίνα.

- Αν μας δώσετε τα λεφτά, αύριο.

- Ξεκινάτε αύριο. Οι Οικονομικές Υπηρεσίες να μου φέρουν να υπογράψω ότι χρειάζεται. Τελειώσαμε.

Αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνον στον κινηματογράφο. Όχι στο δημόσιο....

Έτσι δύο χρόνια αργότερα και αφού στο μεταξύ δεν είχε μπει ούτε καρφί στο κτίριο, η Μελίνα, χωρίς συσκέψεις και φανφάρες, φώναξε την "μικρή" και της είπε:

- Φτιάξε το Βάιλερ όπως ξέρεις.

Και μερικά χρόνια αργότερα μετακόμιζε ο κόσμος στο ανακαινισμένο κτίριο του Μακρυγιάννη.

Ήταν το "δοκιμαστικό" του Νέου Μουσείου Ακρόπολης.

Και έτσι η "μικρή" εξασφάλισε καλό ρόλο στην υπερπαραγωγή.

Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του μετά από 20 χρόνια υφυπουργού Πέτρου Τατούλη έπαιξε την "ψυχή του έργου" (tatoulis.blogspot.com)

Βέβαια, πολύ-πολύ αργότερα έπαιξε και το "θύμα" στο ερωτικο-πολιτικο θρίλλερ "Η συμβασιούχος και ο Χρηστάρας", αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε δεν μπορεί κάποια να παίζει αιώνια την ενζενύ.

Όλοι οι "ηθοποιοί" όταν μεγαλώνουν παίζουν πιο κλασσικούς ρόλους.

Αλλά όταν έχεις "παίξει" όλη την γκάμα από Μελίνα-Ντασέν μέχρι και Χρηστάρα, έχεις διανύσει όλη την απόσταση από το συν άπειρο στο πλην.

Τα έχεις δει όλα.

Το να βλέπεις στα εγκαίνια να σε "ξεναγεί" μία κολλητή του Σαμαρά, που έσκασε μύτη τον προηγούμενο μήνα, δεν λέει τίποτα μπροστά στον έναν, μοναδικό και ανεπανάληπτο Χρηστάρα. Καλή του ώρα.

Για την αφήγηση

Ν.Μ.

Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τους υπολογιστές; Αναμνήσεις;

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.adslgr.com στις 02/08/2009

Πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1978-1980. Πιθανότερα το 1979.

Στην εργοληπτική εταιρεία που εργαζόμουν, μόλις προ ολίγου είχε αγορασθεί ένας Commodore με 16 ή 32 KiloBytes RAM upgrade (οι κανονικοί είχαν 8 ή 16 kB RAM).

Για την λειτουργία του είχε προσληφθεί και ένας προγραμματιστής.

Η δουλεία μου ήταν να αγοράζω τα υλικά πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και να τα στέλνω στο εργοτάξιο στο Dammam της Σαουδικής Αραβίας.

Το έργο ήταν το λιμάνι του Dammam που περιλάμβανε ναυπηγείο, εμπορευματικό και επιβατικό σταθμό κ.λ.π.
http://www.archirodon.net/content/projects...29&detail_id=29

Η μελέτη προέβλεπε δύο αντλίες πυρόσβεσης (split case) για θαλασσινό νερό.

Οι αντλίες αυτές είναι πανάκριβες γιατί συνοδεύονται από ένα κάρο πιστοποιητικά και είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε δεκαετίες να παραμένουν ανενεργές γεμάτες με θαλασσινό νερό και όταν χρειασθεί να λειτουργήσουν, να το κάνουν.

Υπήρχαν δύο εταιρείες που τις κατασκεύαζαν, μια Βρετανική και μία στις ΗΠΑ.

Την εποχή εκείνη η Λίρα Αγγλίας ήταν στις 78 Δραχμές περίπου και το Δολάριο ΗΠΑ μόλις είχε ξεκολλήσει από τις 30-33 Δρχ.

Οι προσφορές που πήρα (με telex, όπως δουλεύαμε τότε) ήταν στα δύο νομίσματα περίπου ίσες: 110.000-120.000 δολάρια/λίρες το ζευγάρι.

Πριν δώσω την παραγγελία έπρεπε να πάρω έγκριση από την επίβλεψη που ήταν μία Βρετανική εταιρεία κάποιου Sir τάδε.

Όταν είδαν ότι τους έστειλα για έγκριση τις Αμερικάνικες, απάντησαν με ένα χεστήριο telex "stick to the contract, you are delaying the contract" κ.λ.π.

Τσαντίστηκα. Υπέθεσα ότι από τους Βρετανούς έπαιρναν την προμήθειά τους, πράγματα που γίνονται, αλλά εντός ορίων. 'Οχι και έτσι. Διπλάσια και βάλε τιμή και λίγο μικρότερες αντλίες.

H τεχνική απαίτηση του contract ήταν ότι αν ανοίξουν τρεις κρουνοί ταυτόχρονα θα έπρεπε η πίεση στα στόμια να είναι τουλάχιστον χ και η παροχή τουλάχιστον ψ.

Οι υπολογισμοί τότε γινόντουσαν με το χέρι. Έβλεπες με το μάτι πιο είναι το δυσμενέστερο τμήμα του δικτύου και το υπολόγιζες.
Η δουλειά αυτή μπορούσε να πάρει και 2-3 ημέρες.
Το να υπολογίσεις όλους τους συνδυασμούς με το χέρι ήταν πρακτικά αδύνατον.

Πήγα και κάθισα δίπλα στον προγραμματιστή.

Θα φτιάξουμε ένα πρόγραμμα να υπολογίζει πτώσεις πιέσεων οποιωνδήποτε τριών από τις δεκάδες πυροσβεστικών κρουνών του λιμανιού, του είπα.

Μας πήρε κάποιες μέρες, αλλά όταν ο εκτυπωτής άρχισε να βγάζει αποτελέσματα είδαμε τους κόπους μας να ανταμείβονται. Υπήρχε τουλάχιστον μία τριάδα κρουνών που οδηγούσε τις Βρετανικές αντλίες πέραν του ορίου ευσταθείας τους, ενώ οι Αμερικάνικες που ήταν λίγο μεγαλύτερες το άντεχαν.

Πήγα στον διευθυντή της εταιρείας και τον ρώτησα τι να κάνω.

Μου είπε:

Δεν θα γράψεις ότι έκανες υπολογισμό με κομπιούτερ γιατί δεν θα μας πιστέψουν.

Θα αρχίσουν να λένε "βρε, τι σκέφτηκαν πάλι οι Έλληνες για να μας ξεγελάσουν"

Θα παραθέσεις τους υπολογισμούς για την χειρότερη τριάδα αναλυτικότατα.
Δεν με νοιάζει ακόμη και αν χρειασθεί μία ημέρα το telex για να τα στείλει.
Θέλω ακόμη και τις πράξεις, πολλαπλασιασμούς, αθροίσεις να τις δείχνεις αναλυτικά.

Στο τέλος θα προσθέσεις:

Για τους παραπάνω λόγους σαν υποβάλαμε για έγκριση τις αμερικάνικες γιατί οι βρετανικές ξεπερνούν το σημείο ευσταθείας τους.

Αν εσεις πάλι θέλετε να εγκαταστήσουμε τις βρετανικές, θα συμμορφωθούμε, αλλά αν κατά το commissioning δεν επιτευχθούν οι προδιαγραφόμενες τιμές παροχής-πίεσης θα ζητήσουμε από τον κύριο του Έργου (Dammam Port Authority) να τις αντικαταστήσουμε με αυτές που σας προτείνουμε και να πληρωθούμε επιπλέον γι' αυτό, όπως και να λάβουμε παράταση προθεσμίας παράδοσης.

Και από κάτω στην υπογραφή θα βάλεις το όνομά μου και την ιδιότητά μου.

Έτσι και έκανα και όταν χτύπαγε το telex πεταγόμουν σαν ελατήριο και έτρεχα να δω τι ήρθε.

Σε μία βδομάδα ελήφθη ένα λακωνικότατο: Approved.

Από τότε συμπαθώ τους υπολογιστές.

Ο πρώτος δικός μου ήταν από την πρώτη παρτίδα των ZX-81.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα και κάτι που δεν το είχα κάνει μέχρι τώρα.

Στην εν λόγω εταιρεία δεν υπήρχε ιεραρχική δομή.

Παίρναν το συμβόλαιο το έσπαζαν σε 10-20 τμήματα και έδιναν κάθε τμήμα σε έναν μηχανικό για να το φέρει εις πέρας (parallel processing mode).

Όλον τον καιρό που δούλεψα εκεί τον διευθυντή για θέμα που σχετιζόταν με το έργο τον είδα αυτή και μόνον αυτή την φορά.
Ακόμη και το approval το έδωσα στην γραμματέα του να του το δώσει.

Ζητούσα βέβαια από τους παλαιότερους συναδέλφους την γνώμη τους σε διάφορα θέματα, (τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά;) αλλά αυτή ήταν απλά συναδελφική, την απόφαση για τις εγκαταστάσεις πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και την αντίστοιχη ευθύνη την είχα εγώ και μόνον εγώ.

Περισσότερο μιλούσα με τον εργοταξιάρχη στο Dammam, αλλά και αυτού η συνήθης απάντηση ήταν "στείλε μου ότι νομίζεις, αλλά αν προμετρήσεις 100 κομμάτια στείλε 120 ή 130 γιατί εδώ έχω κάτι Πακιστανούς που τα σπάνε, τα χάνουνε, τα κλέβουνε, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά πάντα στα τελειώματα κάτι λείπει και δεν μπορώ να παραδώσω".

Και διαχειριζόμουν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές (1979) όντας μόνον 30 χρονών, δηλαδή φρέσκος μηχανικός.

Ήταν η εποχή όμως που το δίπλωμα είχε αντίκρυσμα.

Φρέσκος ή όχι μηχανικός, ήσουν μηχανικός και σαν τέτοιο σου συμπεριφέρονταν.

Εσύ έπρεπε ν' αποφασίσεις αν θα αγοράσεις αυτό που ψάχνεις από τον πρώτο προμηθευτή που θα το βρείς ή θα ψάξεις όλη την υδρόγειο για μία καλή τιμή διακινδυνεύοντας τον ρυθμό εκτέλεσης του έργου.

Κανείς, συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή, δεν σου έλεγε προχώρα με αυτό που έχεις ή ψάξε το κι' άλλο.

FAQ σχετικά με τα ΣΔΙΤ

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.adslgr.com στις 29/08/2008

Τα αρχικά ΣΔΙΤ αντιπροσωπεύουν τις Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα.

Στην συνέχεια καταθέτω την προσωπική μου άποψη υπό μορφή FAQ

1) Είναι καλή ιδέα οι ΣΔΙΤ και αν ναι, με ποια κριτήρια ;
Το να παίρνεις τα καλά του κάθε τομέα και να τα συνδυάζεις είναι στη βάση της καλή ιδέα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το καλό του δημόσιου τομέα είναι ότι αναλαμβάνει να υλοποιήσει έργα μεγάλου μεγέθους και μακράς πνοής που ο ιδιωτικός δεν θα τολμούσε και του ιδιωτικού ότι μπορεί ν' αυξήσει τις προσόδους από την λειτουργία των κάνοντας μια καλύτερη διαχείριση από τον δημόσιο. Σε έργα λοιπόν που δεν συναντώνται οι δύο αυτές συνιστώσες δεν έχει νόημα μία τέτοια σύμπραξη. Αναφέρθηκαν σαν παράδειγμα τα σχολεία στα οποία θα μπορούσαμε κάνοντας πλάκα να πούμε ότι ο ιδιώτης θα δουλέψει καλύτερα την καντίνα!!!. Αλλά υπάρχουν και πολύ χειρότερα παραδείγματα όπως ένα πακέτο από 5-6 Πυροσβεστικούς σταθμούς. Εκεί τι θα κάνει ο ιδιώτης, βελτιστοποίηση των καθαριστριών;

2) Είναι καινούργια αυτή η ιδέα ;
Μπα, νέα είναι μόνο η ονομασία.
Το νομικό πλαίσιο υπάρχει από χρόνια και βάσει αυτού έχουν γίνει τα μεγάλα έργα που αναφέρθηκαν (αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική οδός, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου κ.λ.π).
Ακούει στο όνομα σύμβαση παραχώρησης

3) Αφού υπάρχει η διαδικασία της σύμβασης παραχώρησης τότε τι χρειαζόντουσαν οι ΣΔΙΤ ;
Η επίσημη αιτιολογία είναι ότι οι συμβάσεις παραχώρησης πρέπει να κυρωθούν με νόμο από την Βουλή και είναι εξαιρετικά χρονοβόρες, κατάλληλες μόνο για πολύ μεγάλα έργα. Ανεπισήμως τώρα, οι συμβάσεις παραχώρησης είναι αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ => Σουφλιάς, ενώ οι ΣΔΙΤ του Οικονομίας και Οικονομικών => Αλογοσκούφης. Δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο ο κάθε υπουργός να θέλει το δικό του "τσιφλικάκι".

4) Είναι δηλαδή τα ΣΔΙΤ κάτι σαν mini συμβάσεις παραχώρησης espress ;
Και ναι και όχι. Αν βγάλουνε σε ΣΔΙΤ ένα επαρχιακό νοσοκομείο στο οποίο ο ιδιώτης θα εισπράττει και τα νοσηλεία και θα πληρώνει και το νοσηλευτικό προσωπικό, είναι.
Αν το ίδιο νοσοκομείο το εντάξουν στο ΕΣΥ, δεν είναι.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ένας Πυροσβεστικός Σταθμός, γιατί εκτός από μηδενικές προσόδους δεν διαθέτει ούτε καν το αντίστοιχο μέγεθος σαν έργο.
Για αυτόν λοιπόν βγάζουν πακέτο με 5-6 Πυροσβεστικούς Σταθμούς για να μην γελάσει και η φαιδρά πορτοκαλέα.

5) Τότε γιατί το κάνουν ;
Κυρίως για να δανείζεται το κράτος χωρίς να φαίνεται. Από την υιοθέτηση του ευρώ και ύστερα το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Λογοδοτεί στους υπόλοιπους εταίρους της νομισματικής ένωσης μέσω της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας.

6) Σε ποιους άλλους αρέσουν τα ΣΔΙΤ ;
Στις τράπεζες που μπαίνουν γερά (σε ομότιμο επίπεδο με τις κατασκευαστικές) στον τομέα των δημοσίων έργων.
Στους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους γιατί παίρνουν την μπουκία μέσα από το στόμα των μικρότερων σε δυναμικότητα εργοληπτών. Αν οι 6 πυροσβεστικοί σταθμοί εδημοπρατούντο κατά τα συνήθη η δουλειά θα πήγαινε σε 6 μικρούς εργολήπτες. Με την συνένωση και τα ΣΔΙΤ πάει σε κάποια τράπεζα και σε μία μεγάλη κατασκευαστική.

Disclaimer: Είμαι μηχανικός αλλά οχι εργολήπτης δημοσίων έργων

www.maragoudakis.gr

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 10/03/2007

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του site του τίτλου και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα.

Ο λόγος ;
Κάτι είχα ακούσει, αλλά όσους είχα κατά καιρούς ρωτήσει για να μάθω περισσότερες πληροφορίες δεν έδειχναν να ξέρουν τίποτα, αν και μερικές φορές μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι κάποιοι κάτι ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να το μοιρασθούν.

Η τυπική επωδός ήταν "πολύ μυστήρια υπόθεση"

Πρόσφατα, συζητώντας με ένα παλαιό γνωστό του Υπουργείου Επικοινωνιών ήρθε και η κουβέντα για κάποιον συνάδελφό του που είχα ακούσει ότι είχε απολυθεί.

- Ξέρεις είχε μπλέξει και στην υπόθεση Μαραγκουδάκη, μου είπε.

- Τι έγινε τότε τον ρώτησα.

- Δεν ξέρω, μου απάντησε, πολύ μπλεγμένη υπόθεση και ή επιθυμία ν' αλλάξουμε θέμα συζήτησης φάνηκε καθαρά στο πρόσωπό του.

Γράφω λοιπόν για μία υπόθεση που δεν την γνωρίζω καθόλου ;

Όχι βέβαια...

Θέλω να γράψω για μία υπόθεση που την γνωρίζω από πρώτο χέρι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήταν πολύ της "μόδας" ο εμπρησμός των πολυκαταστημάτων.

Κατράντζος, Μινιόν…

Στην συνέχεια, αρχές δεκαετίας 80, η "μόδα" επεκτάθηκε στα super markets.

Την εποχή εκείνη βρέθηκα να εργάζομαι σε μεγάλη αλυσίδα super market.

Πολύ κοντά στον χρόνο που είχα αναλάβει καθήκοντα υπευθύνου Η/Μ εγκαταστάσεων της εταιρείας είχε γίνει μία ανεπιτυχής προσπάθεια εμπρησμού του καταστήματος πλατείας Ομονοίας.

Το μαγαζί σώθηκε γιατί -όπως λένε- "είχε άγιο".

Η τεχνική που χρησιμοποιείτο ήταν ν' αφήνουν κοντά στα γκαζάκια έναν ωρολογιακό μηχανισμό ο οποίος έσκαγε μετά το κλείσιμο του καταστήματος.

Εκείνη την ημέρα όμως συνέβη το unexpected.

Παρέμεινε μετά το κλείσιμο ο διευθυντής και η λογίστρια.

Γιατί παρέμειναν, ποτέ δεν έμαθα με σιγουριά.

Άλλοι το απέδωσαν σε ροζ ιστορία.

Το πιο πιθανό ήταν να είχαν έλλειμμα (διάβαζε : κάποιος έκλεβε από το κατάστημα) και προσπαθούσαν να τον/την εντοπίσουν από τις κορδέλες των ταμειομηχανών.

Το γεγονός είναι ότι όταν άκουσε το μπαμ του εκρηκτικού μηχανισμού όρμηξε με ένα πυροσβεστήρα και έσβησε την φωτιά πριν αρχίσουν να σκάνε τα γκαζάκια.

Υπόδειγμα γρήγορων αντανακλαστικών και θάρρους ο Διευθυντής. (το Δ κεφαλαίο)

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το παλαιό κτίριο με τα ξύλινα πατώματα θα είχε λαμπαδιάσει μέσα σε λίγα λεπτά.

Ξεκινώντας από αυτό το γεγονός η διεύθυνση της εταιρείας αποφάσισε να εγκαταστήσει σύστημα πυρασφαλείας σε όλα τα καταστήματά της.

Για την έγκαιρη επέμβαση προβλέφθηκε σύστημα τηλεειδοποίησης.

Αυτό είχε ως εξής :

Κάθε πίνακας πυρασφαλείας όταν ενεργοποιείτο εξέπεμπε ένα κωδικοποιημένο (DTMF) σήμα. Υπήρχε ένας σταθμός λήψης σημάτων επί 24ώρου βάσης στα κεντρικά γραφεία και κατά την διάρκεια της νύκτας ένα πρόσθετο αυτοκίνητο περιπολούσε. Σε περίπτωση λήψης σήματος έπρεπε να σπεύσει στο κατάστημα για να επιβεβαιώσει ότι δεν επρόκειτο για ψευδή συναγερμό και σε μία τέτοια περίπτωση να προετοιμάσει τον δρόμο των πυροσβεστών που θα είχαν ήδη ειδοποιηθεί από τον φύλακα στα κεντρικά γραφεία. Η τεχνική δυσκολία που είχε η σχεδίαση αυτή ήταν ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν βέβαιο ότι είχε συνεχώς λήψη. Για τον λόγο αυτό χρειαζόταν επικοινωνία phone μεταξύ βάσης και αυτοκίνητου.

Την εποχή εκείνη η εκχώρηση συχνοτήτων από το Υπουργείο Επικοινωνιών ήταν πιο δύσκολη από ότι σήμερα οι εξασφάλιση αδείας παροχής υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας ...

Σήμερα, αν έχεις όσα κεφάλαια χρειάζονται αγοράζεις τις συχνότητες που σου χρείαζονται.

Τότε, ....

Εδόθησαν όμως δύο συχνότητες, μία για τηλεειδοποίηση και μία για ραδιοτηλεφωνία, όταν η διοίκηση της εταιρείας έστειλε επιστολή στον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών με την οποία ορθά-κοφτά του έλεγε ότι στον επόμενο εμπρησμό καταστήματος θα βγει με ολοσέλιδες καταχωρήσεις στις εφημερίδες και θα του επιρρίψει πλήρως την ευθύνη.

Οι υπηρεσίες λοιπόν έδωσαν τις δύο αυτές συχνότητες, αλλά είχαν τελείως -μα τελείως- τσαντιστεί. Η άποψή τους ήταν : "Κακώς σας τις δίνουμε".

Τα διαβάζετε όλα αυτά 25 χρόνια μετά και σίγουρα δεν μπορείτε να μπείτε στο πνεύμα.

Την εγκατάσταση του παραπάνω συστήματος είχε αναλάβει μία εταιρεία του χώρου η οποία ανέθεσε το τηλεπικοινωνιακό κομμάτι υπεργολαβία στην εταιρία του Γιώργου Μαραγκουδάκη. (Να που αρχίζει να δένει το πράγμα)

Το σύστημα λοιπόν στήθηκε, δοκιμάσθηκε και ... αρχίσανε τα προβλήματα.

Έπεσε ένα καροτσάκι πάνω σε ένα κομβίο πυρασφαλείας και σε λίγο -μέρα-μεσημέρι- κατέφθασε η πυροσβεστική.

Το να πάρει κάποιος τηλέφωνο στα κεντρικά να ειδοποιήσει ότι επρόκειτο περί ψευδούς συναγερμού και να αποτρέψει τον φύλακα από το να καλέσει την πυροσβεστική, δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Πιο γρήγορα έφθανε η πυροσβεστική από το να «πιάσει» κανείς γραμμή. Την έκφραση «πιάνω» γραμμή την ξέρετε, την θυμάστε ;

Ήταν η εποχή που για να βάλεις τηλέφωνο έπρεπε να περιμένεις 7-15 χρόνια.
Τα μαγαζιά είχαν 2-3 γραμμές και η έδρα 10-20 γραμμές για 150 εργαζομένους.
Για να «πιάσεις» γραμμή, το 10λεπτο - τέταρτο ήταν κάτι το σύνηθες.
Για τις δύσκολες περιοχές, όπως αυτή των κεντρικών γραφείων της εταιρείας, οτιδήποτε κάτω από μισή ώρα ήταν ένδειξη τρομερής εύνοιας της τύχης.

Το πράγμα έτεινε να πάρει το δρόμο της ιστορίας του ψεύτη βοσκού.

Αν ερχόταν 2-3 φορές η πυροσβεστική χωρίς λόγο, όταν πραγματικά θα υπήρχε ανάγκη θα ερχόταν μετά από δύο ώρες.

Η λύση που προτάθηκε και κλήθηκα να υλοποιήσω ήταν να μπουν μικρόφωνα στους πομπούς των καταστημάτων ώστε τις ώρες καταστημάτων να μπορεί ο διευθυντής του καταστήματος να επικοινωνήσει αμέσως και απευθείας με το κέντρο και να προλάβει αδικαιολόγητη κλήση της πυροσβεστικής.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν καμία 20αρία μικρόφωνα.

Θεωρητικά τουλάχιστον… και χωρίς να υπολογίζουμε τον Γ. Μαραγκουδάκη.

'Ετσι και έφθασα να κάνω την επαγγελματική μας γνωριμία.

Η εταιρεία που είχε αναλάβει την εγκατάσταση και συντήρηση του συστήματος, μου δήλωσε :

Προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο που είχαμε να τον πείσουμε, να τον "καλο-πιάσουμε", να τον πιέσουμε, αλλά αυτός τίποτα.
Άδεια τηλεειδοποίησης έχουν και ραδιοτηλεφωνίας από σταθερό σε κινητό.
Δεν μπορούν να δουλέψουν ραδιοτηλεφωνία από σταθερό σε σταθερό. Δεν επιτρέπεται. Τέρμα και τελείωσε.

Προσπάθησα και εγώ με το καλό και το άγριο να τον μεταπείσω.

- Θα αγοράσω από αλλού τα μικρόφωνα και θα τα βάλω, του είπα με τον τσαμπουκά του τριαντάχρονου.

- Την επόμενη φορά που θα κάνω έλεγχο στο σύστημα και θα βρώ μικρόφωνα στα καταστήματα θα στείλω αναφορά στο Υπουργείο, μου απάντησε.
Δεν θα χάσω εγώ την άδειά μου για εσάς.
(σημειώνω ότι το «εσάς» ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία λιανικού εμπορίου)

Τελικά, για να μην σας τα πολυλογώ αναγκασθήκαμε να πάρουμε επέκταση αδείας από το Υπουργείο.

Η έκφραση «με τα χίλια ζόρια» δεν λέει τίποτα μπροστά στο τι χρειάσθηκε για να επιτευχθεί αυτή η επέκταση…

Στο Υπουργείο οι υπηρεσιακοί παράγοντες θριαμβολόγησαν :

-Γι' αυτό από την αρχή δεν θέλαμε να δώσουμε τις συχνότητες, διαλαλούσαν προς κάθε κατεύθυνση.
Τώρα ο καθένας που δεν μπορεί να πάρει τηλέφωνο –και ήσαν χιλιάδες αυτοί- θα ζητάει άδεια για ραδιοδίκτυο.
Υπουργείο είμαστε, δεν είμαστε ο ΟΤΕ, λέγανε και βέβαια είχαν δίκιο.

Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία με τον Γιώργο Μαραγκουδάκη και σας την μετέφερα γιατί το θεώρησα υποχρέωσή μου.

Πρόκειται όντος για μία πολύ παράξενη ιστορία.

Afrovision

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 21/05/2006

Είναι γνωστό ότι όταν σε μία κινηματογραφική ταινία, ή θεατρική παράσταση, παίζουν παιδιά και σκυλιά, την "κλέβουν" από τους πρωταγωνιστές.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην φετεινή 51η Eurovision μόνο που τον ρόλο των παιδιών και των σκυλιών τον έπαιξαν τα LED panels του σκηνικού.

Tο πολύ δυνατό αυτό μέσο για την οπτικοποίηση εκδηλώσεων (μιά οικογένεια ολόκληρη είναι, δεν είναι μόνο τα panels) τα είδα φέτος στην ετήσια πανευρωπαική συνάντηση των αντιπροσώπων της Barco, που φέτος έγινε στη χώρα μας, καλεσμένος από την εδώ αντιπροσωπεία Telmaco.

Δυναμίτης σκέτος.

Οι δυναμίτες όμως θέλουν και προσοχή γιατί μπορεί να σου σκάσουν στα χέρια.

Ετσι κάπως την πάτησε η σκηνογραφία του διαγωνισμού που τα χρησιμοποίησε με το τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Δεν ξέρω ποιός έχει τα credits του σκηνικού, αλλά στο μυαλό μου έρχεται κάποιος "στερημένος" καλλιτέχνης που του δίνεται budget όσο θέλει και πέφτει εύκολα στην παγίδα της υπερβολής.

-Ολο με LEDs θα γίνει τον φαντάζομαι να λέει.
- Όλα, πάτημα και ρίχτι, γιά να μπορώ να την δουλέψω και σαν μία ενιαία επιφάνεια.
- Και που είσατε, δώστε κλίση προς τα εμπρός στις κερκίδες για να γράφει και από χαμηλά.

Και απήλθε ευχαριστημένος.

'Εφτασε μετά ο Διευθυντής φωτογραφίας και τα βρήκε φωτισμένα!!!

Τι φώτα να κάνει ο άνθρωπος όταν όλες αυτές οι επιφάνειες είχαν λαμπρότητα παραπάνω από όλα τα φώτα που μπορούσε να βάλει.

Για να γράφει στις κάμερες και κάτι άλλο εκτός από τις κερκίδες έριξε και αυτός τους προβολείς του φόντου κατευθείαν στις κάμερες, έγραψε "star filter" στη κάμερα του γενικού και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει κανόνια γιά κόντρες.
Αλλα αντιεροπορικά του είπαν, δεν προλάβαιναν να του φέρουν.
Αυτά που είχαν εκεί ήταν γι' αλλού.

Και οι πρωταγωνιστές ; Οι τραγουδιστές, οι χορευτές ;

Σ' αυτούς έπρεπε ή να τους φορέσει καπελάκια μ' ενσωματωμένο frezzo light ή να τους βγάλει νυχτερινούς.

Τελικά έκλεινε προς το δεύτερο μιάς και φέτος γιορτάζουμε τα 33 χρόνια από το
"La nuit americaine" του Φρ. Τρυφώ.

Καθόμουνα και έβλεπα το πρόγραμμα με την γυναίκα μου και τις δύο κόρες μου.
Συνέχεια άκουγα το ίδιο σχόλιο από τις μικρές :

- Και αυτή ξεχάστηκε στο solarium

Προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι δεν ήσαν τόσο ηλιοκαμμένες όσο φαινόντουσαν αλλά ότι οι κάμερες είχαν κλειστό διάφραγμα για να μην "καεί" το background.

Δεν επείθοντο με τίποτα.

-Δεν την βλέπεις πόσο μαύρη είναι ;
-Αμ και ο άλλος, καλά όλοι μαύροι είναι στο Ισραήλ ;

Που και που έβλεπα μερικές ηρωικές προσπάθειες ν' ανοίξει το διάφραγμα σε πολύ κοντινά πλάνα, αλλά εκεί τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα.

Που να δουλέψουν οι κόντρες ;

Κολλημένος ο καλλιτέχνης σαν χαλκομανία στο background.

Καλύτερα να βλέπεις τους βορειοευρωπαίους με flesh tone Αιθίoπος (εξ ού και ο τίτλος), παρά σαν να τους έχει πατήσει ο οδοστρωτήρας του Μίκυ Μάους.

Κουραστικό, πολύ κουραστικό το να προσπαθείς να παρακολουθήσεις το πρόγραμμα επί σκηνής και να χορεύει από πίσω ένα απέραντο "τρεχαντήρι".

Και εκεί που περίμενες να πάρεις μία οπτική ανάσα από τις καρτποστάλ, για ν' αντέξεις το επόμενο τεστ αντοχής στο φωτορυθμικό, έβλεπες το ξεπέταγμα που είχε πέσει και έλεγες :

πάμε καλύτερα πάλι πίσω στο ζωντανό.

Και ήρθε και ή ώρα της ελληνικής συμμετοχής.

Εδώ βρέθηκε κάποιος χριστιανός και είπε :

-Σβήστα τα γαμημένα

Σωστά, αλλά δεν παρατήρησε ότι έτσι έμεινε χωρίς background.
Ηρθε μετά και ο άλλος και πήρε και το πάτωμα με τους καπνούς του και έμεινε η Αννούλα να τραγουδάει σ' ένα σύννεφο με φόντο το αχανές διάστημα λουσμένη στο Σεληνόφως.

Φαίνεται μόνο μπλε ζελατίνες δικαιολογούσε η παραγωγή με όλο αυτό το φαντασμαγορικό λούνα παρκ-υπερθέαμα του σκηνικού.

Ευκαιρία όμως να δείξουμε ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε πιό άσπρο δέρμα από τους βορειοευρωπαίους.

Ανοιξε λοιπόν το διάφραγμα και είδαμε άσπρη (προς το ιώδες) μέρα.

Ασπρόμαυρο το πλάνο, της φορέσανε και ένα ασπρόμαυρο Γκωτιέ για να δένει.

Αν δεν είχε κάνει φρέσκιες ανταύγιες στα μαλιά της θα έλεγα την χάσανε την chrominance.

Βέβαια, απουσία σκηνικού και με τα μπλέ φώτα μάλλον η έλευση των λυκανθρώπων προοιωνίζετο παρά η ανάδειξη του πάθους της (υποτιθέμενης) ερωτικής αυτής μπαλάντας.

Αυτά μέχρι τη μέση του τραγουδιού γιατί στη συνέχεια όταν όπως φαίνεται σεληνιάσθηκε η τραγουδίστρια και άρχισε να χτυπιέται κάτω, ο Δίας που την ψιλογουστάριζε άστραψε τους κεραυνούς του :

Peak white, οι ανεμιστήρες στο full μην καούν τα drivers, οι γεννήτριες συγχρονισμένες έτοιμες για change-over γιατί μπορεί να μην αντέξει το φορτίο η παροχή της ΔΕΗ, και όσων ψηφιακών κυκλωμάτων δεν δούλευε το video limitter τα error led indicators άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό του τραγουδιού.

Τελικά τα "τερατα" οι Φιλανδοί πιό "ζεστοί" βγήκαν από την Αννούλα.


Συμπεράσματα :

α) Δεν αρκούν τα μεταξωτά βρακιά, χρειάζονται και ξέρετε τι ....

β) Το "όποιος έχει πολύ πιπέρι (προυπολογισμό) βάζει και στα λάχανα" δεν αποτελεί από μόνο του συστατικό επιτυχίας.