Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Ειδικόν Φύλλο Πορείας

Οι πρόσφατες επιτάξεις μέσων και υπηρεσιών φορτηγατζήδων μου θύμισαν αντίστοιχη, προ δεκαετιών, εμπειρία μου.

Όταν απολύθηκα από το στρατό, μετά από 30 μήνες θητεία, πήρα το κλασσικό φύλλο πορείας «λευκού χρώματος».

Με την πάροδο των ετών ελάμβανα διάφορα χαρτιά από την στρατολογία τα οποία όπως λέγανε και οι οδηγίες (φυλάξτε τα σε ασφαλές μέρος) τα έριχνα στο συρτάρι του κομοδίνου.

Μία ημέρα μου επεδόθη με αστυφύλακα «Ειδικόν φύλλο πορείας».

Σύμφωνα με αυτό έπρεπε μία Κυριακή της Άνοιξης να παρουσιαστώ στην 651 ΑΒΥΠ στον Άγιο Στέφανο, χωρίς ν’ αναφέρει το γιατί.

Αν έχετε διαβάσει παλαιότερη ανάρτησή μου θα γνωρίζετε ότι υπηρέτησα σαν Δόκιμος του Τεχνικού Σώματος.
Τώρα, η 651 ΑΒΥΠ που υπάγεται στο Σώμα Υλικού Πολέμου που κολλούσε ;

Μυστήριο μέγα …

Πήγα κανονικά στην ώρα μου στον Άγιο Στέφανο για να συναντήσω έξω από την πύλη του στρατοπέδου ένα τσούρμο από άντρες παρεμφερούς ηλικίας οι οποίοι προσπαθούσαν με την μέθοδο της συνδυαστικής να λύσουν τον ίδιο γρίφο: Που υπηρέτησες, τι ειδικότητα είχες, τι να μας θέλουν κ.λ.π.

Με καθυστέρηση μισής – μίας ώρας ήρθε ένας φαντάρος και μας οδήγησε σε ένα μικρό αμφιθέατρο που έχουν στο διοικητήριο.

Περιμέναμε άλλη μισή ώρα μέχρις ότου εμφανισθεί ένας χαμογελαστός ταγματάρχης κρατώντας μία τσάντα.

Με το που τον είδαμε βροχή οι ερωτήσεις:

-Τι κάνουμε εδώ, γιατί από το ένα περίμενε πάμε στο άλλο περίμενε.

Ο αξιωματικός υπό την πίεση των επιστράτων (ναι, αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει εμείς είμασταν οι επίστρατοι όπως τώρα οι φορτηγατζήδες) δέχθηκε να μας πει μερικά πράγματα αν και κανονικά θα έπρεπε να περιμένουμε τον διοικητή γιατί έτσι «απαιτεί η στρατιωτική ιεραρχία».

Μας αποκάλυψε λοιπόν, ότι ανά τρεις απαρτίζαμε επιτροπές επιτάξεων σε περίπτωση που, ο μη γένοιτο, ο στρατός είχε την σχετική ανάγκη. Αυτό εξηγούσε και την πανσπερμία των ειδικοτήτων, γιατί άλλη επιτροπή θα επέτασσε άρβυλα και ιματισμό και άλλη ανταλλακτικά για στρατιωτικά οχήματα.
Για φορτηγά ΙΧ/ΔΧ και φορτηγατζήδες δεν έγινε σχετική αναφορά.
Όλα όσα έπρεπε να γνωρίζουμε για την δουλειά αυτή υπήρχαν σε μία τσάντα σαν και αυτή που μας έδειχνε.
Σε κάθε επιτροπή αντιστοιχούσε και μία τέτοια τσάντα την οποία θα παρελάμβανε ο πρόεδρος της επιτροπής και με τα δύο άλλα μέλη θα ξεκινούσαν τις επιτάξεις.
Την τσάντα όμως μας την έδειχνε μακροσκοπικά, ούτε καν διεννοήτο να μας αποκαλύψει το περιεχόμενο της.
Το μόνο που επαναλάμβανε σαν «κολλημένο CD» ήταν ότι, οτιδήποτε χρειασθούμε ευρίσκεται ήδη μέσα στην τσάντα ή οποία «περιλαμβάνει ως και μολύβια και ξύστρες και γόμες για να γράφουμε».
Κάτι δηλαδή σαν πρωτάκια του δημοτικού με την κασετίνα μας.

Βροχή πάλι οι ερωτήσεις.

-Ποιοι είναι οι πρόεδροι των επιτροπών πόσες θεματικές επιτροπές προβλέπονται κ.λ.π.
Σε όλες τις ερωτήσεις απαντούσε μονότονα ότι δεσμεύεται από το στρατιωτικό απόρρητο.

Εκεί που τα έλεγε αυτά, να σου και ο διοικητής χαμογελαστός-χαμογελαστός αλλά καθόλου πιο επεξηγηματικός.
Κάθε ερώτηση απαντιόταν με το «στην τσάντα υπάρχουν τα πάντα, ως και μολύβια για να γράφετε».

Τι και αν του είπαμε:

-Το πρωινό της Κυριακής το χάσαμε που το χάσαμε, δεν μας λέτε δύο λόγια για το νομικό πλαίσιο και την διαδικασία των επιτάξεων.
Μη μας λέτε μπούρδες ότι αυτά είναι στρατιωτικά απόρρητα γιατί πρέπει να έχουν δημοσιευθεί σε ΦΕΚ. Από πότε τα ΦΕΚ είναι απόρρητα;
Δεν μπορεί να μπει η επιτροπή στο μαγαζί του άλλου και ν’ αρχίσει τις επιτάξεις επειδή εσείς δώσατε μία τσάντα…

Τίποτα, η κλασσική επωδός:

- Η τσάντα περιλαμβάνει όλα όσα θα χρειαστείτε. Και τα ΦΕΚ που θα χρειασθείτε μέσα θα τα βρείτε.

Η τελευταία προσπάθεια ήταν να μας πουν τις τρίαδες ώστε να γνωριζόμαστε φατσικά σε περίπτωση που ξανασυναντηθούμε.
Άλλο στρατιωτικό απόρρητο και τούτο.

Στο τέλος δεν άντεξα και είπα του χαμογελαστού διοικητή.

-Αφού δεν είχατε σκοπό να μας πείτε τίποτα άλλο εκτός από το ότι υπάρχει μια τσάντα που έχει ως και μολύβια και γόμες, γιατί μας κουβαλήσατε Κυριακάτικα;
Θεωρείτε ότι τώρα περάσαμε εκπαίδευση συγκρότησης επιτροπών επιτάξεων;

Εδώ ο διοικητής ξέχασε προς στιγμή τα στρατιωτικά απόρρητα και την τσάντα «everything» και με το πιο πλατύ χαμόγελο που έχω δει ποτέ σε πρόσωπο αξιωματικού στρατού ξηράς απήντησε:

-Για να δούμε, όταν σας χρειαστούμε, αν θα σας βρούμε.
Και τώρα περάστε στο ΚΨΜ που έχουμε ετοιμάσει κάτι να σας προσφέρουμε για τον κόπο που κάνατε να έρθετε μέχρις εδώ στην 651 ΑΒΥΠ.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

"Δίνω οδηγίες εκτός πρακτικών"

Την παραπάνω φράση άκουσα να αρθρώνει ο πρόεδρος της Βουλής κατά την διάρκεια της διαλογής των ψηφοδελτίων που επακολούθησε της ψηφοφορίας για την σύσταση ειδικής προανακριτικής επιτροπής για τους 6 πρώην υπουργούς που εμπλέκονται στην υπόθεση Βατοπεδίου.

Η σκηνή με ταξίδεψε πίσω καμιά πενηνταριά χρόνια όταν μαθητής του δημοτικού, όπως όλοι, μάζευα "σημαιούλες".

Τότε, ψάχναμε ν' ανταλλάξουμε καμία "Χιλή" που είχαμε διπλή με καμία "Ανδόρα" ή κανένα "Νεπάλ" που ήταν και η πλέον σπάνια κάρτα.

Τώρα, οι ψηφολέκτες άλλαζαν "Κιλτίδη" με "Μπασιάκο" ή "Δούκα".

Πως δημιουργήθηκε όλο αυτό το μπάχαλο;

Δώσανε στους βουλευτές 6 φακέλους και 6 ονομαστικά ψηφοδέλτια και ελπίζανε ότι θα τα ρίξουν στις σωστές 6 κάλπες.

Όσοι έχετε την στατιστική πρόσφατη, κάντε υπολογισμό να δείτε πόσοι πιθανοί συνδυασμοί προκύπτουν.

Κάποιος βέβαια, από τον πρόεδρο, τους 7 αντιπροέδρους ή τους 1800 υπαλλήλους της Βουλής το σκέφθηκε:

Και πως θα ξέρουν οι βουλευτές, όταν κλείσουν τους φακέλους, ποιός φάκελος αντιστοιχεί σε κάθε κάλπη;

Αλλά η λύση στο πρόβλημα ήρθε, όπως συνήθως, με την εφαρμογή της αρχής του Αρπα-Κόλλα.

"Αν πέσουν σε διαφορετικές κάλπες, αφού ανοιχθούν οι φάκελοι, θα μοιρασθούν στην συνέχεια στις σωστές", ανακοίνωσε ο πρόεδρος πριν την ψηφοφορία και η Βουλή συνεφώνησε ομοφώνως.

Και τι θα γίνει αν κάποιος μπερδευτεί και ρίξει δύο φακέλους στην ίδια κάλπη;

"Όταν καταμετρηθούν και πρίν ανοιγούν θα απορριφθεί στην τύχη ίσος αριθμός φακέλων με τους πλεονάζοντες", ξανα-ανακοίνωσε ο πρόεδρος και η Βουλή ξανα-συμφώνησε ομοφώνως.

Έτσι και εγένετο.

Έβλεπα στο κανάλι της Βουλής έναν ψηφολέκτη να χωρίζει τα δικά του από τα ξένα σε αναλογία 1:2.

Στην συνέχεια πήρε τα ξένα τα χώρισε στα 5 και άρχισε την διανομή.

Μόνο, Έχω "Χιλή" και "Παραγουάη" και ζητάω "Ιαπωνία", δεν φώναζε.

Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να τυπώσει πάνω στους φακέλους το όνομα του εγκαλούμενου πρώην υπουργού για τον οποίο προοριζόταν ο φάκελος.

Ή ενδεχομένως και κάποιος να το σκέφθηκε και να του είπαν ότι κάτι τέτοιο το απαγορεύει ο κανονισμός της Βουλής γιατί οι φάκελοι πρέπει να είναι λευκοί και να μην φέρουν διακριτικά σημεία.

Οτιδήποτε όμως και αν ισχύει, το αποτέλεσμα παραμένει αναλλοίωτο.

Ένα άνευ λόγου μπάχαλο.

Και περιμένουμε από την πρακτικότητα και την ευευρετικότητα του νου αυτών των κυρίων να γλυτώσουμε την εθνική χρεωκοπία στην οποία οι προηγούμενοι ομότιμοί τους μας οδηγήσαν.

Καλά κρασιά.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Et pero?

Ένα e-mail από μία ευρωπαϊκή πρεσβεία που έλαβα χθες είχε σαν αποτέλεσμα ν' ανασυρθεί από το βαθύ αρχείο του εγκεφάλου η ακόλουθη ιστορία του 1980, που καταγράφω στην σημερινή ανάρτηση.

Λαμβάνει χώρα στην Ιταλική πρεσβεία της Αθήνας την εποχή εκείνη και πρωταγωνιστεί Ιταλίδα διπλωματική υπάλληλος την οποία θ' αποκαλέσω κυρία Περώ.
Το όνομα αυτό αποτελεί παρατσούκλι που της απένειμα και θα δείτε τον λόγο στο τέλος.

Εκείνη την εποχή με την γυναίκα μου φτιάχναμε την πολυκατοικία που έκτοτε και μέχρι σήμερα μας στεγάζει. Τις ηλεκτρολογικές εργασίες τις είχαμε αναθέσει σε ένα σοβαρό και ευγενή ηλεκτρολόγο-εγκαταστάτη τον κ. Βασιλείου.

Ένα απόγευμα με παίρνει, στο ξεκάρφωτο, ο κ. Βασιλείου και μου λέει:

- Είμαι σε μία δουλειά και χρειάζομαι επειγόντως την βοήθειά σου.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα και αν έρθεις τώρα θα το θεωρήσω προσωπική χάρη.

Προσπάθησα να μάθω σε τι θα μπορούσα να τον βοηθήσω αλλά μου απάντησε ότι το θέμα ήταν απόρρητο και δεν μπορούσε να μιλήσει γι' αυτό από το τηλέφωνο.

Το πράγμα άρχισε να έχει σασπένς όταν μου είπε ότι έπρεπε να τον συναντήσω στην «Ιταλική πρεσβεία, Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από την Βουλή».

Μέχρι τότε έμενα με την εντύπωση ότι απέναντι από την Βουλή ήταν η Γαλλική πρεσβεία και ότι η Ιταλική ευρίσκετο στην Λεωφ. Αλεξάνδρας.

- Όχι, μου απαντάει, στην Λεωφ. Αλεξάνδρας είναι το προξενείο, η πρεσβεία είναι δίπλα στην Γαλλική.
Να έχεις και ταυτότητα γιατί εδώ έχουν μέτρα ασφαλείας.


Πράγματι, σε χρόνο μηδέν πήγα στην πρεσβεία, ή για να είμαι ακριβέστερος στο πίσω μέρος του κτιρίου της πρεσβείας που υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος στην άκρη του οποίου ένα μικρό κτίσμα.
Αυτοί που πρωτοκατοίκησαν το νεοκλασικό σίγουρα θα χρησιμοποιούσαν τον συγκεκριμένο χώρο σαν πλυσταριό, αλλά πλέον είχε μετατραπεί στο κέντρο των ηλεκρολογικών εγκαταστάσεων, ισχυρών και ασθενών ρευμάτων της πρεσβείας.

Η κυρία Περώ ήταν μία συμπαθέστατη σαραντάρα που μιλούσε 50-50 ιταλο-αγγλικά.
Βρισκόταν σε μία κατάσταση απίθανης υπερδιέγερσης και μιλούσε ακατάπαυστα, με αποτέλεσμα στις ~4 ώρες που έμεινα εκεί να μάθω όλα τα «απόρρητα» χαρτί και καλαμάρι.

Να τι είχε προηγηθεί:

Την εποχή εκείνη οι σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας ήσαν, για μία ακόμη φορά, τεταμένες και το Ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών, θέλετε για λόγους ρουτίνας, θέλετε γιατί ψυχανεμιζόταν θερμό επεισόδιο, είχε στείλει σήμα ζητώντας να επιβεβαιώσουν δυνατότητες επικοινωνίας υπό καθεστώς έλλειψης ηλεκτρικής τροφοδοσίας και διακοπής των επίγειων τηλεπικοινωνιών.

Την ίδια εποχή δούλευαν ακόμη με τηλετυπικά μηνύματα βραχέων κυμάτων και εγώ σαν παλαιός ραδιοερασιτέχνης πολύ θα ήθελα να κάνω μία επίσκεψη στο radio room της πρεσβείας, αλλά θα μου έμενε στα χέρια η κυρία Περώ μόνο και αν της το ζητούσα.

Δοκίμασαν λοιπόν να τροφοδοτήσουν την πρεσβεία από την γεννήτρια που υπήρχε στο παλιό πλυσταριό, για ν’ ανακαλύψουν ότι παρά το γεγονός ότι η γεννήτρια λειτουργούσε, ρεύμα στο κτίριο και κυρίως στο radio room δεν πήγαινε.
Στους άλλους χώρους ας άναβαν και κεριά, αλλά στο radio room έπρεπε να έχουν ρεύμα, όπως επαναλλάμβανε συνεχώς η οικοδέσποινα μου.

Η ηλεκτρική εγκατάσταση εφεδρικής παροχής είχε γίνει πριν λίγα (2-3) χρόνια με σχέδια και επίβλεψη μηχανικών του Υπεξ Ιταλίας.
Ήταν μία _εξαιρετική_ δουλειά. Και όταν λέω εξαιρετική, το εννοώ 100%
Το μόνο ίσως αδύνατο σημείο της ήταν ότι όλες οι επισημάνσεις ήσαν μόνον στα Ιταλικά. Οπότε, για οποιονδήποτε μη ιταλομαθή χειριστή, χρειαζόταν μεταφραστής.
Θα έπρεπε ίσως να τα έχουν σε δύο γλώσσες (Ιταλικά-Ελληνικά ή Ιταλικά-Αγγλικά).

Η κυρία Περώ που ήταν υπεύθυνη για το θέμα κάλεσε κάποιον ηλεκτρολόγο που χρησιμοποιούσε για τις επισκευές του κτιρίου ο οποίος δεν μπόρεσε ν’ ανακαλύψει την αιτία του προβλήματος. Ξαναγύρισε την επόμενη με έναν «ειδικό» και αφού πέρασαν μία ημέρα ψάχνοντας και προσπαθώντας, της απάντησαν ότι το μόνο που μπορούσαν να προτείνουν ήταν η αντικατάσταση του κεντρικού ηλεκτρικού πίνακα.
Πονάει μάτι, δηλαδή, βγάζει μάτι.

- Και πόσο θα κοστίσει; τους είχε ρωτήσει η κυρία Περώ.

Σχεδόν μισό εκατομμύριο Δραχμές, της είχαν απαντήσει.

Ποσό βέβαια, όχι απλά εξωφρενικό, απίθανα εξωφρενικό αν αναλογισθείτε ότι εκείνη την εποχή για να τελειώσουμε την πολυκατοικία, πουλήσαμε διαμερίσματα προς 32-33.000 Δρχ το τμ.
Είχαν δηλαδή ζητήσει, την αξία μισής γκαρσονιέρας..

Η κυρία Περώ διαχειριζόταν έναν ποσό της τάξης των 50.000 Δρχ ετησίως για τις δαπάνες επισκευών του νεοκλασσικού, οπότε το θέμα την ξεπερνούσε.
Πήγε στον Πρέσβη της για οδηγίες.
Του Πρέσβη βέβαια, του φάνηκαν πολλά τα χρήματα αλλά κάτι έπρεπε να κάνει.
Της είπε να πάρει άλλες δύο προσφορές ώστε να υποβάλουν αίτημα στην Υπηρεσία τους για έκτακτη χρηματοδότηση.

Μετά από αυτά λοιπόν βρέθηκε ο κ. Βασιλείου την συγκεκριμένη στιγμή στο εν λόγω σημείο.

Το θέμα όμως για τον ηλεκτρολόγο, όπως μουρμούριζε ο ίδιος, ήταν:

- Τριάντα χρόνια ηλεκτρολόγος δεν μου έχει ξανασυμβεί τέτοιο πράγμα. Να παίρνει ρεύμα ο πίνακας και να χάνεται σαν να το ρουφάει μία μαύρη τρύπα.

Η κυρία Περώ η οποία προφανώς είχε καλέσει και άλλους ηλεκτρολόγους με παρόμοια αποτελέσματα, ήταν αποφασισμένη ν' αλλάξει τον πίνακα.

Τι και αν της λέγαμε και οι δύο ότι ο υφιστάμενος πίνακας ήταν υψηλότατης ποιοτικής στάθμης, ότι ο πιθανός αντικαταστάτης του μάλλον θα ήταν υποδεέστερος, ότι δεν αντικαθιστάς τον πίνακα χωρίς να έχεις κάποιο συγκεκριμένο λόγο, κ.λ.π.
Δεν άκουγε τίποτα.
Ήθελε την προσφορά της για να κάνει αυτό που της είχε ζητήσει ο Πρέσβης της.

- Έτσι μου είπε ο κ. Πρέσβης, έτσι θα κάνω, επαναλάμβανε μονότονα.

Μας έβαλε λοιπόν να της υπολογίσουμε το κόστος αντικατάστασης του πίνακα εκεί και τότε (όπως λέμε εδώ και τώρα).

Υπολογίσαμε λοιπόν κανονικά και στο τέλος διπλασιάσαμε, τριπλασιάσαμε τετραπλασιάσαμε, δεν θυμάμαι, έτσι ώστε να προκύψει ένα εξαψήφιο νούμερο.

100.000 Δρχ της είπαμε «όλα μέσα και γεμάτα-γεμάτα».

Στο σημείο αυτό η κυρία Περώ άρχισε να μονολογεί:

- Πως θα στείλω τέτοιες προσφορές στο Υπουργείο που η μία είναι πενταπλάσια της άλλης; διερωτόταν φωναχτά στα Ιταλικά, πράγμα που μας μετέφραζε στα Αγγλικά σαν «Μήπως έχετε κάνει κάποιο λάθος και δεν γίνει η δουλειά και τότε τι θα πω στον κ. Πρέσβη»

Όσες διαβεβαιώσεις και αν της δίναμε σχετικά με την ορθότητα του προϋπολογισμού πήγαιναν στο βρόντο.

Και φτού και από την αρχή η αναγκαιότητα για επικοινωνίες της πρεσβείας σε περίπτωση «έκτακτης» ανάγκης, διάβαζε πόλεμο με την Τουρκία.

Από την πολύ επανάληψη, ξύπνος όν αρχίσα να βλέπω εφιάλτες με Τουρκικά βομβαρδιστικά να ζεσταίνουν μηχανές.

Σ’ αυτό το σημείο ο κ. Βασιλείου είχε μία φαεινή ιδέα:

- Ισως, να κάνουμε και κανένα σφάλμα στις προσθέσεις, της είπε, γιατί τόση ώρα γράφε-σβήνε έχει θολώσει το μυαλό μου, μήπως μπορείτε να μας φτιάξετε κανένα καφεδάκι να ξελαμπικάρει το μυαλό και να τα ξαναδούμε.

Η κυρία Περώ ζήτησε 1000 φορές συγνώμη μου μας είχε τόσες ώρες χωρίς να μας έχει προσφέρει κάτι και πήγε για να ετοιμάσει το κέρασμα.

Με το που έφυγε, μου λέει ο ηλεκτρολόγος:

- Εσύ που τα έχεις πιο πρόσφατα δεν μπορείς να βρεις τι έχει, να το φτιάξουμε, να τελειώνουμε. Μου την έχει δώσει. Δεν με νοιάζουν τα λεφτά, δεν μπορεί ένας πίνακας να με ξεφτιλίζει έτσι.

- Ωραία, του λέω, εγώ θα φτιάχνω το σχέδιο και εσύ θα ακολουθείς τα καλώδια για να βρούμε την συνδεσμολογία.

Και έτσι το μπλοκ προϋπολογισμού προσφοράς μετετράπη σε πινακίδα αποτύπωσης του ηλεκτρικού διαγράμματος του πίνακα.

Όταν γύρισε η κυρία Περώ με τους καφέδες, περιμέναμε πρώτα να τους αφήσει στο τραπέζι, γιατί αλλιώς θα της είχε πέσει ο δίσκος απο τα χέρια, πριν της πούμε ότι είχαμε βρει την αιτία και ότι το είχαμε «φτιάξει».

Η σκηνές που ακολούθησαν ήσαν 100% παρανοϊκές.

Η κυρία Περώ ήταν 100% σίγουρη ότι για κάποιο άγνωστο σε αυτή λόγο δεν θέλαμε να δώσουμε προσφορά και γι’ αυτό της λέγαμε ψέματα ότι τάχα δεν υφίσταται πλέον πρόβλημα.
Εμείς να της λέμε ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα προσφορά γι’ αντικατάσταση του πίνακα. Τα πάντα δούλευαν έτσι όπως έπρεπε.

Η συζήτηση να διεξάγεται πλέον αποκλειστικά στην Ιταλική αφού ο ρυθμός "πολυβόλου" δεν επέτρεπε διαλείμματα μετάφρασης.
Τις στερεότυπες όμως φράσεις τις είχαμε πλέον μάθει και ο "διάλογος" ήταν πλέον επιπέδου "κουφών".

Την απεμπλοκή από την παράνοια ανέλαβα να την δώσω εγώ.
Σε αγγλικά και παντομίμα της είπα ότι οι Τούρκοι μας βομβαρδίζουν τώρα και εξ αυτού κόβεται το ρεύμα στην Αθήνα.
Και λέγοντας το τελευταίο κατεβάζω τον γενικό διακόπτη της πρεσβείας.

Ακούστηκε μία Hitchcockική κραυγή.
Ήταν η κυρία Περώ που έλεγε ότι έκοψα το ρεύμα στην πρεσβεία και τώρα θα έπρεπε ν’ απολογηθεί στον κ. Πρέσβη.

Άναψα το φως για να της δείξω ότι είχαμε ρεύμα από την γεννήτρια που τόση ώρα μας έπαιρνε τ’ αυτιά.

- Και η πρεσβεία; με ρωτούσε

- Πηγαίνετε να δείτε, της απαντούσα, αλλά δεν πήγαινε τουλάχιστον τις 3 πρώτες φορές που επανελήφθη ο ίδιος διάλογος.

Όταν αποφάσισε ότι το πεπρωμένο της ήταν να πάρει δυσμενή μετάθεση για Καμπούλ, μάζεψε το κουράγιο που της είχε απομείνει και πήγε να υποστεί τις όποιες "συνέπειες".

Γύρισε μετά από λίγο με όψη ατόμου που μόλις είχε παρευρεθεί στην νεκρανάσταση του Λαζάρου, αρθρώνοντας ρυθμικά «et pero ?” (και μετά απ’ αυτό τι κάνουμε ;)

Έφυγα αφού απάντησα και στην τελευταία της ερώτηση:

- Και τι θα κάνω αν μόλις φύγετε αυτό πάθει πάλι βλάβη;

Της έδωσα την κάρτα μου, τον λόγο της προσκοπικής μου τιμής ότι δεν πρόκειται να την αφήσω απροστάτευτη, την φίλησα σταυρωτά και απεχώρησα.

Ήταν καλοκαίρι και θα πρέπει να ήταν περασμένες εννιά.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Περπατώντας στην οδό Ακαδημίας, κολλητά στα κτίρια, έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στον ουρανό για τον φόβο των Ιουδαίων.

Δεν ξέρω τι χρέωσε ο κ. Βασιλείου, εγώ αρνήθηκα αμοιβής, αλλά θα πρέπει να υπήρξε γενναιόδωρος διακανονισμός, αφού από την οικοδομή μας του χρωστούσαμε για εξόφληση περίπου 12.000 Δρχ, τις οποίες ποτέ δεν ζήτησε.

Επίλογος.

Επειδή σήμερα βρισκόμαστε 30 χρόνια μετά και τα λαμόγια είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, πολλοί αναγνώστες θα σκεφθούν:

Την είχε στήσει την δουλειά η κυρία Περώ με τον πρώτο ηλεκτρολόγο και πήγατε εσείς και της κάνατε χαλάστρα.

ΌΧΙ αγαπητέ αναγνώστη.

Η κυρία Περώ ήταν από τους υπαλλήλους παλαιάς κοπής, που τα έδινε όλα για την υπηρεσία της. Αισθανόταν σεβασμό, αν όχι δέος, για τον προϊστάμενό της και μπορούσε να αγγίξει τα όρια της υπερβολής στην προσπάθειά της να φέρει υπεύθυνα σε πέρας αυτό που της είχαν αναθέσει.

Όμοιοι της, δυστυχώς, σπανίζουν σήμερα, αν δεν έχουν εκλείψει παντελώς μαζί με τους παγωτατζήδες και τους παραδοσιακούς κουρείς.

Στο παραπάνω κείμενο την έχω αναφέρει πάντα προτάσσοντας του ονόματός της τον προσδιορισμό Κυρία.
Αν είχα έστω και την παραμικρή υποψία για λαμωγιά, θα το είχα παραλήψει.

Αλλά, άντε τώρα που όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει τα έργα και τις ημέρες τόσων επωνύμων και μη, να μπορέσω να σας πείσω για την ανιδιοτέλεια της κυρίας Περώ...

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Καλό σου ταξίδι Κυβερνήτα

Μου έτυχε η τιμή να γνωρίσω, μία Κυριακή στο σπίτι του στην Κηφισιά, τον Τζανή Τζανετάκη (1927-2010).

Με μία φορά θα μου πείτε δεν «γνωρίζεις» κάποιον.
Θα συμφωνήσω, αντιλέγοντας όμως, ότι μία φορά αρκεί για να κρίνεις αν τα όσα έχεις ακούσει για κάποιον είναι συμβατά ή όχι με το άτομο.

Και έχω ακούσει αρκετά και από πρώτο χέρι για την πολιτεία του εκλιπόντα κατά την θητεία του στο υπουργείο πολιτισμού.

Θα σας αποκαλύψω ένα μικρό, που για μένα όμως, σαν τίτλος τιμής, μετράει περισσότερο από άλλους, ακόμη και αυτού του πρώην πρωθυπουργού.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι κάθε νέος υπουργός αργά ή γρήγορα θα δεχθεί την επίσκεψη των συνδικαλιστών της παράταξης του με αίτημα την ανακατανομή των «καρεκλών».

-Βγάλε τον/την τάδε από εκεί και βάλε τον/την δείνα που είναι δικός/δική μας.

Η συνήθης κατάληξη είναι οι νέοι υπουργοί, άλλοι ευκολότερα - άλλοι δυσκολότερα, τελικά ενδίδουν στο αίτημα των συνδικαλιστών.

Όταν ο Τζανετάκης εδέχθη παρόμοια επίσκεψη, έδωσε προσωρινά άδεια στον Τζανετάκη-πολιτικό και ανεκάλεσε από την εφεδρεία τον Τζανετάκη-Κυβερνήτη υποβρυχίου (μην σας διαφύγει ότι το πολιτικός το έγραψα μα μικρό «π» ενώ το Κυβερνήτης με μεγάλο «Κ»).
Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Αν το υπουργείο διέθετε μπαλαούρο, θα τους είχε χώσει μέσα.

Μάρτυρες, όσοι εκείνη την στιγμή διερχόντουσαν τον διάδρομο του τελευταίου ορόφου του υπουργείου γιατί μέχρι εκεί ακούσθηκε η οργισμένη και επιτιμητική φωνή του Κυβερνήτη:

«Δηλαδή, υπάρχει και κάποιος που δουλεύει σ’ αυτό το υπουργείο και εσείς μου ζητάτε να τον αλλάξω».

Καλό σου ταξίδι Κυβερνήτα.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Πλουσιότεροι εφοριακοί, πτωχότερο κράτος

Είμαι μελετητής μηχανικός και για πάρα πολλά χρόνια απελάμβανα τον υγιεινό αέρα ενός διαφανούς φορολογικού συστήματος.

Συγκεκριμένα, για όσους δεν γνωρίζουν, οι μελετητές μηχανικοί ανά κατηγορία ειδικότητας (αρχιτέκτονες, πολιτικοί, μηχανολόγοι κ.λ.π) έχουν (λίαν προσεχώς: είχαν) προκαθορισμένο συντελεστή εξόδων και καθαρού κέρδους.

Αν στα βιβλία τους τα έξοδα είναι κατά πολύ λιγότερα εκείνων που προκύπτουν από την εφαρμογή του συντελεστή, τότε σύμφωνα με την διατύπωση του νόμου «υφίσταται προφανής δυσαναλογία λογιστικού και εξωλογιστικού προσδιορισμού» και το ποσοστό του καθαρού κέρδους προσαυξάνεται κατά τον προβλεπόμενο συντελεστή.

Πρακτικά, αυτό για μένα σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ που θα εισπράξω, γνωρίζω εκ των προτέρω και μονοσήμαντα το ποσό πάνω στο οποίο θα φορολογηθώ.

Κατά τον έλεγχο δεν θα έχω να «παζαρέψω» το κατά πόσο το α ή β έξοδο είναι πραγματικά επαγγελματικό ή «μουσαντένιο».

Βάζοντας μόνος μου και την προσαύξηση της «προφανούς δυσαναλογίας» μπορώ σε κάθε μελλοντικό έλεγχο, πολύ εύκολα και με σιγουριά να πω στον ελεγκτή:

- Απόρριψε όλα τα έξοδα, παραπάνω φόρο δεν θα βγάλεις.

Μεγάλη κουβέντα αυτή.

Σε βγάζει αμέσως έξω από την λίστα των υποψήφιων πελάτων-θυμάτων «λαδιάρηδων» ελεγκτών.

Γι’ αυτό άλλωστε, μόνον τα τελείως αδιαμφισβήτητα έξοδα περνάω στα βιβλία μου.

Δεν έχω κανένα οικονομικό κίνητρο να καταχωρήσω "αμφιλεγόμενα" έξοδα.

Για να καταλάβετε, ούτε τιμολόγια βενζίνης δεν περνάω, μιας και είναι εκ των πραγμάτων ασαφές το ποσοστό του εξόδου αυτού που αντιστοιχεί σε πραγματικές επαγγελματικές μετακινήσεις και του υπόλοιπου που αφορά ιδιωτικές.

Οι πιο μπασμένοι στα φορολογικά εδώ θα μου βάλουν κακό βαθμό επισημαίνοντας:

- Ναι, αλλά με τον τρόπο αυτό χάνεις τον ΦΠΑ που άλλως θα κέρδιζες.

Σωστά, αλλά η φιλοσοφία μου είναι ότι αφού η Πολιτεία με προστατεύει από τον «λαδιάρη» ελεγκτή, ο οποίος προκειμένου να βγάλει το κατι-τις-του θα μπορούσε να μου αμφισβητήσει τα πάντα, τότε και εγώ πρέπει να είμαι εντάξει απέναντί της.

Την αυτοδέσμευση αυτή την αντιλαμβάνομαι σαν συμπεριφορά κυρίου προς κυρίαν.
Δεν μπορεί κάποιος, από την μία ν' απεχθάνεται τόσο πολύ τον "λαδιάρη" ελεγκτή και από την άλλη να κλέβει στη ψύχρα τον ΦΠΑ.
Δεν γίνεται, πως να το κάνουμε.
Είναι θέμα προσωπικής αυτοεκτίμησης.

Έχω δε και τέτοιου είδους αντιπάθεια στα κάθε είδους φακελάκια, λαδώματα, εξυπηρετήσεις, κ.λ.π που ευχαρίστως πληρώνω πολλαπλάσια για να μην βρεθώ σε τέτοια "διαπραγμάτευση".
Και απ' ότι βλέπω δεν είμαι ο μόνος που τόσο τ' απεχθάνεται και προσπαθεί να τ' αποφύγει όλα αυτά.

Με το νέο υπό ψήφιση σύστημα, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του «λαδιάρη» ελεγκτή, αυτή η προστασία του Νόμου καταργείται.

Με σύρει θέλω-δεν θέλω να διαπραγματευτώ κάποια στιγμή τα έξοδά μου.

Θα μου πείτε:

- Και εσύ ψαρώνεις;
- Θα αρχίσεις από αύριο να κόβεις τιμολόγια για το οτιδήποτε.
- Ξεκινάς με την βενζίνη.
- Πας σε μία ταβέρνα να φας; Επαγγελματικό γεύμα.
- Ψωνίζεις κάτι τα Χριστούγεννα; Επαγγελματικό δώρο.
- Έτσι κάνουν όλοι. Και όταν έρθει η ώρα του ελέγχου με έναν καλό «διακανονισμό» θα δεις ότι θα σου μείνουν περισσότερα χρήματα από σήμερα.


Δεν διαφωνώ στο μαθηματικό μέρος του συλλογισμού, έτσι είναι, αλλά ζητώ συγνώμη γιατί δεν πρόκειται να προσχωρήσω στο club.
Λόγοι προσωπικής αξιοπρέπειας βλέπετε.

Έχω ήδη 35 συντάξιμα χρόνια.

Σκόπευα να παραμείνω στο επάγγελμα τουλάχιστον άλλα πέντε.

Την ημέρα όμως που θα εκτεθώ στην αυθαιρεσία του "λαδιάρη" ελεγκτή, θα πάω στην εφορία, θα κλείσω τα βιβλία και στην συνέχεια στο (πρώην) ΤΣΜΕΔΕ για συνταξιοδότηση.

Αυτά βέβαια οι συντάκτες του νέου νομοσχεδίου δεν τα έχουν ψυχανεμισθεί, εκτός βεβαίως και αν ...

Θα το καταλάβει όμως ο υπουργός στην πράξη, όπως συνέβη με την πρόσφατη αύξηση των τελών κυκλοφορίας αυτοκινήτων.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

«Δεν είμαστε όλοι το ίδιο»

Παρακολουθώ, τα τελευταία χρόνια, την «φιλότιμη» προσπάθεια των πολιτικών μας, στα πλαίσια των νέων «μεταρρυθμίσεων», να μας αλλάξουν τις συνειρμικές παραστάσεις που αυτόματα έρχονται στο νου μας στο άκουσμα γνωστών φράσεων-κλισέ.

Έτσι πχ, το «θα χυθεί άπλετο φως» έχει γίνει συνώνυμο του «δώστε μας λίγο χρόνο, μια επιχείρηση συγκάλυψης δεν είναι κάτι που στήνεται από την μία ημέρα στην άλλη», ενώ «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» ισοδυναμεί με το «ευτυχώς που προνοήσαμε να έχουμε μαχαίρια που δεν κόβουν καθόλου, άλλως την είχαμε βάψει».

Έτσι και ο κλισέ τίτλος έπαψε να δηλώνει το αντιδιαμετρικά αντίθετο, αλλά το συγκριτικά μικρότερο.
Αναφερόμενος δηλαδή κάποιος σε κάποιο λαμόγιο και προσπαθώντας να διαχωρίσει την θέση του χρησιμοποιώντας το «δεν είμαστε όλοι το ίδιο» προσωπικά καταλαβαίνω ότι και αυτός λαμόγιο του κερατά είναι, αλλά χαμηλότερα στην λαμογιολογική κατάταξη.

Για την συγκεκριμένη φράση όμως έχω διαφορετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις και δεν θα δεχθώ την «μεταρρύθμιση» στην οποία θέλουν να με υποβάλουν.

Η ιστορία μας πηγαίνει πίσω στα τέλη του 1975.

Στον σιδηροδρομικό σταθμό Κορίνθου 10 νεοσύλλεκτοι, άγνωστοι μεταξύ τους, περιμένουν το τραίνο για την Πάτρα. Έχουν φύλλο πορείας από το κέντρο βασικής εκπαιδεύσεως Κορίνθου για το Κέντρο εκπαιδεύσεως Τεχνικού Σώματος (ΚΕΤΧ ή ΚΕΤεΣ για τους παλαιότερους Πατρινούς).

Οι περισσότεροι από τους 10 με την ανησυχία και αγωνία του αγνώστου είναι σκεπτικοί, δεν πολύ-μιλάνε.
Δύο είναι αυτοί που ακούγονται:
Ένας φανατικός Καζαντζιδικός που θα βγάλει όλη την διαδρομή, σχεδόν 5 ώρες, τραγουδώντας το «Υπάρχω» και ο βασικός πρωταγωνιστής μας που θα τον βαφτίσω «κιμπάρη», μιας και αυτή πίστευε ότι ήταν η υπέρτατη αρετή για τον άνδρα.
Κατά τον ίδιο βέβαια το κιμπαριλίκι είναι δύσκολη υπόθεση γι’ αυτό υπήρχε η υπο-κατηγορία του “ψιλο-κιμπάρη”

Ο κιμπάρης λοιπόν, σε όλο το ταξίδι, περνούσε τον έναν μετά τον άλλο κανονική συνέντευξη για να μάθει τι «μέσον» είχε ώστε τελικά να επιλεγεί σαν ΥΕΑ ΤΧ (Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός Τεχνικού).

Ο αντικειμενικός σκοπός του ήταν λίαν "προχωρημένος" για το Σωτήριο έτος 1975.
Να συνδυάσουμε τα «μέσα» μας σ΄ ένα pool κατακόρυφα οργανωμένο για πάσα χρήση.
Ο ίδιος, όπως διαφήμιζε ανοικτά, είχε το «ξαδερφάκι»* του, αλλά εξηγούσε ότι ήταν πολύ υψηλά στην γλειψιματική ιεραρχία και πολλές φορές κάποιος αρκετά χαμηλότερα αποδεικνύεται πολλαπλά χρησιμότερος.

Το ξαδερφάκι ήταν νεαρός πολιτικός ενταγμένος στο «περιβάλλον» του μακαρίτη υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελου Αβέρωφ.
Οπότε, το μέσον αυτό ήταν μεν το ανώτερο, αλλά όχι και για κάθε χρήση.
Η πρότασή του, θα λέγαμε με σύγχρονους όρους, δημιουργούσε ένα ρουσφετο-franchise.
Αν κάποιος είχε, ας πούμε, έναν ταγματάρχη στο ΓΕΣ που θα μπορούσε να παρεμβαίνει για μικρο-ρουσφετάκια, τότε το ξαδερφάκι θα μπορούσε να πει έναν καλό λόγο για αυτόν κατά τις ετήσιες κρίσεις των αξιωματικών.

Φοβερά προχωρημένη ιδέα για μία εποχή κατά την οποία η χρήση «μέσου» όπως και η ομοφυλοφιλία ήταν πράξεις που όσο λιγότερο γίνονταν γνωστές, τόσο το καλύτερο για τους μετέχοντες σ' αυτές.

Η σχολή στην Πάτρα ήταν εξάμηνης διάρκειας χωρισμένη σε τρεις περιόδους:
α) Διοικούμενοι από την προηγούμενη σειρά-τάξη
β) Αυτοδιοικούμενοι
γ) Διοικούντες την επόμενη σειρά.

Εποπτεύων αξιωματικός της σχολής ήταν ένας λοχαγός που περιττό να σας πω κάπου μεταξύ β) και γ) σταδίου προσχώρησε στο ρουσφετο-franchise.

Ο λοχαγός αυτός στο τέλος της πρώτης περιόδου έπρεπε να βαθμολογήσει τους ΥΕΑ για να προκύψει και η σχετική ιεραρχία αφού κατά την πρώτη περίοδο ίσχυε η ιεραρχία της προηγούμενης σειράς.
Τα βαθμολογούμενα προσόντα ήσαν λίγο-πολύ υποκειμενικά αφού αναφερόντουσαν σε μη αντικειμενικά μετρήσιμες αξίες όπως ήθος, στρατιωτικά προσόντα, ηγετικές ικανότητες κ.λ.π.
Το μόνον αντικειμενικό ήταν η σκοπευτική ικανότητα, γι’ αυτό είχε και τον μεγαλύτερο συντελεστή βαρύτητας.

Στην ιεραρχία των ΥΕΑ κατέλαβα την δεύτερη θέση, ή όπως λέγαμε υπαρχηγός.
Ο κιμπάρης ήταν κάπου στην τέταρτη θέση +/-1

Στο τέλος της τρίτης περιόδου έβγαινε η ιεραρχία των ΔΕΑ (Δοκίμων Εφέδρων Αξιωματικών).

Εδώ τα πράγματα ήσαν πιο σύνθετα.

Καθ’ όλη την διάρκεια των περιόδων β) και γ) περνούσαμε εκπαίδευση στα λεγόμενα «συνεργεία», ένα κάθε βδομάδα, συνολικά 10-12 (αν θυμάμαι καλά) πλέον μιάς περιόδου εκπαίδευσης στην οδήγηση στρατιωτικών οχημάτων στον Ριγανόκαμπο.
Η ειδικότητα που παίρναμε ήταν αυτή του τεχνίτη οχημάτων.

Η τελική βαθμολογία των ΔΕΑ προέκυπτε από τρία μερικά υποσύνολα:
Την βαθμολογία των ΥΕΑ, μία αντίστοιχη για το διάστημα β)+γ) και την βαθμολογία από την τεχνική εκπαίδευση (συνεργεία) στην οποία ο εκπαιδευτής κάθε εβδομάδας έκανε την δική του αξιολόγηση.

Σας έπρηξα λίγο με τις λεπτομέρειες, αλλά είναι αναγκαίες για να παρακολουθήσετε την συνέχεια.

Η βαθμολογία των ΔΕΑ είχε όμως και πρακτικές επιπτώσεις.
Οι μεταθέσεις, από Λάρισα και βορειοτέρα, πήγαιναν αναλογικά με την κατάταξη.
Ο έχων την μεγαλύτερη βαθμολογία έπαιρνε την πλησιέστερη μετάθεση, ενώ εκείνος με την μικρότερη την πλέον απομακρυσμένη.

Ο κιμπάρης μας όμως ήταν ερωτευμένος με μιά κοπελιά από τον Βόλο και ήθελε να πάρει μετάθεση για το εργοστάσιο αρμάτων στο Βελεστίνο, που λόγω του ότι βρίσκεται γεωγραφικά νοτιότερα από την Λάρισα, αποτελούσε πάντα δεύτερη μετάθεση-στόχο για τους Βολιώτες.

Από στατιστικά προηγουμένων σειρών γνωρίζαμε ότι η βαθμολογία των ΔΕΑ σε γενικές γραμμές ακολουθούσε αυτή των ΥΕΑ με μικρο-ανακατατάξεις.

Προσωπικά, υπολόγιζα μετάθεση για καμία Κατερίνη ή Βέροια.

Ήρθε η στιγμή που έμελλε ν’ ανακοινωθεί η βαθμολογία και να πάρουμε τα φύλλα πορείας για τις μονάδες μας.

Παρατήρησα ότι υπήρχε ένας διάχυτος εκνευρισμός σε ορισμένους και ότι όταν πλησίαζα να μάθω τι γίνεται, η συζήτηση άλλαζε στη στιγμή.
Η κατάσταση αυτή όμως δεν διήρκεσε πολύ γιατί το ράδιο αρβύλα κάποια στιγμή μετέδωσε τη βαθμολογία.

Πρώτος ο κιμπάρης, εγώ στην 4η ή 5η θέση.
Η Κατερίνη και η Βέροια είχαν τώρα παραχωρήσει την θέση τους στο Κιλκίς και την Καβάλα.

Εκεί που μάζευα τα πράγματά μου στον θάλαμο, έρχεται φουριόζος και αλαφιασμένος ο λοχαγός.

- Σε θέλει ο Διοικητής τώρα. Φόρεσε την οκτάρα (επίσημη στολή) και πήγαινε γρήγορα.

- Έκανα τίποτα, ψέλλισα, γιατί για να με θέλει ο Διοικητής σίγουρα δεν επρόκειτο για καλό. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα.

- Όχι, μου απαντάει, κάποιο μπέρδεμα έγινε με την βαθμολογία. Γι’ αυτό σε θέλει.

Με την άκρη του ματιού μου έπιασα τον κιμπάρη ελαφρώς ιδρωμένο και σφόδρα ανησυχούντα. Ήταν προφανές ότι κάτι ήξερε για την απρόσμενη αυτή εξέλιξη.

Να σημειώσω ότι η φράση σε «θέλει ο Διοικητής» για εμάς τους «ψάρακες» ήταν συνώνυμη με το «σε θέλει ο Δημιουργός σου».

Το Τεχνικό Σώμα είχε μόνον δύο θέσεις ανωτάτων αξιωματικών (ταξίαρχος και άνω). Μία στην Αθήνα στο επιτελείο για τον αρχηγό του Σώματος και μία στην Πάτρα για τον διοικητή του ΚΕΤΧ.

Έβαλα τσάτρα-πάτρα την οκτάρα, κοίταξα αντανακλαστικά τα παπούτσια και τα μαλλιά μου και νάμαι στην πόρτα του γραφείου του Διοικητή.

Εδώ αρχίζει το γλαφυρό κομμάτι της ιστορίας.
Εσείς τώρα θα το διασκεδάσετε, εγώ όμως τότε πέρασα των παθών μου τον τάραχο.

Το γραφείο ήταν εξαιρετικά μεγάλο, τόσο σε μήκος όσο και πλάτος.
Από το άνοιγμα της πόρτας μέχρι το γραφείο του Στρατηγού η απόσταση θα ήταν πάνω από δέκα μέτρα.

Ψάρακας εγώ, με το που μπαίνω, όπως μας είχαν μάθει, δύο βήματα, στάση προσοχής, χαιρετούρα και αναφορά:

- ΥΕΑ Τεχνικού Μιχαηλί…

Ο Στρατηγός, μ’ ένα νεύμα του τύπου «δεν χρειάζεται», με διακόπτει.

- Πλησίασε, μου λέει.

Κάνω δυο-τρία βήματα ακόμη.

- Πιο κοντά, συνεχίζει.

Άλλα δύο-τρία βήματα.

- Ακόμη πιο κοντά, μου ξαναλέει.

Άρχισα και εγώ να περπατώ προς το μέρος του με μια χειρονομία του τύπου «όταν θέλετε να σταματήσω, πείτε μου».

Μου έκανε νόημα να σταματήσω 1,5-2 μέτρα από την άκρη του γραφείου του.

- Δεν είσαι κι άσχημος, είπε περισσότερο μονολογώντας, παρά απευθυνόμενος σ' εμένα.

Εκεί μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Τι ήθελε να πει ο Στρατηγός;

- Ορίστε; αρθρώνω.

- Τίποτα, μου απαντάει, Κάνε μία στροφή να σε δω.

- Ορίστε;;; με φωνή που ευκρινέστατα εξέπεμπε πανικό και μυαλό να παίρνει «περίεργες» στροφές.
Ευτυχώς, η όραση δεν συμφωνούσε με το alarm που είχε σημάνει ή ακοή.
Η εικόνα και ο ήχος ήταν σαν να προέρχονται από δύο διαφορετικούς χωροχρόνους.

Μου κάνει με το δάκτυλο την κίνηση της περιστροφής περί άξονα.

Επαναλαμβάνω ερωτηματικά την κίνηση του δακτύλου.
Acknowledge, με κατάφαση της κεφαλής.
Εδώ που βρέθηκα θα χορέψω, σκέφθηκα και έκανα μία περιστροφή.

- Μια χαρά σε βρίσκω, μου λέει ευχαριστημένος.

Εδώ πλέον το μυαλό έκανε full reset και στρατηγός-ξεστρατηγός, ρώτησα:

- Συμβαίνει κάτι;

- Για να σε φωνάξω, κάποιος λόγος θα υπάρχει, θα σου εξηγήσω σε λίγο. Τώρα όμως θέλω να σε δω να περπατάς.

- Με βήμα, ρώτησα σαν γνήσιος ψάρακας και σκέφτηκα τι σοί καψώνι είναι και δαύτο.

- Όχι, μου απαντάει, κανονικά όπως περπατάς συνήθως στο δρόμο.

Περπατάω προς τον δεξιό τοίχο το γραφείου, όταν γυρίζω τον βλέπω να μου κάνει σήμα προς την αριστερή πλευρά.

Διασχίζω όλο το πλάτος του γραφείου γυρίζω και ξαναβρίσκομαι μπροστά στο γραφείο του.

- Μήπως έχεις καμία αναπηρία; με ρωτάει.

- Τι αναπηρία; κύριε Διοικητά αρθρώνω ευρισκόμενος σ’ έσχατη απόγνωση.

- Να, μήπως έχεις καμία αναπηρία στο πόδι; Αλλά θα σ’ έβλεπα να κουτσαίνεις. Δεν είδα κάτι τέτοιο. Μήπως κουτσαίνεις καμιά φορά;

Αυτό υπήρξε το οριακό σημείο όπου το δράμα μου μετουσιώθηκε σε μαύρη κωμωδία.
Πέρασα σε άλλη νοητική κατάσταση.
Ας μ’ έδιωχνε από την σχολή, ας μου έριχνε φυλακή, ας έκανε ότι ήθελε, εγώ είχα ένα στρατιωτικά "αυθάδες" ερώτημα που θα το έθετα ανεξάρτητα συνεπειών.

- Όχι μια χαρά είμαι, αλλά τι ερωτήσεις είναι αυτές κύριε Διοικητά;;;

Φαίνεται η έκφραση του προσώπου μου είχε πάρει τέτοια αλλοίωση που ο Διοικητής κατάλαβε ότι έπρεπε να τελειώνει εδώ με τις δοκιμασίες και τις ερωτήσεις.

- Θα σου εξηγήσω, αρχίζει...

Μου φέρνουν να υπογράψω την ιεραρχία σας και βλέπω ότι σ’ έχουν στην πέμπτη θέση όταν στην βαθμολογία των συνεργείων έχεις την μεγαλύτερη.
Φωνάζω τον λοχαγό σας και τον ρωτάω γιατί στα στρατιωτικά προσόντα σου έχει βάλει 3 με άριστα το 10.
Αν είχες κάνει κάποιο παράπτωμα, τόσο σοβαρό που να σου πρέπει το 3, θα έπρεπε να σε είχε φέρει πρώτα σ΄ έμενα για να σε τιμωρήσω.
Τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο παράπτωμα και σχετική ποινή και μου απάντησε, όχι.

Αντιθέτως, αυτός που βγαίνει πρώτος έχει πάρει δεκάρια σ’ όλα τα προσόντα, αλλά χαμηλή βαθμολογία στην εκπαίδευση. Μεγάλη διαφορά μ' εσένα.
Και επιπλέον γι' αυτόν μ’ έχουν τρελάνει στα τηλέφωνα από το ΓΕΣ.
Μιά για να του δώσω άδεια να βάζει το αυτοκίνητό του μέσα στο στρατόπεδο, την άλλη για να του δώσω άδεια μεσοβδομαδιάτικα, που δεν δίνω, για να πάει να δει την αρραβωνιαστκά του και δεν συμμαζεύεται.
Έχει δύο στρατηγούς στην Αθήνα που μ’ έχουν τρελάνει στα τηλέφωνα για τέτοια πράγματα.
Ενώ για σένα, που πρώτη φορά σε βλέπω τώρα, δεν μ' ενόχλησε ποτέ κανένας.

Βάζω λοιπόν κάτω τον λοχαγό σας και τον ρωτάω, τι του λείπει και του έβαλες αυτή την βαθμολογία.
Μου απάντησε ότι «Δεν έχεις παράστημα αξιωματικού, ότι περπατάς κάπως περίεργα και ότι για το κύρος της σχολής δεν είναι σωστό να βγείς πρώτος».
‘Ετσι και εγώ υπέθεσα ότι θα έχεις κάποιο εχμμ ... σωματικό ελλάτωμα, κάποια .... αναπηρία, κάτι ... τέλος πάντων.

Αλλά παρατήρησα ότι είσαι και υπαρχηγός της τάξης σου και αν ήταν τα πράγματα έτσι όπως τα λέει ο λοχαγός σας δεν θα μπορούσατε να επιβληθείτε σαν διοικούσα στους διοικούμενούς σας.
Κάτι θα είχε συμβεί και κάτι θα είχε φθάσει στ' αυτιά μου.
Αντιθέτως, η τάξη σας ήταν από τις πιο ήσυχες που έχουν περάσει, αν εξαιρέσουμε τα τηλέφωνα από το ΓΕΣ για τον (το επώνυμο του κιμπάρη).

Και αν είναι έτσι όπως μου τον περιγράφεις, είπα στον λοχαγό σας, τότε γιατί τον έκανες υπαρχηγό της σχολής;
- Γιατί έτσι έβγαινε η βαθμολογία, μου απάντησε.
Κοιτάζω την βαθμολογία των ΥΕΑ και βλέπω ότι και σ’ αυτή σ’ έχει τσεκουρώσει.
Είχες την καλύτερη επίδοση στην σκοποβολή που μετράει κατά 30%(;) στην γενική βαθμολογία και πάλι σου μειώνει αντίστοιχα τα στρατιωτικά προσόντα και βγαίνεις δεύτερος.
Τότε σου είχε βάλει 6.
Τον ρωτάω γιατί εκείνο το 6 έγινε τώρα 3.
Άλλαξε τίποτα στο μεταξύ;
Έχασε και άλλο παράστημα, ή χειροτέρεψε ο βηματισμός του;
Και αρχίζει να μου τα μπουρδουκλώνει... ότι δέχθηκε κάποια τηλέφωνα... και άλλα που στον Στρατό δεν περνάνε...

Τό λάθος είναι δικό μου.
Έπρεπε τότε να το έχω προσέξει και να τον ρωτήσω γιατί σ' έβγαλε δεύτερο, αφού εδώ φαίνεται καθαρά ότι εσύ έπρεπε να είσαι ο αρχηγός της τάξης σου.
Τώρα όμως, ευτυχώς, το είδα και ζήτησα να παρουσιαστείς σε μένα για ν’ αποκτήσω άμεση γνώμη.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε ρώτησα όλα αυτά;

Σαν Διοικητής πρέπει να ξέρω τι γίνεται στο στρατόπεδο.

Πήγαινε παιδί μου, σχημάτισα άποψη για το τι συνέβη.


Χαιρέτησα, έκανα μεταβολή και καθώς πήγαινα προς τη έξοδο σκεπτόμουν «τι βαθμό να μου βάζει τώρα στο περπάτημα;».

Τις σκέψεις μου διάκοψε η φωνή του Στρατηγού.

- Και να μάθεις παιδί μου, από εδώ και πέρα για όλη σου την ζωή, ότι όλοι οι αξιωματικοί δεν είναι το ίδιο.

Τα νέα είχαν κυκλοφορήσει πριν επιστρέψω στον θάλαμο, από τον ίδιο τον λοχαγό, που είχε πλέον όψη βρεγμένης γάτας.

Η μέχρι τότε βαθμολογία ακυρωνόταν και την επόμενη θα περνούσαμε γραπτές εξετάσεις στο αντικείμενο της εκπαίδευσης.

Δέκα εξεταζόμενοι είμαστε, δύο αντισυνταγματάρχες επέβλεψαν τις γραπτές εξετάσεις και διόρθωσαν και οι δύο τα γραπτά μας.

Και μαντέψτε ποιος πήρε την υψηλότερη βαθμολογία.

Πάντως, για να μην σας μείνει απορία ο κιμπάρης πήρε την πολυπόθητη μετάθεση για Βελεστίνο.

Βλέπετε τις μεταθέσεις τις έβγαζε η Διεύθυνση Τεχνικού στο ΓΕΣ.

Και όλοι οι αξιωματικοί δεν είναι το ίδιο.

Αντί επιλόγου:

(*)Το ξαδερφάκι στην συνέχεια ανέβηκε στα ύψιστα αξιώματα της κομματικής του ιεραρχίας.

Ήθελα από καιρό να δημοσιεύσω αυτή την ιστορία για ν' αποδώσω τα πρέποντα στον παλαιό μου Διοικητή, αλλά και γιατί είναι διδακτική και χρήσιμη στις μέρες μας.
Θα ήθελα να τον αναφέρω ονομαστικά αλλά, δυστυχώς, με τα χρόνια ξέχασα το όνομά του.
Προσπάθησα να το ξαναβρώ απευθυνόμενος σχετικά στην Διεύθυνση Τεχνικού του ΓΕΣ, που όμως δεν ανταποκρίθηκε.

Νεώτερη ενημέρωση 11/04/2010:

Τελικά, θυμήθηκα το όνομα και ψάχνοντας στο facebook βρήκα τον εγγονό του αδελφού του ο οποίος με πληροφόρησε οτι ο Υποστράτηγος ΤΧ ε.α. Καδινόπουλος Χρήστος είναι σήμερα (2010) ακμαίος στην ηλικία των 83 ετών και ζει στην Θεσσαλονίκη.

                   Αναμνηστική φωτό Αβέρωφ με το ξαδερφάκι

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Κουτοπονηρίες OTE talk

Έχω OTE talk εδώ και 1-2 χρόνια.

Διάβασα το καλοκαίρι ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα αρχίζει να δίνει και 60 λεπτά το μήνα δωρεάν προς κινητά.

Ο πρώτος λογαριασμός που μου ήρθε περιλάμβανε χρέωση προς κινητά.
Σκέφτομαι, θα αφορά προγενέστερες χρεώσεις.

Ο επόμενος το ίδιο.
Επειδή όμως κάνω ελάχιστα τηλεφωνήματα προς κινητά, το ποσό ήταν κάτω του ενός ευρώ και δεν έδωσα συνέχεια.

Στον πρόσφατο λογαριασμό βλέπω πάλι χρέωση προς κινητά.
Α... λέω, δεν είναι δυνατόν, πρέπει να το λύσω το θέμα.

Παίρνω το 134 και τι μαθαίνω;
Χρειάζεται ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ

Καλά βρε άνθρωποι του ΟΤΕ, μας δουλεύετε;

Η δικαιολογία έτοιμη:
- Μπορεί να μην θέλετε ν' αναλάβετε την δέσμευση που συνοδεύει την αναβάθμιση.

- Και ποιά είναι αυτή; ρωτάω.

- Τρείς μήνες παραμονής στο πρόγραμμα...

Αυτές οι κουτοπονηρίες πραγματικά μου την δίνουν.

Και να τις μετέρχεται κάποιος κακομοίρης, να δείξω κατανόηση, αλλά οργανισμός του μεγέθους του ΟΤΕ;

Και να δείτε αυτός/η που το σκέφθηκε στον ΟΤΕ, θα είναι και υπερήφανος/η γι' αυτό.

Μερικά ευρώ από μερικές χιλιάδες συνδρομητές, θα λέει, δείτε πόσα μας κάνουν.

Το ότι ξεφτιλίζει με τον πιό φτηνό τρόπο έναν οργανισμό, το θεωρεί δευτερεύον.

Άλλωστε, διαθέτουν και υπηρεσία εταιρικής κοινωνικής ευθύνης για να τους "καθαρίζει" από τέτοια στίγματα.

Δεν μπορεί να καταλάβει ότι τις κουτοπονηρίες που κάνει στην προσωπική του/της ζωή πρέπει να τις αφήνει στο σπίτι του/της όταν ξεκινάει το πρωί να πάει στην δουλειά του/της.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Καφέδες, μπύρες και ασφαλιστικό

Διαβάζω στις εφημερίδες ότι ο υπουργός Λοβέρδος διαμήνυσε στον ΟΤΕ ότι δεν θα πληρώσει άλλη εθελουσία προσωπικού και σκέφθηκα να του κάνω δώρο(1) την παρακάτω ιστορία:

Αρχές δεκαετίας του 1990 εργαζόμουν σε μία εταιρεία, οι εγκαταστάσεις της οποίας βρίσκονταν στο Μαρούσι.

Στο πίσω μέρος του οικοπέδου υπήρχε και ένας μικρός ακάλυπτος χώρος που τον είχαμε διαμορφώσει σε parking.

Όλα κυλούσαν ήσυχα, μέχρι την στιγμή που αποφασίσαμε να επενδύσουμε σε μία κινητή τηλεοπτική μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων.
OB truck, όπως λέγεται στην τηλεοπτική αργκώ.
Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή υπήρχε ζήτηση για ενοικίαση τέτοιων μονάδων λόγω των πολλών ιδιωτικών Τ/Ο σταθμών που είχαν πρωτοξεκινήσε λίγα χρόνια πρίν και δεν είχαν ακόμη αρκετές ιδιόκτητες.

Αγοράσαμε το φορτηγό, μετασκευάσαμε την καρότσα και ήρθε η σειρά της εγκατάστασης του εξοπλισμού.
Τόσο η δουλειά αυτή καθαυτή, όσο και η αξία του εξοπλισμού, επέβαλαν το φορτηγό να σταθμεύει σε φυλαγόμενο μέρος.
Δεν μπορούσε να μένει στο δρόμο.

Εδώ λοιπόν αρχίζει και η εμπλοκή του ΟΤΕ, ο οποίος είχε κρεμάσει δίκην μπουγαδόσκοινου ένα καλώδιο από το δικό μας κτίριο στο γειτονικό, μέσω του οποίου τηλεφωνοδοτείτο ολόκληρη η γειτονιά.

Από την πλευρά του γειτονικού, το καλώδιο το είχαν δέσει σ’ ένα κολονοσίδερο/αναμονή στην ταράτσα.
Λόγω του ότι το γειτονικό κτίριο ήταν μονόροφο και η απόσταση μεταξύ των δύο κτιρίων αρκετά μεγάλη, το "ρεντήδικο"(2) καλώδιο έκανε μεγάλη «κοιλιά» με αποτέλεσμα να διέρχεται αρκετά χαμηλά πάνω από την είσοδο του parking.

Όσο καιρό μπαινοέβγαιναν επιβατικά δεν δημιουργούσε πρόβλημα, αλλά τώρα το φορτηγό, «έβρισκε».

Στην αρχή βάζαμε ένα άτομο να σηκώνει το καλώδιο με ένα μακρύ ξύλο ώστε να περνάει το φορτηγό, αλλά ήταν πλέον ή βέβαιο ότι κάποια μέρα ένας βιαστικός ή αφηρημένος οδηγός θα το ξεχνούσε, με αποτέλεσμα να κόψει το καλώδιο και να μείνει όλη η γειτονιά χωρίς τηλέφωνο.

Έπρεπε ή το καλώδιο ν’ αλλάξει όδευση, ή να σηκωθεί πιο ψηλά.

Επικοινώνησα με το τοπικό πρακτορείο του ΟΤΕ από το οποίο πληροφορήθηκα ότι έπρεπε να κάνω, τι άλλο, μία αίτηση.

Έφτιαξα την αίτηση που την συνόδευσα με ένα τοπογραφικό σκαρίφημα και για σπασικλίκι έβαλα και δύο φωτογραφίες με τ' αντίστοιχα σημεία στήριξης του καλωδίου (ο Θεός να κάνει στήριξη το «δέσιμο κόμπο» του μπουγαδόσκοινου).

Έστειλα την αίτηση με τον νεαρό που είχαμε για τις εξωτερικές δουλειές.

Ο καιρός περνούσε χωρίς να γίνεται τίποτα, ούτε να μπορώ να βρω στο τηλέφωνο κάποιον αρμόδιο για να μάθω που βρίσκεται η υπόθεση.

Στην ίδια εταιρεία δούλευε και ο Boby, κινηματογραφιστής το επάγγελμα, αλλά πολλά περισσότερα και σπουδαιότερα στην πραγματικότητα.
Το παρατσούκλι Boby του είχε μείνει ύστερα από μια συμμετοχή σε μία διεθνή παραγωγή στην χώρα μας.
Το να σας περιγράψω τις δεξιότητες του Boby είναι σχεδόν αδύνατο, το πλησιέστερο που μπορώ να κάνω είναι, αν έχετε διαβάσει το «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες», να σας ζητήσω να φανταστείτε καμιά δεκαριά Πασπαρτού σε συσκευασία ενός.

Για να βγάλω λοιπόν συμπέρασμα κατέφυγα, ως νέος Φιλέας Φονγκ, στις πολύτιμες δεξιότητες του Boby.

Πήγε λοιπόν ο Boby στον τοπικό ΟΤΕ και γύρισε με τον αριθμό ενός τηλεφώνου.

- Πάρε τον τάδε αύριο το πρωί μέχρι τις 9:30 τηλέφωνο για να συνεννοηθείτε.
Είναι ο υπεύθυνος των συνεργείων και πρέπει να τον πάρεις πρωί γιατί μετά βγαίνει έξω για επίβλεψη των συνεργείων.
(διάβαζε την κοπάναγε)

Έτσι και έκανα. Τον πήρα τηλέφωνο την προκαθορισμένη ώρα.

- Τι θέλετε μου λέει, με ξινισμένο ύφος.

- Να πάρετε το καλώδιο που μας εμποδίζει, του απήντησα.
Έχουμε κάνει αίτηση από τότε….κ.λ.π. κ.λ.π.

- Και τι να το κάνουμε, μου απαντάει.

- Να το κάνετε υπόγειο, ξεκίνησα δυνατά.

- Οι δουλειές αυτές γίνονται με εργολαβίες από τα κεντρικά.
Εμείς εδώ έχουμε συνεργεία μόνο για μικροδουλειές.
Αλλά και οι εργολαβίες έχουν σταματήσει εδώ και κάποια χρόνια γιατί
…. μπλα, μπλα, μπλα.

- Τότε ή να το σηκώσετε σε στύλο στο γειτονικό, ή να περάσετε ένα συρματόσκοινο τανυσμένο και να το κρεμάσετε από αυτό, του αντιπρότεινα.

- Δεν γίνεται, μου απήντησε κοφτά.

- Γιατί δεν γίνεται, επέμεινα.

- Που να σου εξηγώ τώρα. Πρέπει και να φύγω. Έλα από εδώ αύριο το πρωί να πιούμε και καφέ και θα σου εξηγήσω.

- Τι να μου εξηγήσεις, του λέω, τα πράγματα εδώ είναι απλά, ή το ένα θα πρέπει να γίνει, ή το άλλο.
Δεν μπορεί μείνει το καλώδιο και να κρέμεται σαν μπουγαδόσκοινο. Είχε αρχίσει να μου την δίνει.

- Σου είπα δεν καταλαβαίνεις, δεν γίνεται τίποτα απ’ όσα λες.
Αν έρθεις από εδώ θα σου εξηγήσω το γιατί.


- Κοίτα, του λέω, έχω και εγώ δουλειά και δεν μου μένει χρόνος για κοινωνικές επισκέψεις.
Είμαι μηχανικός και ξέρω πολύ καλά τι σου λέω.
Προσπάθησα να τον ψαρώσω.

- Δεν είσαι τίποτα και δεν ξέρεις τίποτα απ’ όσα λες.
Αφού σου λέω, έλα από εδώ να πιούμε καφέ και εσύ δεν καταλαβαίνεις...
Αν ήσουν μηχανικός θα καταλάβαινες...


Και «μπαπ» μου κλείνει το τηλέφωνο.

Άρχισα να προσπαθώ να μαντέψω τι δουλειά έχει ο καφές με την αλυσσοειδή(3) καμπύλη και πραγματικά δεν μπορούσα να βρω ούτε την πιο απίθανη συσχέτιση.

Πλήρης αποτυχία από μέρους μου. Πίσω πάλι στις δεξιότητες του Boby.

- Έτσι και έτσι μου είπε, μπορείς να μάθεις τι εννοούσε;

- Άστο σε μένα, είπε με πονηρό μειδίαμα ο Boby.

Την επόμενη το πρωί, νάσου ο Boby

- Πήγα και βρήκα έναν άλλο, γιατί αυτός έλειπε, ο οποίος με ρώτησε «πόσους καφέδες σου ζήτησε»;

- Δεν μου ζήτησε κανέναν καφέ. Μου είπε να πάω από εκεί να πιούμε καφέ και να μου εξηγήσει γιατί αυτά που του ζητάω δεν γίνονται.

Τον πιάσανε τα γέλια τον Boby

- Άκου μου λέει, ο «καφές» βγαίνει από το καφετί(4) χαρτονόμισμα.
Ο άνθρωπος με τον οποίο μίλησα εκτιμά ότι η δουλεία αυτή χρειάζεται 2-3 «καφέδες».
Και επειδή κατάλαβε ότι είσαι και παν-άσχετος μου είπε να σου πώ και τα εξής:


- Οι «καφέδες» είναι μόνο για να έρθει το συνεργείο σε εσάς.
Όταν έρθουν θα τους δείτε να ψωλο-βαράνε, να λένε ότι τους λείπει το τάδε, ή ότι υπάρχει το δείνα πρόβλημα.
Θα κάτσουν μισή ώρα και μετά θα φύγουν χωρίς να έχουν κάνει τίποτα.


- Άλλοι «καφέδες» χρειάζονται γι’ αυτούς, ρώτησα με αγωνία.

- Όχι, μου λέει ο Boby ο «σωστός» τρόπος, αν θέλεις να γίνει η δουλειά, είναι ο εξής:
Όταν έρθουν θα σε ζητήσουν. Εσύ, θα τους ρωτήσεις:
Τι να κεράσουμε παιδιά;


- Καμία μπύρα, αν υπάρχει, θα σου απαντήσουν, τον είχε ορμηνεύσει ο «ειδικός».

- Και πες στον δικό σου (δηλαδή σ’ εμένα) ότι «μπύρα» λέμε το πράσινο χαρτονόμισμα.
Μην το πάρει τοις μετρητοίς και τους φέρει πραγματικές μπύρες, τις πιούν και μεθύσουν πρωινιάτικα.
Θα μετρήσει κεφάλια, θα υπολογίσει πόσες «μπύρες» χρειάζονται και θα τις δώσει στον επικεφαλής του συνεργείου.


Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω ισχυρότατη αλλεργία σε κάθε μορφή «λαδιού».

Οπότε, αφού παρακολούθησα με προσοχή το επιμορφωτικό σεμινάριο προς «αδαείς μηχανικούς» έστειλα κάποιον να αγοράσει έναν εξάμετρο γαλβανιζέ σιδηροσωλήνα, ένα σακί τσιμέντο, αμμοχάλικο κ.λ.π τον Boby να δανειστεί ένα ηλεκτρικό κομπρεσέρ και να βρει κάποιον από το προσωπικό που ήξερε στοιχειωδώς ηλεκτροσυγκόλληση.

Σ’ ένα απόγευμα υψώσαμε το προσωπικό μας μνημείο ενάντια στην μικρο-διαφθορά.

Όταν σηκώναμε τον νεροσωλήνα με το τηλεφωνικό καλώδιο στην κορυφή, είμαστε φτυστό το άγημα πεζοναυτών της Ιβοζίμα.

Αααα, και μας κόστισε φθηνότερα από 2-3 «καφέδες» και 3-4 «μπύρες».


Υπόμνημα:

(1) Να ξέρει και ο υπουργός αν κάποια στιγμή ακούσει κανένα εξαγριωμένο συνδικαλιστή να του λέει:
Τίποτα δεν είσαι, τίποτα δεν ξέρεις, αφού σου λέμε ... και δεν καταλαβαίνεις...

(2) Η έκφραση "ρεντήδικο" έχει παραμείνει στην γλώσσα των ηλεκτρολόγων εγκαταστατών εις μνήμην ομονύμου συναδέλφου των που στερέωνε τα καλώδια "με σάλιο".

(3) Η μορφή που παίρνει μία αλυσσίδα ή ένα σκοινί αν το κρεμάσεις από δύο σημεία.

(4) Αν η μνήμη δεν με απατά το χαρτονόμισμα των 1000 δραχμών ήταν καφέ και αυτό των 500 πράσινο.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ώρα Ελλάδος

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 27/09/2009

Το περιστατικό που θ' αφηγηθώ διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην ΕΡΤ ΑΕ, στην Διευθυνση των τεχνικών υπηρεσιών της οποίας εργαζόμουν τότε (υπηρετούσα κατά το πολιτικώς ορθότερον).

Για να καταλάβει ο αναγνώστης το λόγο που συνέβησαν όσα συνέβησαν και να μην μείνει με την αίσθηση ότι επρόκειτο περί κακής ποιότητας sitcom (situation commedy) απαιτείται να προηγηθεί μία μικρή ξενάγηση στο εργασιακό κλίμα της εποχής.

Οι τεχνικοί ηλεκτρονικοί ραδιοφωνίας-τηλεόρασης διαιρούντο από τον Κανονισμό σε δύο κατηγορίες:
- Τους ΑΤ, (συντομογραφία του όρου ΑνωτάΤης = πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) καμιά 30 άτομα, κατά πλειοψηφία διπλωματούχοι μηχανικοί.
- Τους ΑΡ, (ΑνωτέΡας = τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) περί τους 500 εργαζομένους που αποτελούσαν και τον πολυπληθέστερο κλάδο εργαζομένων.

Μεταξύ των δύο αυτών κατηγοριών εργαζομένων υφίστατο εντονότατη εργασιακή αντιπαλότητα, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό.

Οι μεν ΑΤ, έχοντας από τον Κανονισμό το αποκλειστικό προνόμιο της κατάληψης των διευθυντικών θέσεων, ήσαν καρφί στο μάτι των ΑΡ που έμεναν ιεραρχικά πίσω.
Από την άλλη, οι ΑΡ με την συνδικαλιστική ισχύ που τους έδινε το πλήθος τους και η δυνατότητα να κατεβαίνουν σε απεργία διακόπτοντας το πρόγραμμα είχαν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους επιδόματα και υπερωρίες που συμποσούντο σε μηνιαίες αποδοχές κατά πολύ μεγαλύτερες αυτών των ΑΤ. Το τελευταίο αποτελούσε casus belli για τους ΑΤ, ο μικρός αριθμός όμως των οποίων δεν επέτρεπε την μετωπική σύγκρουση.
Είχε λοιπόν παγιωθεί ένας ακήρυκτος πόλεμος χαρακωμάτων, το status quo του οποίου ήταν οι μεν ΑΤ να ασχολούνται με γραφειοκρατικά θέματα (προδιαγραφές-διαγωνισμούς-επιτροπές) οι δε ΑΡ να έχουν αποκλειστική πρόσβαση στην τεχνική υποδομή (εγκατάσταση-χειρισμός-συντήρηση).

Για να μην μείνετε με την απορία, το καθεστώς αυτό άρχισε να ξεφτίζει μετά την εμφάνιση των ιδιωτικών σταθμών, για δύο λόγους:
α) Το όπλο της απεργίας έχασε την αποτελεσματικότητα του.
β) Μπήκαν στην Ομοσπονδία και σωματεία από τους ιδιωτικούς σταθμούς και έτσι το Σωματείο των Ηλεκτρονικών (ΑΡ) που επί εποχής μονοκρατορίας ΕΡΤ ήλεγχε την ΠΟΣΠΕΡΤ υποβαθμίσθηκε.
Αλλά την τελική ίαση την έδωσε, ως συνήθως, ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Περάσαν τα χρόνια τα παιδιά των ΑΡ μεγάλωσαν, σπούδασαν, απέκτησαν πανεπιστημιακούς τίτλους και αυτό επέφερε σύγκρουση συμφερόντων ακόμη και στους πλέον hard-liners της εποχής.
Το ασθενές σημείο κάθε γονέα είναι τα παιδιά του, πως να το κάνουμε.

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή εκείνη που μηχανικός με κολλητήρι στα χέρια ήταν περισσότερο επικίνδυνος από άραβα τρομοκράτη με μπαζούκας.

Με φώναξε μία ημέρα στο γραφείο του ο τεχνικός διευθυντής του σταθμού (από εδώ και στο εξής θα τον αναφέρω σαν κ. Κ.) και μου έδωσε ένα πάκο υπηρεσιακών εγγράφων λέγοντας μου:

-Δες, τι ζητάνε τούτοι εδώ και κάνε μου εισήγηση για το πως να το προχωρήσουμε.

Τα έγγραφα αυτά αποτελούσαν μία "εξαιρετικά επείγουσα αίτηση παραγγελίας" για την προμήθεια μίας γεννήτριας χαρακτήρων για τον κεντρικό έλεγχο της τότε ΕΤ1 (ΝΕΤ τώρα).

Από την έκφραση του προσώπου του κ. Κ. και τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "τούτοι εδώ" κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε.

Μελέτησα τα χαρτιά, πήγα και βρήκα αυτούς που ζητούσαν την γεννήτρια και αυτούς που προσυπέγραφαν την παραγγελία -χωρίς να πολυξέρουν τι υπογράφουν- και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο τύπος της συσκευής ήταν προαποφασισμένος με τιμή προϋπολογισμού 5,5 εκατομύρια δραχμές, πολύ υψηλό για την εποχή και το είδος της συσκευής, κατέληξα ότι επρόκειτο περί λαμογιάς.

Να σας παραθέσω όμως τ' αντικειμενικά και βέβαια στοιχεία:

Την εποχή εκείνη οι νυκτερινές ειδήσεις έβγαιναν στις 9:30.
Πριν την έναρξη των ειδήσεων έβγαινε μία κάρτα με το λογότυπο της ΕΡΤ που είχε από κάτω ένα ψηφιακό ρολόι το οποίο έδειχνε την ώρα.
Οι παλαιότεροι πρέπει να το θυμούνται, εμφανιζόταν για πάνω από μία δεκαετία.
Το ρολόι αυτό είχε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να δείχνει λάθος την ώρα και είχαν υπάρξει παράπονα από τηλεθεατές.
Η εταιρεία που είχε κατασκευάσει την κάρτα αυτή ήταν η Γαλλική Thomson που είχε προμηθεύσει πριν από χρόνια ολόκληρο (κλειδί στο χέρι) τον τηλεοπτικό εξοπλισμό της έγχρωμης τηλεόρασης.

Το πρώτο ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν, αν είχε χαλάσει, γιατί δεν την έφτιαχναν;
Είχε ήδη προσφέρει τις υπηρεσίες της στον σταθμό για παραπάνω από 5 χρόνια.

Η απάντηση ήταν:

- Ποτέ δεν δούλεψε σωστά.
Από την παραλαβή της ήταν προβληματική γιατί δεν ήταν καλής ποιότητας, όπως αυτή για την οποία έχουμε πάρει προσφορά και η οποία σημειωτέον έχει εγκατασταθεί και στο Ιππόδρομο που εκεί το θέμα του χρόνου είναι πρωτεύον (φωτογραφία).

Και τότε τι γινόταν τόσα χρόνια και δεν είχε προκύψει θέμα το οποίο τώρα για ν' αντιμετωπισθεί απαιτούσε μία "εξαιρετικά επείγουσα" προμήθεια, διάβαζε απευθείας ανάθεση, ύψους 5,5 εκατομυρίων δρχ (μέσα δεκαετίας 1980);

Όλα αυτά τα χρόνια υπηρετούσε στον κεντρικό έλεγχο μία ευσυνείδητη ηλεκτρονικός, η κυρία Ελένη, η οποία κάθε περίπου δύο μέρες διόρθωνε την ώρα και έτσι οι αποκλίσεις περιοριζόντουσαν στις μονάδες των δευτερολέπτων που περνούσαν απαρατήρητες.
Πήρε όμως άδεια λοχείας η κυρία Ελένη και οι συσσωρευόμενες αποκλίσεις πέρασαν πρώτα στις δεκάδες των δευτερολέπτων και στη συνέχεια στις μονάδες των λεπτών. Τότε άρχισαν οι τηλεθεατές τα τηλέφωνα για το θέμα της ώρας.

Και δεν θα μπορούσε κάποιος να διορθώνει την ώρα ώσπου να βγουν οι προδιαγραφές και να γίνει διαγωνισμός για την προμήθεια μίας γεννήτριας που θα έβγαζε σωστή ώρα;

- ΟΧΙ, κανείς δεν ήξερε να την διορθώνει.
Η μόνη που ήξερε, είχε πάρει άδεια και θ' αργούσε πολύ να επιστρέψει.

- Να σας δείξω εγώ πως γίνεται;

- Εσύ, θα δείξεις σ' εμάς το χειρισμό ενός μηχανήματος, θ' αστειεύεσαι βέβαια!!!

Σε τι κατάσταση βρισκόταν το θέμα όταν πήρα εντολή να βρω λύση;

Είχαν διακόψει της εμφάνιση της κάρτας (ταυτότητας) στο πρόγραμμα και μουρμουράγανε:

- Ορίστε που καταντήσαμε, βγάζουμε ειδήσεις χωρίς το σήμα έναρξης. Ντροπή για την κατάντια μας.

Βέβαια, με ένα διακοπτάκι μπορούσαν να βγάλουν το ρολόι από την κάρτα και να μείνει μόνο το λογότυπο της ΕΡΤ, πράγμα που πρότεινα έχοντας περάσει πρώτα από την βιβλιοθήκη και έχοντας διαβάσει the fucking manual.

Προχώρησα και ένα βήμα παραπέρα:

- Πάω να γυρίσω τον διακόπτη, ώστε να βγαίνει η ταυτότητα (logo) χωρίς την ώρα.

- Μην πλησιάσεις τα μηχανήματα, θα έχουμε συνδικαλιστικά μπλεξίματα, με προειδοποίησαν.

Έπρεπε σώνει και καλά να γίνει απευθείας ανάθεση για ποσό που ρητά απαγόρευε ο Κανονισμός Προμηθειών.
Και γι΄αυτό ήταν απαραίτητη η συνυπογραφή του κ. Κ.

Πήγα και του είπα το τι είχα κάνει και του εξέφρασα την άποψη μου ότι η δουλεία ήταν "στημένη".

Ο κ. Κ. που ήταν αυτό που λέμε "γάτα με πέταλα", το ήξερε πολύ πριν από μένα.

Δεν του απεκάλυπτα τίποτε καινούργιο. Μ' ερώτησε:

- Πόσο χρόνο θέλεις για να ετοιμάσεις προδιαγραφές για να βγάλουμε διαγωνισμό;

Του απάντησα, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο γιατί το μυαλό την στιγμή εκείνη ήταν αλλού, συμπληρώνοντας όμως:

- Ισως όμως έχω μία άλλη λύση. Αφήστε με να δω κάτι που θέλω το απόγευμα και θα σας απαντήσω αύριο.

Το μυαλό του κ. Κ. μάλλον πήγε στο ότι η λύση που θα του πρότεινα αφορούσε την αγορά κάποιας άλλης γεννήτριας, προφανώς φθηνότερης, γι' αυτό και φρόντισε να μου το ξεκόψει μίας και δια παντός:

-Δες τι θέλεις να δεις, αλλά να ξέρεις ότι εγώ απευθείας ανάθεση δεν υπογράφω.

Μάλιστα, το ύφος του προσώπου του όταν μου το έλεγε ήταν:
"Ρε, μπας και πρόλαβε και δικτυώθηκε και τούτος;"

Το κομμάτι που ακολουθεί είναι τεχνικό και μπορούν οι μη ενδιαφερόμενοι να το παραλείψουν.

Η ΕΤ1 είχε και έχει κεντρικό σύστημα ώρας με διανομή παλμών δευτερολέπτου.

Ο συγχρονισμός αυτού του συστήματος την εποχή εκείνη γινόταν μέσω ραδιο-λήψης μακρών κυμάτων ενός Ελβετικού σταθμού αναφοράς. Για την πληρότητα αναφέρω ότι η τότε ΕΤ2, από την εποχή της ΥΕΝΕΔ, έπαιρνε παλμούς αναφοράς μέσω κυκλώματος ΟΤΕ από το Αστεροσκοπείο Αθηνών.

Η υπόδικη κάρτα έπαιρνε αναφορά από τους 50 κύκλους του ηλεκτρικού δικτύου.

Μέχρι κάποια χρονική στιγμή η ΔΕΗ έτρεχε τις γεννήτριες της πιο γρήγορα την νύκτα για ν' αναπληρώσει την ολίσθηση συχνότητας της ημέρας, έτσι ώστε επί εικοσιτετραώρου βάσεως να έχει μέση τιμή την ονομαστική των 50 κύκλων το δευτερόλεπτο.
Όταν όμως διασυνδέθηκε το δίκτυο με την Βουλγαρία, γιατί η ντόπια παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας δεν μπορούσε ν' αντιμετωπίσει τη ζήτηση, κατά το κοινώς "τα έπαιξε".
Στην ΔΕΗ οφείλετο η ολίσθηση της ώρας.

Κάποια χρόνια πριν, είχα αγοράσει ένα ψηφιακό alarm-clock.
Το ρολόι αυτό είχε ένα πολύ φωτεινό 7 segment LED display, τόσο φωτεινό που το βράδυ δεν με άφηνε να κοιμηθώ.
Το είχα ανοίξει λοιπόν και είχα προσθέσει μία φωτοδίοδο και ένα τρανζίστορ έτσι ώστε όταν έσβηνα το φως της κρεβατοκάμαρας να μειώνει την φωτεινότητα του display.

Καλά τώρα που κολλάει το alarm-clock, θα διερωτηθείτε. Τα έπαιξε και ο αφηγητής;

Κολλάει στο ότι το τσιπάκι που μέτραγε την ώρα στην υπόδικη κάρτα ήταν το ίδιο με αυτό του ρολογιού μου.

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι guru στα ηλεκτρονικά κυκλώματα για να σκεφθεί ότι όταν διαθέτει παλμούς αναφοράς δευτερολέπτου μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει 50 κύκλους κλειδωμένους πάνω στους πρώτους.

Εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου, ξεκοίλιασα για μία ακόμη φορά το ρολόι μου, τσίμπησα παλμούς δευτερολέπτου από το συχνόμετρό μου και για σπασικλίκι έβαλα και έναν optical isolator στο κύκλωμα του μονοσταθούς πολυδονητού - counter με reset 50 κύκλων που μοντάρισα στα πρόχειρα.

Την επόμενη το πρωί παρουσιάστηκα στον διευθυντή μου μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά:

- Μπορώ να το συγχρονίσω, του δήλωσα με πομπώδες ύφος.

Με κοίταξε σαν να μου έλεγε "συμμαζέψου".

-Ξέρεις, μου λέει, μου την έχουνε στημένη, αν δεν είσαι απολύτως σίγουρος, καλύτερα να προχωρήσεις με τις προδιαγραφές.

- Το δοκίμασα και δουλεύει, του αντέτεινα. Θέλετε να σας το φέρω να το δείτε;

Ο κ. Κ. ήταν ευγενής άνθρωπος. Ευγενής μίας σχολής ευγενείας που παρήλθε μαζί με τους παγωτατζήδες και τους παραδοσιακούς κουρείς.
Και να ήθελε να το δει για να βεβαιωθεί, δεν θα μου το ζητούσε.

- Όχι, μου απαντάει, αφού μου το λες εσύ, βασίζομαι στον λόγο σου.
Και τι χρειάζεται τώρα για να το προχωρήσεις.

- Θέλω να πάρω ένα κουτάκι να το βάλω μέσα γιατί τώρα είναι χύμα.

- Και πόσο κάνει το κουτάκι, μ' ερώτησε.

- Κανένα κατοστάρικο απήντησα.

- Φώναξε την γραμματέα του και της είπε να συμπληρώσει ένα έντυπο "παγίας προκαταβολής" για χίλιες δραχμές.

- Τι να τα κάνω τόσα λεφτά, είπα, θα τα επιστρέψω σχεδόν όλα κατά την απόδοση.

- Μπορεί να έχεις ξεχάσει και τίποτε άλλο, μου απάντησε.

Το επόμενο επεισόδιο μας πάει στον κεντρικό έλεγχο της ΕΤ1 όπου μπαίνω με το κουτάκι και το κολλητήρι οδεύοντας προς το rack με την κάρτα.

- Που πας, μου λέει ο υπεύθυνος της βάρδιας, με ύφος υψίστης απορίας.

- Πάω να συγχρονίσω το ρολόι.

- Και ποιος σου είπε να το κάνεις αυτό;

- Ο διευθυντής τεχνικών υπηρεσιών.

- Καλά εντάξει, σου είπε ο διευθυντής σου, αλλά πρέπει να ενημερώσουμε και εμείς τους προϊσταμένους μας.
Δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει εδώ μέσα και να πειράζει τα μηχανήματα...
Μόνο το εργαστήριο τηλεόρασης μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο...
Κάτσε λίγο να δούμε...
Καφεδάκι θέλεις να παραγγείλουμε;

Κάθισα και περίμενα.

Σε χρόνο μηδέν ο αρχισυνδικαλιστής του σωματείου των ηλεκτρονικών (ΑΡ), που ήταν επίσης και ψηλά στη ιεραρχία της ομοσπονδίας ΠΟΣΠΕΡΤ, καταφθάνει στο γραφείο του προέδρου της ΕΡΤ.

Τελεσίγραφο: Αν μηχανικός ακουμπήσει μηχάνημα, κατεβαίνουμε σε απεργία ΤΩΡΑ.

Ο πρόεδρος τα έχασε.
Συγκάλεσε αμέσως όλη την ανώτατη ιεραρχία του σταθμού και πρώτα-πρώτα βέβαια τον διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών.

Σε μένα ο κ. Κ. έστειλε οδηγίες μέσω της γραμματέας του να παραμείνω στον κεντρικό έλεγχο χωρίς να κάνω τίποτα.
Μέχρι νεωτέρας....

Ο κ. Κ. ξεκαθάρισε στο πρόεδρο ότι κατευθείαν ανάθεση δεν υπογράφει. Όποιος ήθελε να μην βγαίνει η ταυτότητα του σταθμού για τους επόμενους 6 μήνες, τόσο θα έκανε ένας κανονικός διαγωνισμός μέχρις ότου παραληφθεί νέο μηχάνημα, ας ανελάμβανε και την ευθύνη. 'Aλλωστε, αν ο πρόεδρος ήθελε να προχωρήσει στην κατευθείαν ανάθεση με αρνητική εισήγηση των τεχνικών υπηρεσιών, μπορούσε να το κάνει. Ο Κανονισμός του το επέτρεπε. (πάσα το μπαλάκι)

Στο σημείο αυτό κατάλαβε ο πρόεδρος ότι είχε γίνει μέρος του προβλήματος.
Έπρεπε να βρει επειγόντως λύση. Αυτή την φορά πραγματικά επειγόντως, όχι όπως το άλλο "επείγον" μαϊμού.
Σαν πρώτο "μαξιλαράκι" είχε το ότι απέσπασε την ομολογία του εργαστηρίου ότι μπορούσε να βγαίνει το σήμα χωρίς την ώρα, σύμφωνα με τις φωτοτυπίες του manual με τις οποίες είχα εφοδιάσει τον διευθυντή μου.

Η επόμενη βολιδοσκόπηση ήταν αν μπορούσα να δώσω το κουτάκι να το τοποθετήσει το εργαστήριο.

Με πήρε επιτόπου τηλέφωνο ο κ. Κ. και με ρώτησε σχετικά:

- Τρεις κολλήσεις είναι, του είπα, δύο για τροφοδοσία 5 volts, μία για τους παλμούς των 50Hz και να ξεκολλήσουν ένα πυκνωτή από τον οποίο παίρνει τώρα αναφορά. Τους παλμούς δευτερολέπτου τους έχω σε κλέμα, δεν χρειάζονται καν κολλητήρι, με ένα κατσαβίδι συνδέουν.
Θα τους δώσω σχέδια, γραπτές οδηγίες και φωτογραφίες για το τι πρέπει να κάνουν. Παρακαλώ όμως να πάρετε άδεια να φωτογραφήσω την πλακέτα, γιατί αυτοί εδώ δεν πρόκειται να μ' αφήσουν. Δεν θα την πιάσω. (δεν κάνω πλάκα).

Περιττό να πω ότι το τηλέφωνο αυτό έγινε στον κεντρικό έλεγχο και την συνομιλία άκουσαν και άτομα που την μετάφεραν αμέσως σε πιο σκληροπυρηνικά κέντρα.

Έτσι, ενώ κατ' αρχήν είχε επιτευχθεί συμφωνία, στη συνέχεια το εργαστήριο υπαναχώρησε προβάλλοντας σαν δικαιολογία ότι δεν ξέρουν τι έχω βάλει μέσα στο κουτάκι και δεν μπορούν ν' αναλάβουν τέτοια ευθύνη.

Ο πρόεδρος που είχε αρχίσει να "τα παίρνει" από την στιγμή που έμαθε ότι θα μπορούσαν τόσο καιρό να βγάζουν το σήμα του σταθμού χωρίς το ρολόι, ρώτησε:

- Δηλαδή υποπτεύεστε πιθανή περίπτωση δολιοφθοράς;

- Όχι απήντησε ο εκπρόσωπος των ηλεκτρονικών, αλλά το εργαστήριο, το μόνο που από τον Κανονισμό μπορεί να κάνει τέτοιες δουλείες, δεν δέχεται να πάρει την ευθύνη για κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος. Δεν μπορούμε εμείς να τους υποχρεώσουμε.

Κάπου εκεί κατάλαβε ο πρόεδρος το "δούλεμα":

- Μια κακής ποιότητας συσκευή, που μέχρι πριν από λίγο θέλατε να την πετάξετε, τώρα φοβάστε μην χαλάσει;
Ας χαλάσει, δεν με νοιάζει.
Ούτως ή άλλως, για πέταμα λέτε ότι είναι.

Το μπάλωμα της "πατάτας" ανέλαβε να καλύψει πάλι ο αρχισυνδικαλιστής:

- Δεν φοβόμαστε γι' αυτή, αλλά το rack στο οποίο βρίσκεται είναι γεμάτο από μηχανήματα που βγάζουν το πρόγραμμα στον αέρα.
Αν γίνει ένα λάθος θα σταματήσει η εκπομπή του προγράμματος. (η συνήθης κινδυνολογία)

Ο πρόεδρος τότε στράφηκε στον τεχνικό διευθυντή:

- Υπάρχει τέτοια περίπτωση κ. Κ.;

- Απολύτως καμία, απήντησε.
Αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη.
Είμαι ο τεχνικός διευθυντής του Σταθμού και αν αυτή η ρητή μου διαβεβαίωση, ενώπιον τόσων ατόμων, δεν σας αρκέσει κύριε πρόεδρε, τότε είμαι υποχρεωμένος να υποβάλω αυτή την στιγμή την παραίτηση μου (είχε τσαγανό ο κ. Κ.)

Ο πρόεδρος αντελήφθη ότι μία τέτοια παραίτηση, υπό την πρόδηλη πίεση για απευθείας ανάθεση, ήταν το χειρότερο που μπορούσε να του συμβεί.

- Ακούστε τι θα γίνει, είπε γυρίζοντας προς τον αρχισυνδικαλιστή.

- Αφού το εργαστήριο αρνείται να κάνει την εγκατάσταση, θα την κάνει ο μηχανικός αλλά με την παρουσία ηλεκτρονικού του εργαστηρίου, πρώτον για να μην υπάρξει πρόβλημα με τον Κανονισμό, αλλά και για να μην συμβεί κάποιο "λάθος" στα υπόλοιπα μηχανήματα.
Αν δεν σας ικανοποιεί αυτή η λύση είστε ελεύθεροι να κηρύξτε απεργία.
Τελειώσαμε.

Απεργία δεν κηρύχθηκε.

Αν κηρυσσόταν, κάποιος θα έπρεπε να δώσει λόγο για το ότι η κάρτα κόπηκε από τον αέρα ενώ θα μπορούσε να κοπεί μόνον το ρολόι.
Το διακοπτάκι έπαιξε το ρόλο του.

Έλαβα οδηγίες από τον Διευθυντή μου να συνεννοηθώ με το εργαστήριο για να εκτελέσουμε την εντολή του προέδρου.

Αλλά, που τώρα...

Ο ηλεκτρονικός με τον οποίο θα συνεργαζόμουν την μία βδομάδα είχε πολύ δουλεία γιατί μετέφεραν το control του Studio Β.

Την επόμενη είχε πάρει repos γιατί είχε εργασθεί υπερωριακά την προηγουμένη.

Στην συνέχεια πήρε την κανονική του άδεια.

Και ο καιρός περνούσε αφού δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος στο εργαστήριο που σημειωτέον αριθμούσε καμιά 15-20αρια τεχνικούς.

And then happened the unexpected.

Ο Νίκος Δήμου που είχε μία στήλη στο Βήμα της Κυριακής δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (Να που αρχίζει να δένει το γλυκό).

Σε αυτό εν συντομία έγραφε:

Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει παιδεία αφού τα σχολεία ...
Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει υγεία αφού τα νοσοκομεία ...
Τι χώρα είναι αυτή.....

και κατέληγε:

Τι χώρα είναι αυτή που ζούμε, που δεν έχει ούτε επίσημη ώρα αφού αν δεις την ώρα που δείχνει η ΕΤ1 είναι διαφορετική από αυτήν της ΕΤ2.

Ήταν μία εντελώς απρόσμενη εξέλιξη που έπρεπε να εκμεταλλευθώ.

Πήγα στον πρόεδρο του σωματείου μας και του έδωσα το σχέδιο μίας επιστολής προς τον κ. Ν. Δήμου που έλεγε σε μεγάλη περίληψη τα παραπάνω, παραλείποντας το τμήμα της απευθείας ανάθεσης.
Έφυγε με την σφραγίδα του σωματείου.
Τέτοια κόλπα αυτοί, τέτοια και εμείς.

Δημοσιεύθηκε και σχολιάσθηκε από τον κ. Ν. Δήμου 2-3 Κυριακές αργότερα στην συνήθη στήλη του.

Δευτέρα πρωί της επομένης.

Τηλέφωνο ο Διευθυντής μου:

- Το έχεις το κουτί; Μπορείς να το βάλεις;

- Εδώ το έχω στο συρτάρι μου, αλλά δεν έχω το κολλητήρι μου.
Μπορώ όμως να πεταχτώ στο σπίτι μου να το φέρω.
Θα μου πάρει μιάμιση ώρα.
Αλλά θα με αφήσουν αυτή την φορά ή τζάμπα θα πάω και θα έρθω;

- Δεν θα σου πει κανείς κουβέντα. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος και με ρώτησε αν μπορεί το θέμα να λήξει σήμερα.
Του υποσχέθηκα ότι θα γίνει.
Κάνε ότι θέλεις, αλλά σε παρακαλώ το βράδυ στις ειδήσεις να δουλεύει.
Πάρε με να μου πεις ότι όλα πήγαν καλά.

Έτσι και εγένετο.
Πριν το ρολόι δείξει μεσημέρι είχα πάρει την γραμματέα του κ. Κ και είχα αφήσει μήνυμα:

Έχουμε ένα ρολόι συγχρονισμένο.

Εκείνο το πρωινό στον κεντρικό έλεγχο συναντούσες όλων των ειδών τις εκφράσεις προσώπου.
Από τα πονηρά υπομειδιάματα των "ενδοτικών" ηλεκτρονικών που ήταν σαν να έλεγαν "Μπαγάσα, τελικά τα κατάφερες", την απορία των ανενημέρωτων που με κοιτούσαν σαν ufo αφού δούλευα στο rack και κανείς δεν μου έλεγε τίποτα, μέχρι το ύφος κηδείας των σκληροπυρηνικών.

Η αλήθεια είναι ότι κυριολεκτικά "κανείς, μα κανείς, δεν μου είπε κουβέντα".

Ούτε καλημέρα.

Casting

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 21/06/2009

Τώρα που το Νέο Μουσείο Ακρόπολης άνοιξε τις θύρες του στο κοινό θα ήθελα να σας αφηγηθώ μία παλιά ιστορία.

Ας μεταφερθούμε νοερά στην αίθουσα συσκέψεων του ΥΠΠΟ στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Όλη η ιεραρχία του υπουργείου μαζεμένη.

Η Μελίνα φορώντας μπλουτζίν και έχοντας βγάλει τα παπούτσια της, άρχισε να ρωτάει έναν-έναν:

- Πως λέτε να προχωρήσουμε;

Έφτασε και η σειρά να ρωτήσει και την "μικρή".

Η "μικρή" ήταν σύντμηση του όρου "αυτή η μικρή που έχουμε στα Μουσεία".

Και δεν είχε άδικο.

Όταν η Μελίνα την ανέσυρε από τον "σωρό" των νέων υπαλλήλων του ΥΠΠΟ και την προήγαγε σε προϊσταμένη της Διεύθυνσης Μελετών Μουσείων, η "μικρή" μόλις είχε κλείσει τα τριάντα.

Είχε ακούσει ότι η "μικρή" είχε μπει πρώτη στη Σχολή των Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και αυτό για την Μελίνα μέτραγε.

- Κυρία υπουργέ, άρχισε η "μικρή", με το νομικό πλαίσιο που λειτουργούμε θέλουμε τόσο χρόνο για προκήρυξη μελέτης, τόσο για την εκπόνησή της, τόσο για τα οικονομικά τεύχη, τόσο για τις εγκρίσεις από το ΚΑΣ, τόσο για την δημοπρασία, τόσο για την σύμβαση με τον εργολάβο...
Τελικά, πριν από δύο χρόνια μην περιμένετε να ξεκινήσει το έργο.

Η υπουργός δεν έδειξε καθόλου ευχαριστημένη.

Το ήθελε το κτίριο Βάιλερ έτοιμο, αν ήταν δυνατόν χθές.

Είχε, βλέπετε, βάλει σαν στόχο Νέο Μουσείο για τα Μάρμαρα αλλά με δύο ήδη αποτυχημένους πανελλήνιους διαγωνισμούς, ένα κάρο φορείς και ενδιαφερόμενους λυσσαλέα αντιμαχόμενους, νομικά προβλήματα, διαδικασίες απολωτριώσεων, από που να το πρωτοπιάσει.

Η ανακαίνιση των "στρατώνων στου Μακρυγιάννη", όπως ήταν γνωστότερο το κτίριο Βάιλερ την εποχή εκείνη, προωριζόταν να γίνει, όπως λέμε στον κινηματογράφο, ένα "δοκιμαστικό".

Πως θα "έγραφαν" άραγε όλοι αυτοί οι "γραφειοκράτες" του ΥΠΠΟ στο σελουλόιντ;

Πριν τους κάνει κάστινκγ για την υπερπαραγωγή, ήθελε να τους δεί σε μία μικρού μήκους.

Δύο χρόνια όμως για ν' αρχίσουν οι εργασίες ήταν, επιεικώς, απαράδεκτο.

Αλλά πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ενάντια στην καρικατούρα του γραφειοκράτη εμφανίζεται, σαν από μηχανής θεός, αυτός που "δίνει λύσεις".

Έτσι λοιπόν ο "δίδων λύσεις" πήρε τον λόγο και είπε:

- Εμείς στη Εφορεία έχουμε διαφορετικό νομικό καθεστώς, μπορούμε να κάνουμε το έργο με τη μέθοδο της αυτεπιστασίας.

- Και πότε μπορείτε ν' αρχίσετε, τσίμπησε η Μελίνα.

- Αν μας δώσετε τα λεφτά, αύριο.

- Ξεκινάτε αύριο. Οι Οικονομικές Υπηρεσίες να μου φέρουν να υπογράψω ότι χρειάζεται. Τελειώσαμε.

Αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνον στον κινηματογράφο. Όχι στο δημόσιο....

Έτσι δύο χρόνια αργότερα και αφού στο μεταξύ δεν είχε μπει ούτε καρφί στο κτίριο, η Μελίνα, χωρίς συσκέψεις και φανφάρες, φώναξε την "μικρή" και της είπε:

- Φτιάξε το Βάιλερ όπως ξέρεις.

Και μερικά χρόνια αργότερα μετακόμιζε ο κόσμος στο ανακαινισμένο κτίριο του Μακρυγιάννη.

Ήταν το "δοκιμαστικό" του Νέου Μουσείου Ακρόπολης.

Και έτσι η "μικρή" εξασφάλισε καλό ρόλο στην υπερπαραγωγή.

Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του μετά από 20 χρόνια υφυπουργού Πέτρου Τατούλη έπαιξε την "ψυχή του έργου" (tatoulis.blogspot.com)

Βέβαια, πολύ-πολύ αργότερα έπαιξε και το "θύμα" στο ερωτικο-πολιτικο θρίλλερ "Η συμβασιούχος και ο Χρηστάρας", αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε δεν μπορεί κάποια να παίζει αιώνια την ενζενύ.

Όλοι οι "ηθοποιοί" όταν μεγαλώνουν παίζουν πιο κλασσικούς ρόλους.

Αλλά όταν έχεις "παίξει" όλη την γκάμα από Μελίνα-Ντασέν μέχρι και Χρηστάρα, έχεις διανύσει όλη την απόσταση από το συν άπειρο στο πλην.

Τα έχεις δει όλα.

Το να βλέπεις στα εγκαίνια να σε "ξεναγεί" μία κολλητή του Σαμαρά, που έσκασε μύτη τον προηγούμενο μήνα, δεν λέει τίποτα μπροστά στον έναν, μοναδικό και ανεπανάληπτο Χρηστάρα. Καλή του ώρα.

Για την αφήγηση

Ν.Μ.

Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τους υπολογιστές; Αναμνήσεις;

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.adslgr.com στις 02/08/2009

Πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1978-1980. Πιθανότερα το 1979.

Στην εργοληπτική εταιρεία που εργαζόμουν, μόλις προ ολίγου είχε αγορασθεί ένας Commodore με 16 ή 32 KiloBytes RAM upgrade (οι κανονικοί είχαν 8 ή 16 kB RAM).

Για την λειτουργία του είχε προσληφθεί και ένας προγραμματιστής.

Η δουλεία μου ήταν να αγοράζω τα υλικά πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και να τα στέλνω στο εργοτάξιο στο Dammam της Σαουδικής Αραβίας.

Το έργο ήταν το λιμάνι του Dammam που περιλάμβανε ναυπηγείο, εμπορευματικό και επιβατικό σταθμό κ.λ.π.
http://www.archirodon.net/content/projects...29&detail_id=29

Η μελέτη προέβλεπε δύο αντλίες πυρόσβεσης (split case) για θαλασσινό νερό.

Οι αντλίες αυτές είναι πανάκριβες γιατί συνοδεύονται από ένα κάρο πιστοποιητικά και είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε δεκαετίες να παραμένουν ανενεργές γεμάτες με θαλασσινό νερό και όταν χρειασθεί να λειτουργήσουν, να το κάνουν.

Υπήρχαν δύο εταιρείες που τις κατασκεύαζαν, μια Βρετανική και μία στις ΗΠΑ.

Την εποχή εκείνη η Λίρα Αγγλίας ήταν στις 78 Δραχμές περίπου και το Δολάριο ΗΠΑ μόλις είχε ξεκολλήσει από τις 30-33 Δρχ.

Οι προσφορές που πήρα (με telex, όπως δουλεύαμε τότε) ήταν στα δύο νομίσματα περίπου ίσες: 110.000-120.000 δολάρια/λίρες το ζευγάρι.

Πριν δώσω την παραγγελία έπρεπε να πάρω έγκριση από την επίβλεψη που ήταν μία Βρετανική εταιρεία κάποιου Sir τάδε.

Όταν είδαν ότι τους έστειλα για έγκριση τις Αμερικάνικες, απάντησαν με ένα χεστήριο telex "stick to the contract, you are delaying the contract" κ.λ.π.

Τσαντίστηκα. Υπέθεσα ότι από τους Βρετανούς έπαιρναν την προμήθειά τους, πράγματα που γίνονται, αλλά εντός ορίων. 'Οχι και έτσι. Διπλάσια και βάλε τιμή και λίγο μικρότερες αντλίες.

H τεχνική απαίτηση του contract ήταν ότι αν ανοίξουν τρεις κρουνοί ταυτόχρονα θα έπρεπε η πίεση στα στόμια να είναι τουλάχιστον χ και η παροχή τουλάχιστον ψ.

Οι υπολογισμοί τότε γινόντουσαν με το χέρι. Έβλεπες με το μάτι πιο είναι το δυσμενέστερο τμήμα του δικτύου και το υπολόγιζες.
Η δουλειά αυτή μπορούσε να πάρει και 2-3 ημέρες.
Το να υπολογίσεις όλους τους συνδυασμούς με το χέρι ήταν πρακτικά αδύνατον.

Πήγα και κάθισα δίπλα στον προγραμματιστή.

Θα φτιάξουμε ένα πρόγραμμα να υπολογίζει πτώσεις πιέσεων οποιωνδήποτε τριών από τις δεκάδες πυροσβεστικών κρουνών του λιμανιού, του είπα.

Μας πήρε κάποιες μέρες, αλλά όταν ο εκτυπωτής άρχισε να βγάζει αποτελέσματα είδαμε τους κόπους μας να ανταμείβονται. Υπήρχε τουλάχιστον μία τριάδα κρουνών που οδηγούσε τις Βρετανικές αντλίες πέραν του ορίου ευσταθείας τους, ενώ οι Αμερικάνικες που ήταν λίγο μεγαλύτερες το άντεχαν.

Πήγα στον διευθυντή της εταιρείας και τον ρώτησα τι να κάνω.

Μου είπε:

Δεν θα γράψεις ότι έκανες υπολογισμό με κομπιούτερ γιατί δεν θα μας πιστέψουν.

Θα αρχίσουν να λένε "βρε, τι σκέφτηκαν πάλι οι Έλληνες για να μας ξεγελάσουν"

Θα παραθέσεις τους υπολογισμούς για την χειρότερη τριάδα αναλυτικότατα.
Δεν με νοιάζει ακόμη και αν χρειασθεί μία ημέρα το telex για να τα στείλει.
Θέλω ακόμη και τις πράξεις, πολλαπλασιασμούς, αθροίσεις να τις δείχνεις αναλυτικά.

Στο τέλος θα προσθέσεις:

Για τους παραπάνω λόγους σαν υποβάλαμε για έγκριση τις αμερικάνικες γιατί οι βρετανικές ξεπερνούν το σημείο ευσταθείας τους.

Αν εσεις πάλι θέλετε να εγκαταστήσουμε τις βρετανικές, θα συμμορφωθούμε, αλλά αν κατά το commissioning δεν επιτευχθούν οι προδιαγραφόμενες τιμές παροχής-πίεσης θα ζητήσουμε από τον κύριο του Έργου (Dammam Port Authority) να τις αντικαταστήσουμε με αυτές που σας προτείνουμε και να πληρωθούμε επιπλέον γι' αυτό, όπως και να λάβουμε παράταση προθεσμίας παράδοσης.

Και από κάτω στην υπογραφή θα βάλεις το όνομά μου και την ιδιότητά μου.

Έτσι και έκανα και όταν χτύπαγε το telex πεταγόμουν σαν ελατήριο και έτρεχα να δω τι ήρθε.

Σε μία βδομάδα ελήφθη ένα λακωνικότατο: Approved.

Από τότε συμπαθώ τους υπολογιστές.

Ο πρώτος δικός μου ήταν από την πρώτη παρτίδα των ZX-81.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα και κάτι που δεν το είχα κάνει μέχρι τώρα.

Στην εν λόγω εταιρεία δεν υπήρχε ιεραρχική δομή.

Παίρναν το συμβόλαιο το έσπαζαν σε 10-20 τμήματα και έδιναν κάθε τμήμα σε έναν μηχανικό για να το φέρει εις πέρας (parallel processing mode).

Όλον τον καιρό που δούλεψα εκεί τον διευθυντή για θέμα που σχετιζόταν με το έργο τον είδα αυτή και μόνον αυτή την φορά.
Ακόμη και το approval το έδωσα στην γραμματέα του να του το δώσει.

Ζητούσα βέβαια από τους παλαιότερους συναδέλφους την γνώμη τους σε διάφορα θέματα, (τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά;) αλλά αυτή ήταν απλά συναδελφική, την απόφαση για τις εγκαταστάσεις πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και την αντίστοιχη ευθύνη την είχα εγώ και μόνον εγώ.

Περισσότερο μιλούσα με τον εργοταξιάρχη στο Dammam, αλλά και αυτού η συνήθης απάντηση ήταν "στείλε μου ότι νομίζεις, αλλά αν προμετρήσεις 100 κομμάτια στείλε 120 ή 130 γιατί εδώ έχω κάτι Πακιστανούς που τα σπάνε, τα χάνουνε, τα κλέβουνε, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά πάντα στα τελειώματα κάτι λείπει και δεν μπορώ να παραδώσω".

Και διαχειριζόμουν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές (1979) όντας μόνον 30 χρονών, δηλαδή φρέσκος μηχανικός.

Ήταν η εποχή όμως που το δίπλωμα είχε αντίκρυσμα.

Φρέσκος ή όχι μηχανικός, ήσουν μηχανικός και σαν τέτοιο σου συμπεριφέρονταν.

Εσύ έπρεπε ν' αποφασίσεις αν θα αγοράσεις αυτό που ψάχνεις από τον πρώτο προμηθευτή που θα το βρείς ή θα ψάξεις όλη την υδρόγειο για μία καλή τιμή διακινδυνεύοντας τον ρυθμό εκτέλεσης του έργου.

Κανείς, συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή, δεν σου έλεγε προχώρα με αυτό που έχεις ή ψάξε το κι' άλλο.

FAQ σχετικά με τα ΣΔΙΤ

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.adslgr.com στις 29/08/2008

Τα αρχικά ΣΔΙΤ αντιπροσωπεύουν τις Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα.

Στην συνέχεια καταθέτω την προσωπική μου άποψη υπό μορφή FAQ

1) Είναι καλή ιδέα οι ΣΔΙΤ και αν ναι, με ποια κριτήρια ;
Το να παίρνεις τα καλά του κάθε τομέα και να τα συνδυάζεις είναι στη βάση της καλή ιδέα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το καλό του δημόσιου τομέα είναι ότι αναλαμβάνει να υλοποιήσει έργα μεγάλου μεγέθους και μακράς πνοής που ο ιδιωτικός δεν θα τολμούσε και του ιδιωτικού ότι μπορεί ν' αυξήσει τις προσόδους από την λειτουργία των κάνοντας μια καλύτερη διαχείριση από τον δημόσιο. Σε έργα λοιπόν που δεν συναντώνται οι δύο αυτές συνιστώσες δεν έχει νόημα μία τέτοια σύμπραξη. Αναφέρθηκαν σαν παράδειγμα τα σχολεία στα οποία θα μπορούσαμε κάνοντας πλάκα να πούμε ότι ο ιδιώτης θα δουλέψει καλύτερα την καντίνα!!!. Αλλά υπάρχουν και πολύ χειρότερα παραδείγματα όπως ένα πακέτο από 5-6 Πυροσβεστικούς σταθμούς. Εκεί τι θα κάνει ο ιδιώτης, βελτιστοποίηση των καθαριστριών;

2) Είναι καινούργια αυτή η ιδέα ;
Μπα, νέα είναι μόνο η ονομασία.
Το νομικό πλαίσιο υπάρχει από χρόνια και βάσει αυτού έχουν γίνει τα μεγάλα έργα που αναφέρθηκαν (αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική οδός, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου κ.λ.π).
Ακούει στο όνομα σύμβαση παραχώρησης

3) Αφού υπάρχει η διαδικασία της σύμβασης παραχώρησης τότε τι χρειαζόντουσαν οι ΣΔΙΤ ;
Η επίσημη αιτιολογία είναι ότι οι συμβάσεις παραχώρησης πρέπει να κυρωθούν με νόμο από την Βουλή και είναι εξαιρετικά χρονοβόρες, κατάλληλες μόνο για πολύ μεγάλα έργα. Ανεπισήμως τώρα, οι συμβάσεις παραχώρησης είναι αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ => Σουφλιάς, ενώ οι ΣΔΙΤ του Οικονομίας και Οικονομικών => Αλογοσκούφης. Δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο ο κάθε υπουργός να θέλει το δικό του "τσιφλικάκι".

4) Είναι δηλαδή τα ΣΔΙΤ κάτι σαν mini συμβάσεις παραχώρησης espress ;
Και ναι και όχι. Αν βγάλουνε σε ΣΔΙΤ ένα επαρχιακό νοσοκομείο στο οποίο ο ιδιώτης θα εισπράττει και τα νοσηλεία και θα πληρώνει και το νοσηλευτικό προσωπικό, είναι.
Αν το ίδιο νοσοκομείο το εντάξουν στο ΕΣΥ, δεν είναι.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ένας Πυροσβεστικός Σταθμός, γιατί εκτός από μηδενικές προσόδους δεν διαθέτει ούτε καν το αντίστοιχο μέγεθος σαν έργο.
Για αυτόν λοιπόν βγάζουν πακέτο με 5-6 Πυροσβεστικούς Σταθμούς για να μην γελάσει και η φαιδρά πορτοκαλέα.

5) Τότε γιατί το κάνουν ;
Κυρίως για να δανείζεται το κράτος χωρίς να φαίνεται. Από την υιοθέτηση του ευρώ και ύστερα το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Λογοδοτεί στους υπόλοιπους εταίρους της νομισματικής ένωσης μέσω της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας.

6) Σε ποιους άλλους αρέσουν τα ΣΔΙΤ ;
Στις τράπεζες που μπαίνουν γερά (σε ομότιμο επίπεδο με τις κατασκευαστικές) στον τομέα των δημοσίων έργων.
Στους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους γιατί παίρνουν την μπουκία μέσα από το στόμα των μικρότερων σε δυναμικότητα εργοληπτών. Αν οι 6 πυροσβεστικοί σταθμοί εδημοπρατούντο κατά τα συνήθη η δουλειά θα πήγαινε σε 6 μικρούς εργολήπτες. Με την συνένωση και τα ΣΔΙΤ πάει σε κάποια τράπεζα και σε μία μεγάλη κατασκευαστική.

Disclaimer: Είμαι μηχανικός αλλά οχι εργολήπτης δημοσίων έργων

www.maragoudakis.gr

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 10/03/2007

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του site του τίτλου και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα.

Ο λόγος ;
Κάτι είχα ακούσει, αλλά όσους είχα κατά καιρούς ρωτήσει για να μάθω περισσότερες πληροφορίες δεν έδειχναν να ξέρουν τίποτα, αν και μερικές φορές μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι κάποιοι κάτι ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να το μοιρασθούν.

Η τυπική επωδός ήταν "πολύ μυστήρια υπόθεση"

Πρόσφατα, συζητώντας με ένα παλαιό γνωστό του Υπουργείου Επικοινωνιών ήρθε και η κουβέντα για κάποιον συνάδελφό του που είχα ακούσει ότι είχε απολυθεί.

- Ξέρεις είχε μπλέξει και στην υπόθεση Μαραγκουδάκη, μου είπε.

- Τι έγινε τότε τον ρώτησα.

- Δεν ξέρω, μου απάντησε, πολύ μπλεγμένη υπόθεση και ή επιθυμία ν' αλλάξουμε θέμα συζήτησης φάνηκε καθαρά στο πρόσωπό του.

Γράφω λοιπόν για μία υπόθεση που δεν την γνωρίζω καθόλου ;

Όχι βέβαια...

Θέλω να γράψω για μία υπόθεση που την γνωρίζω από πρώτο χέρι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήταν πολύ της "μόδας" ο εμπρησμός των πολυκαταστημάτων.

Κατράντζος, Μινιόν…

Στην συνέχεια, αρχές δεκαετίας 80, η "μόδα" επεκτάθηκε στα super markets.

Την εποχή εκείνη βρέθηκα να εργάζομαι σε μεγάλη αλυσίδα super market.

Πολύ κοντά στον χρόνο που είχα αναλάβει καθήκοντα υπευθύνου Η/Μ εγκαταστάσεων της εταιρείας είχε γίνει μία ανεπιτυχής προσπάθεια εμπρησμού του καταστήματος πλατείας Ομονοίας.

Το μαγαζί σώθηκε γιατί -όπως λένε- "είχε άγιο".

Η τεχνική που χρησιμοποιείτο ήταν ν' αφήνουν κοντά στα γκαζάκια έναν ωρολογιακό μηχανισμό ο οποίος έσκαγε μετά το κλείσιμο του καταστήματος.

Εκείνη την ημέρα όμως συνέβη το unexpected.

Παρέμεινε μετά το κλείσιμο ο διευθυντής και η λογίστρια.

Γιατί παρέμειναν, ποτέ δεν έμαθα με σιγουριά.

Άλλοι το απέδωσαν σε ροζ ιστορία.

Το πιο πιθανό ήταν να είχαν έλλειμμα (διάβαζε : κάποιος έκλεβε από το κατάστημα) και προσπαθούσαν να τον/την εντοπίσουν από τις κορδέλες των ταμειομηχανών.

Το γεγονός είναι ότι όταν άκουσε το μπαμ του εκρηκτικού μηχανισμού όρμηξε με ένα πυροσβεστήρα και έσβησε την φωτιά πριν αρχίσουν να σκάνε τα γκαζάκια.

Υπόδειγμα γρήγορων αντανακλαστικών και θάρρους ο Διευθυντής. (το Δ κεφαλαίο)

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το παλαιό κτίριο με τα ξύλινα πατώματα θα είχε λαμπαδιάσει μέσα σε λίγα λεπτά.

Ξεκινώντας από αυτό το γεγονός η διεύθυνση της εταιρείας αποφάσισε να εγκαταστήσει σύστημα πυρασφαλείας σε όλα τα καταστήματά της.

Για την έγκαιρη επέμβαση προβλέφθηκε σύστημα τηλεειδοποίησης.

Αυτό είχε ως εξής :

Κάθε πίνακας πυρασφαλείας όταν ενεργοποιείτο εξέπεμπε ένα κωδικοποιημένο (DTMF) σήμα. Υπήρχε ένας σταθμός λήψης σημάτων επί 24ώρου βάσης στα κεντρικά γραφεία και κατά την διάρκεια της νύκτας ένα πρόσθετο αυτοκίνητο περιπολούσε. Σε περίπτωση λήψης σήματος έπρεπε να σπεύσει στο κατάστημα για να επιβεβαιώσει ότι δεν επρόκειτο για ψευδή συναγερμό και σε μία τέτοια περίπτωση να προετοιμάσει τον δρόμο των πυροσβεστών που θα είχαν ήδη ειδοποιηθεί από τον φύλακα στα κεντρικά γραφεία. Η τεχνική δυσκολία που είχε η σχεδίαση αυτή ήταν ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν βέβαιο ότι είχε συνεχώς λήψη. Για τον λόγο αυτό χρειαζόταν επικοινωνία phone μεταξύ βάσης και αυτοκίνητου.

Την εποχή εκείνη η εκχώρηση συχνοτήτων από το Υπουργείο Επικοινωνιών ήταν πιο δύσκολη από ότι σήμερα οι εξασφάλιση αδείας παροχής υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας ...

Σήμερα, αν έχεις όσα κεφάλαια χρειάζονται αγοράζεις τις συχνότητες που σου χρείαζονται.

Τότε, ....

Εδόθησαν όμως δύο συχνότητες, μία για τηλεειδοποίηση και μία για ραδιοτηλεφωνία, όταν η διοίκηση της εταιρείας έστειλε επιστολή στον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών με την οποία ορθά-κοφτά του έλεγε ότι στον επόμενο εμπρησμό καταστήματος θα βγει με ολοσέλιδες καταχωρήσεις στις εφημερίδες και θα του επιρρίψει πλήρως την ευθύνη.

Οι υπηρεσίες λοιπόν έδωσαν τις δύο αυτές συχνότητες, αλλά είχαν τελείως -μα τελείως- τσαντιστεί. Η άποψή τους ήταν : "Κακώς σας τις δίνουμε".

Τα διαβάζετε όλα αυτά 25 χρόνια μετά και σίγουρα δεν μπορείτε να μπείτε στο πνεύμα.

Την εγκατάσταση του παραπάνω συστήματος είχε αναλάβει μία εταιρεία του χώρου η οποία ανέθεσε το τηλεπικοινωνιακό κομμάτι υπεργολαβία στην εταιρία του Γιώργου Μαραγκουδάκη. (Να που αρχίζει να δένει το πράγμα)

Το σύστημα λοιπόν στήθηκε, δοκιμάσθηκε και ... αρχίσανε τα προβλήματα.

Έπεσε ένα καροτσάκι πάνω σε ένα κομβίο πυρασφαλείας και σε λίγο -μέρα-μεσημέρι- κατέφθασε η πυροσβεστική.

Το να πάρει κάποιος τηλέφωνο στα κεντρικά να ειδοποιήσει ότι επρόκειτο περί ψευδούς συναγερμού και να αποτρέψει τον φύλακα από το να καλέσει την πυροσβεστική, δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Πιο γρήγορα έφθανε η πυροσβεστική από το να «πιάσει» κανείς γραμμή. Την έκφραση «πιάνω» γραμμή την ξέρετε, την θυμάστε ;

Ήταν η εποχή που για να βάλεις τηλέφωνο έπρεπε να περιμένεις 7-15 χρόνια.
Τα μαγαζιά είχαν 2-3 γραμμές και η έδρα 10-20 γραμμές για 150 εργαζομένους.
Για να «πιάσεις» γραμμή, το 10λεπτο - τέταρτο ήταν κάτι το σύνηθες.
Για τις δύσκολες περιοχές, όπως αυτή των κεντρικών γραφείων της εταιρείας, οτιδήποτε κάτω από μισή ώρα ήταν ένδειξη τρομερής εύνοιας της τύχης.

Το πράγμα έτεινε να πάρει το δρόμο της ιστορίας του ψεύτη βοσκού.

Αν ερχόταν 2-3 φορές η πυροσβεστική χωρίς λόγο, όταν πραγματικά θα υπήρχε ανάγκη θα ερχόταν μετά από δύο ώρες.

Η λύση που προτάθηκε και κλήθηκα να υλοποιήσω ήταν να μπουν μικρόφωνα στους πομπούς των καταστημάτων ώστε τις ώρες καταστημάτων να μπορεί ο διευθυντής του καταστήματος να επικοινωνήσει αμέσως και απευθείας με το κέντρο και να προλάβει αδικαιολόγητη κλήση της πυροσβεστικής.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν καμία 20αρία μικρόφωνα.

Θεωρητικά τουλάχιστον… και χωρίς να υπολογίζουμε τον Γ. Μαραγκουδάκη.

'Ετσι και έφθασα να κάνω την επαγγελματική μας γνωριμία.

Η εταιρεία που είχε αναλάβει την εγκατάσταση και συντήρηση του συστήματος, μου δήλωσε :

Προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο που είχαμε να τον πείσουμε, να τον "καλο-πιάσουμε", να τον πιέσουμε, αλλά αυτός τίποτα.
Άδεια τηλεειδοποίησης έχουν και ραδιοτηλεφωνίας από σταθερό σε κινητό.
Δεν μπορούν να δουλέψουν ραδιοτηλεφωνία από σταθερό σε σταθερό. Δεν επιτρέπεται. Τέρμα και τελείωσε.

Προσπάθησα και εγώ με το καλό και το άγριο να τον μεταπείσω.

- Θα αγοράσω από αλλού τα μικρόφωνα και θα τα βάλω, του είπα με τον τσαμπουκά του τριαντάχρονου.

- Την επόμενη φορά που θα κάνω έλεγχο στο σύστημα και θα βρώ μικρόφωνα στα καταστήματα θα στείλω αναφορά στο Υπουργείο, μου απάντησε.
Δεν θα χάσω εγώ την άδειά μου για εσάς.
(σημειώνω ότι το «εσάς» ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία λιανικού εμπορίου)

Τελικά, για να μην σας τα πολυλογώ αναγκασθήκαμε να πάρουμε επέκταση αδείας από το Υπουργείο.

Η έκφραση «με τα χίλια ζόρια» δεν λέει τίποτα μπροστά στο τι χρειάσθηκε για να επιτευχθεί αυτή η επέκταση…

Στο Υπουργείο οι υπηρεσιακοί παράγοντες θριαμβολόγησαν :

-Γι' αυτό από την αρχή δεν θέλαμε να δώσουμε τις συχνότητες, διαλαλούσαν προς κάθε κατεύθυνση.
Τώρα ο καθένας που δεν μπορεί να πάρει τηλέφωνο –και ήσαν χιλιάδες αυτοί- θα ζητάει άδεια για ραδιοδίκτυο.
Υπουργείο είμαστε, δεν είμαστε ο ΟΤΕ, λέγανε και βέβαια είχαν δίκιο.

Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία με τον Γιώργο Μαραγκουδάκη και σας την μετέφερα γιατί το θεώρησα υποχρέωσή μου.

Πρόκειται όντος για μία πολύ παράξενη ιστορία.

Afrovision

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 21/05/2006

Είναι γνωστό ότι όταν σε μία κινηματογραφική ταινία, ή θεατρική παράσταση, παίζουν παιδιά και σκυλιά, την "κλέβουν" από τους πρωταγωνιστές.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην φετεινή 51η Eurovision μόνο που τον ρόλο των παιδιών και των σκυλιών τον έπαιξαν τα LED panels του σκηνικού.

Tο πολύ δυνατό αυτό μέσο για την οπτικοποίηση εκδηλώσεων (μιά οικογένεια ολόκληρη είναι, δεν είναι μόνο τα panels) τα είδα φέτος στην ετήσια πανευρωπαική συνάντηση των αντιπροσώπων της Barco, που φέτος έγινε στη χώρα μας, καλεσμένος από την εδώ αντιπροσωπεία Telmaco.

Δυναμίτης σκέτος.

Οι δυναμίτες όμως θέλουν και προσοχή γιατί μπορεί να σου σκάσουν στα χέρια.

Ετσι κάπως την πάτησε η σκηνογραφία του διαγωνισμού που τα χρησιμοποίησε με το τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Δεν ξέρω ποιός έχει τα credits του σκηνικού, αλλά στο μυαλό μου έρχεται κάποιος "στερημένος" καλλιτέχνης που του δίνεται budget όσο θέλει και πέφτει εύκολα στην παγίδα της υπερβολής.

-Ολο με LEDs θα γίνει τον φαντάζομαι να λέει.
- Όλα, πάτημα και ρίχτι, γιά να μπορώ να την δουλέψω και σαν μία ενιαία επιφάνεια.
- Και που είσατε, δώστε κλίση προς τα εμπρός στις κερκίδες για να γράφει και από χαμηλά.

Και απήλθε ευχαριστημένος.

'Εφτασε μετά ο Διευθυντής φωτογραφίας και τα βρήκε φωτισμένα!!!

Τι φώτα να κάνει ο άνθρωπος όταν όλες αυτές οι επιφάνειες είχαν λαμπρότητα παραπάνω από όλα τα φώτα που μπορούσε να βάλει.

Για να γράφει στις κάμερες και κάτι άλλο εκτός από τις κερκίδες έριξε και αυτός τους προβολείς του φόντου κατευθείαν στις κάμερες, έγραψε "star filter" στη κάμερα του γενικού και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει κανόνια γιά κόντρες.
Αλλα αντιεροπορικά του είπαν, δεν προλάβαιναν να του φέρουν.
Αυτά που είχαν εκεί ήταν γι' αλλού.

Και οι πρωταγωνιστές ; Οι τραγουδιστές, οι χορευτές ;

Σ' αυτούς έπρεπε ή να τους φορέσει καπελάκια μ' ενσωματωμένο frezzo light ή να τους βγάλει νυχτερινούς.

Τελικά έκλεινε προς το δεύτερο μιάς και φέτος γιορτάζουμε τα 33 χρόνια από το
"La nuit americaine" του Φρ. Τρυφώ.

Καθόμουνα και έβλεπα το πρόγραμμα με την γυναίκα μου και τις δύο κόρες μου.
Συνέχεια άκουγα το ίδιο σχόλιο από τις μικρές :

- Και αυτή ξεχάστηκε στο solarium

Προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι δεν ήσαν τόσο ηλιοκαμμένες όσο φαινόντουσαν αλλά ότι οι κάμερες είχαν κλειστό διάφραγμα για να μην "καεί" το background.

Δεν επείθοντο με τίποτα.

-Δεν την βλέπεις πόσο μαύρη είναι ;
-Αμ και ο άλλος, καλά όλοι μαύροι είναι στο Ισραήλ ;

Που και που έβλεπα μερικές ηρωικές προσπάθειες ν' ανοίξει το διάφραγμα σε πολύ κοντινά πλάνα, αλλά εκεί τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα.

Που να δουλέψουν οι κόντρες ;

Κολλημένος ο καλλιτέχνης σαν χαλκομανία στο background.

Καλύτερα να βλέπεις τους βορειοευρωπαίους με flesh tone Αιθίoπος (εξ ού και ο τίτλος), παρά σαν να τους έχει πατήσει ο οδοστρωτήρας του Μίκυ Μάους.

Κουραστικό, πολύ κουραστικό το να προσπαθείς να παρακολουθήσεις το πρόγραμμα επί σκηνής και να χορεύει από πίσω ένα απέραντο "τρεχαντήρι".

Και εκεί που περίμενες να πάρεις μία οπτική ανάσα από τις καρτποστάλ, για ν' αντέξεις το επόμενο τεστ αντοχής στο φωτορυθμικό, έβλεπες το ξεπέταγμα που είχε πέσει και έλεγες :

πάμε καλύτερα πάλι πίσω στο ζωντανό.

Και ήρθε και ή ώρα της ελληνικής συμμετοχής.

Εδώ βρέθηκε κάποιος χριστιανός και είπε :

-Σβήστα τα γαμημένα

Σωστά, αλλά δεν παρατήρησε ότι έτσι έμεινε χωρίς background.
Ηρθε μετά και ο άλλος και πήρε και το πάτωμα με τους καπνούς του και έμεινε η Αννούλα να τραγουδάει σ' ένα σύννεφο με φόντο το αχανές διάστημα λουσμένη στο Σεληνόφως.

Φαίνεται μόνο μπλε ζελατίνες δικαιολογούσε η παραγωγή με όλο αυτό το φαντασμαγορικό λούνα παρκ-υπερθέαμα του σκηνικού.

Ευκαιρία όμως να δείξουμε ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε πιό άσπρο δέρμα από τους βορειοευρωπαίους.

Ανοιξε λοιπόν το διάφραγμα και είδαμε άσπρη (προς το ιώδες) μέρα.

Ασπρόμαυρο το πλάνο, της φορέσανε και ένα ασπρόμαυρο Γκωτιέ για να δένει.

Αν δεν είχε κάνει φρέσκιες ανταύγιες στα μαλιά της θα έλεγα την χάσανε την chrominance.

Βέβαια, απουσία σκηνικού και με τα μπλέ φώτα μάλλον η έλευση των λυκανθρώπων προοιωνίζετο παρά η ανάδειξη του πάθους της (υποτιθέμενης) ερωτικής αυτής μπαλάντας.

Αυτά μέχρι τη μέση του τραγουδιού γιατί στη συνέχεια όταν όπως φαίνεται σεληνιάσθηκε η τραγουδίστρια και άρχισε να χτυπιέται κάτω, ο Δίας που την ψιλογουστάριζε άστραψε τους κεραυνούς του :

Peak white, οι ανεμιστήρες στο full μην καούν τα drivers, οι γεννήτριες συγχρονισμένες έτοιμες για change-over γιατί μπορεί να μην αντέξει το φορτίο η παροχή της ΔΕΗ, και όσων ψηφιακών κυκλωμάτων δεν δούλευε το video limitter τα error led indicators άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό του τραγουδιού.

Τελικά τα "τερατα" οι Φιλανδοί πιό "ζεστοί" βγήκαν από την Αννούλα.


Συμπεράσματα :

α) Δεν αρκούν τα μεταξωτά βρακιά, χρειάζονται και ξέρετε τι ....

β) Το "όποιος έχει πολύ πιπέρι (προυπολογισμό) βάζει και στα λάχανα" δεν αποτελεί από μόνο του συστατικό επιτυχίας.