www.maragoudakis.gr

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο mauve.forumer.com στις 10/03/2007

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του site του τίτλου και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα.

Ο λόγος ;
Κάτι είχα ακούσει, αλλά όσους είχα κατά καιρούς ρωτήσει για να μάθω περισσότερες πληροφορίες δεν έδειχναν να ξέρουν τίποτα, αν και μερικές φορές μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι κάποιοι κάτι ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να το μοιρασθούν.

Η τυπική επωδός ήταν "πολύ μυστήρια υπόθεση"

Πρόσφατα, συζητώντας με ένα παλαιό γνωστό του Υπουργείου Επικοινωνιών ήρθε και η κουβέντα για κάποιον συνάδελφό του που είχα ακούσει ότι είχε απολυθεί.

- Ξέρεις είχε μπλέξει και στην υπόθεση Μαραγκουδάκη, μου είπε.

- Τι έγινε τότε τον ρώτησα.

- Δεν ξέρω, μου απάντησε, πολύ μπλεγμένη υπόθεση και ή επιθυμία ν' αλλάξουμε θέμα συζήτησης φάνηκε καθαρά στο πρόσωπό του.

Γράφω λοιπόν για μία υπόθεση που δεν την γνωρίζω καθόλου ;

Όχι βέβαια...

Θέλω να γράψω για μία υπόθεση που την γνωρίζω από πρώτο χέρι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήταν πολύ της "μόδας" ο εμπρησμός των πολυκαταστημάτων.

Κατράντζος, Μινιόν…

Στην συνέχεια, αρχές δεκαετίας 80, η "μόδα" επεκτάθηκε στα super markets.

Την εποχή εκείνη βρέθηκα να εργάζομαι σε μεγάλη αλυσίδα super market.

Πολύ κοντά στον χρόνο που είχα αναλάβει καθήκοντα υπευθύνου Η/Μ εγκαταστάσεων της εταιρείας είχε γίνει μία ανεπιτυχής προσπάθεια εμπρησμού του καταστήματος πλατείας Ομονοίας.

Το μαγαζί σώθηκε γιατί -όπως λένε- "είχε άγιο".

Η τεχνική που χρησιμοποιείτο ήταν ν' αφήνουν κοντά στα γκαζάκια έναν ωρολογιακό μηχανισμό ο οποίος έσκαγε μετά το κλείσιμο του καταστήματος.

Εκείνη την ημέρα όμως συνέβη το unexpected.

Παρέμεινε μετά το κλείσιμο ο διευθυντής και η λογίστρια.

Γιατί παρέμειναν, ποτέ δεν έμαθα με σιγουριά.

Άλλοι το απέδωσαν σε ροζ ιστορία.

Το πιο πιθανό ήταν να είχαν έλλειμμα (διάβαζε : κάποιος έκλεβε από το κατάστημα) και προσπαθούσαν να τον/την εντοπίσουν από τις κορδέλες των ταμειομηχανών.

Το γεγονός είναι ότι όταν άκουσε το μπαμ του εκρηκτικού μηχανισμού όρμηξε με ένα πυροσβεστήρα και έσβησε την φωτιά πριν αρχίσουν να σκάνε τα γκαζάκια.

Υπόδειγμα γρήγορων αντανακλαστικών και θάρρους ο Διευθυντής. (το Δ κεφαλαίο)

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το παλαιό κτίριο με τα ξύλινα πατώματα θα είχε λαμπαδιάσει μέσα σε λίγα λεπτά.

Ξεκινώντας από αυτό το γεγονός η διεύθυνση της εταιρείας αποφάσισε να εγκαταστήσει σύστημα πυρασφαλείας σε όλα τα καταστήματά της.

Για την έγκαιρη επέμβαση προβλέφθηκε σύστημα τηλεειδοποίησης.

Αυτό είχε ως εξής :

Κάθε πίνακας πυρασφαλείας όταν ενεργοποιείτο εξέπεμπε ένα κωδικοποιημένο (DTMF) σήμα. Υπήρχε ένας σταθμός λήψης σημάτων επί 24ώρου βάσης στα κεντρικά γραφεία και κατά την διάρκεια της νύκτας ένα πρόσθετο αυτοκίνητο περιπολούσε. Σε περίπτωση λήψης σήματος έπρεπε να σπεύσει στο κατάστημα για να επιβεβαιώσει ότι δεν επρόκειτο για ψευδή συναγερμό και σε μία τέτοια περίπτωση να προετοιμάσει τον δρόμο των πυροσβεστών που θα είχαν ήδη ειδοποιηθεί από τον φύλακα στα κεντρικά γραφεία. Η τεχνική δυσκολία που είχε η σχεδίαση αυτή ήταν ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν βέβαιο ότι είχε συνεχώς λήψη. Για τον λόγο αυτό χρειαζόταν επικοινωνία phone μεταξύ βάσης και αυτοκίνητου.

Την εποχή εκείνη η εκχώρηση συχνοτήτων από το Υπουργείο Επικοινωνιών ήταν πιο δύσκολη από ότι σήμερα οι εξασφάλιση αδείας παροχής υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας ...

Σήμερα, αν έχεις όσα κεφάλαια χρειάζονται αγοράζεις τις συχνότητες που σου χρείαζονται.

Τότε, ....

Εδόθησαν όμως δύο συχνότητες, μία για τηλεειδοποίηση και μία για ραδιοτηλεφωνία, όταν η διοίκηση της εταιρείας έστειλε επιστολή στον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών με την οποία ορθά-κοφτά του έλεγε ότι στον επόμενο εμπρησμό καταστήματος θα βγει με ολοσέλιδες καταχωρήσεις στις εφημερίδες και θα του επιρρίψει πλήρως την ευθύνη.

Οι υπηρεσίες λοιπόν έδωσαν τις δύο αυτές συχνότητες, αλλά είχαν τελείως -μα τελείως- τσαντιστεί. Η άποψή τους ήταν : "Κακώς σας τις δίνουμε".

Τα διαβάζετε όλα αυτά 25 χρόνια μετά και σίγουρα δεν μπορείτε να μπείτε στο πνεύμα.

Την εγκατάσταση του παραπάνω συστήματος είχε αναλάβει μία εταιρεία του χώρου η οποία ανέθεσε το τηλεπικοινωνιακό κομμάτι υπεργολαβία στην εταιρία του Γιώργου Μαραγκουδάκη. (Να που αρχίζει να δένει το πράγμα)

Το σύστημα λοιπόν στήθηκε, δοκιμάσθηκε και ... αρχίσανε τα προβλήματα.

Έπεσε ένα καροτσάκι πάνω σε ένα κομβίο πυρασφαλείας και σε λίγο -μέρα-μεσημέρι- κατέφθασε η πυροσβεστική.

Το να πάρει κάποιος τηλέφωνο στα κεντρικά να ειδοποιήσει ότι επρόκειτο περί ψευδούς συναγερμού και να αποτρέψει τον φύλακα από το να καλέσει την πυροσβεστική, δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Πιο γρήγορα έφθανε η πυροσβεστική από το να «πιάσει» κανείς γραμμή. Την έκφραση «πιάνω» γραμμή την ξέρετε, την θυμάστε ;

Ήταν η εποχή που για να βάλεις τηλέφωνο έπρεπε να περιμένεις 7-15 χρόνια.
Τα μαγαζιά είχαν 2-3 γραμμές και η έδρα 10-20 γραμμές για 150 εργαζομένους.
Για να «πιάσεις» γραμμή, το 10λεπτο - τέταρτο ήταν κάτι το σύνηθες.
Για τις δύσκολες περιοχές, όπως αυτή των κεντρικών γραφείων της εταιρείας, οτιδήποτε κάτω από μισή ώρα ήταν ένδειξη τρομερής εύνοιας της τύχης.

Το πράγμα έτεινε να πάρει το δρόμο της ιστορίας του ψεύτη βοσκού.

Αν ερχόταν 2-3 φορές η πυροσβεστική χωρίς λόγο, όταν πραγματικά θα υπήρχε ανάγκη θα ερχόταν μετά από δύο ώρες.

Η λύση που προτάθηκε και κλήθηκα να υλοποιήσω ήταν να μπουν μικρόφωνα στους πομπούς των καταστημάτων ώστε τις ώρες καταστημάτων να μπορεί ο διευθυντής του καταστήματος να επικοινωνήσει αμέσως και απευθείας με το κέντρο και να προλάβει αδικαιολόγητη κλήση της πυροσβεστικής.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν καμία 20αρία μικρόφωνα.

Θεωρητικά τουλάχιστον… και χωρίς να υπολογίζουμε τον Γ. Μαραγκουδάκη.

'Ετσι και έφθασα να κάνω την επαγγελματική μας γνωριμία.

Η εταιρεία που είχε αναλάβει την εγκατάσταση και συντήρηση του συστήματος, μου δήλωσε :

Προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο που είχαμε να τον πείσουμε, να τον "καλο-πιάσουμε", να τον πιέσουμε, αλλά αυτός τίποτα.
Άδεια τηλεειδοποίησης έχουν και ραδιοτηλεφωνίας από σταθερό σε κινητό.
Δεν μπορούν να δουλέψουν ραδιοτηλεφωνία από σταθερό σε σταθερό. Δεν επιτρέπεται. Τέρμα και τελείωσε.

Προσπάθησα και εγώ με το καλό και το άγριο να τον μεταπείσω.

- Θα αγοράσω από αλλού τα μικρόφωνα και θα τα βάλω, του είπα με τον τσαμπουκά του τριαντάχρονου.

- Την επόμενη φορά που θα κάνω έλεγχο στο σύστημα και θα βρώ μικρόφωνα στα καταστήματα θα στείλω αναφορά στο Υπουργείο, μου απάντησε.
Δεν θα χάσω εγώ την άδειά μου για εσάς.
(σημειώνω ότι το «εσάς» ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία λιανικού εμπορίου)

Τελικά, για να μην σας τα πολυλογώ αναγκασθήκαμε να πάρουμε επέκταση αδείας από το Υπουργείο.

Η έκφραση «με τα χίλια ζόρια» δεν λέει τίποτα μπροστά στο τι χρειάσθηκε για να επιτευχθεί αυτή η επέκταση…

Στο Υπουργείο οι υπηρεσιακοί παράγοντες θριαμβολόγησαν :

-Γι' αυτό από την αρχή δεν θέλαμε να δώσουμε τις συχνότητες, διαλαλούσαν προς κάθε κατεύθυνση.
Τώρα ο καθένας που δεν μπορεί να πάρει τηλέφωνο –και ήσαν χιλιάδες αυτοί- θα ζητάει άδεια για ραδιοδίκτυο.
Υπουργείο είμαστε, δεν είμαστε ο ΟΤΕ, λέγανε και βέβαια είχαν δίκιο.

Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία με τον Γιώργο Μαραγκουδάκη και σας την μετέφερα γιατί το θεώρησα υποχρέωσή μου.

Πρόκειται όντος για μία πολύ παράξενη ιστορία.