Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τους υπολογιστές; Αναμνήσεις;

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.adslgr.com στις 02/08/2009

Πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1978-1980. Πιθανότερα το 1979.

Στην εργοληπτική εταιρεία που εργαζόμουν, μόλις προ ολίγου είχε αγορασθεί ένας Commodore με 16 ή 32 KiloBytes RAM upgrade (οι κανονικοί είχαν 8 ή 16 kB RAM).

Για την λειτουργία του είχε προσληφθεί και ένας προγραμματιστής.

Η δουλεία μου ήταν να αγοράζω τα υλικά πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και να τα στέλνω στο εργοτάξιο στο Dammam της Σαουδικής Αραβίας.

Το έργο ήταν το λιμάνι του Dammam που περιλάμβανε ναυπηγείο, εμπορευματικό και επιβατικό σταθμό κ.λ.π.
http://www.archirodon.net/content/projects...29&detail_id=29

Η μελέτη προέβλεπε δύο αντλίες πυρόσβεσης (split case) για θαλασσινό νερό.

Οι αντλίες αυτές είναι πανάκριβες γιατί συνοδεύονται από ένα κάρο πιστοποιητικά και είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε δεκαετίες να παραμένουν ανενεργές γεμάτες με θαλασσινό νερό και όταν χρειασθεί να λειτουργήσουν, να το κάνουν.

Υπήρχαν δύο εταιρείες που τις κατασκεύαζαν, μια Βρετανική και μία στις ΗΠΑ.

Την εποχή εκείνη η Λίρα Αγγλίας ήταν στις 78 Δραχμές περίπου και το Δολάριο ΗΠΑ μόλις είχε ξεκολλήσει από τις 30-33 Δρχ.

Οι προσφορές που πήρα (με telex, όπως δουλεύαμε τότε) ήταν στα δύο νομίσματα περίπου ίσες: 110.000-120.000 δολάρια/λίρες το ζευγάρι.

Πριν δώσω την παραγγελία έπρεπε να πάρω έγκριση από την επίβλεψη που ήταν μία Βρετανική εταιρεία κάποιου Sir τάδε.

Όταν είδαν ότι τους έστειλα για έγκριση τις Αμερικάνικες, απάντησαν με ένα χεστήριο telex "stick to the contract, you are delaying the contract" κ.λ.π.

Τσαντίστηκα. Υπέθεσα ότι από τους Βρετανούς έπαιρναν την προμήθειά τους, πράγματα που γίνονται, αλλά εντός ορίων. 'Οχι και έτσι. Διπλάσια και βάλε τιμή και λίγο μικρότερες αντλίες.

H τεχνική απαίτηση του contract ήταν ότι αν ανοίξουν τρεις κρουνοί ταυτόχρονα θα έπρεπε η πίεση στα στόμια να είναι τουλάχιστον χ και η παροχή τουλάχιστον ψ.

Οι υπολογισμοί τότε γινόντουσαν με το χέρι. Έβλεπες με το μάτι πιο είναι το δυσμενέστερο τμήμα του δικτύου και το υπολόγιζες.
Η δουλειά αυτή μπορούσε να πάρει και 2-3 ημέρες.
Το να υπολογίσεις όλους τους συνδυασμούς με το χέρι ήταν πρακτικά αδύνατον.

Πήγα και κάθισα δίπλα στον προγραμματιστή.

Θα φτιάξουμε ένα πρόγραμμα να υπολογίζει πτώσεις πιέσεων οποιωνδήποτε τριών από τις δεκάδες πυροσβεστικών κρουνών του λιμανιού, του είπα.

Μας πήρε κάποιες μέρες, αλλά όταν ο εκτυπωτής άρχισε να βγάζει αποτελέσματα είδαμε τους κόπους μας να ανταμείβονται. Υπήρχε τουλάχιστον μία τριάδα κρουνών που οδηγούσε τις Βρετανικές αντλίες πέραν του ορίου ευσταθείας τους, ενώ οι Αμερικάνικες που ήταν λίγο μεγαλύτερες το άντεχαν.

Πήγα στον διευθυντή της εταιρείας και τον ρώτησα τι να κάνω.

Μου είπε:

Δεν θα γράψεις ότι έκανες υπολογισμό με κομπιούτερ γιατί δεν θα μας πιστέψουν.

Θα αρχίσουν να λένε "βρε, τι σκέφτηκαν πάλι οι Έλληνες για να μας ξεγελάσουν"

Θα παραθέσεις τους υπολογισμούς για την χειρότερη τριάδα αναλυτικότατα.
Δεν με νοιάζει ακόμη και αν χρειασθεί μία ημέρα το telex για να τα στείλει.
Θέλω ακόμη και τις πράξεις, πολλαπλασιασμούς, αθροίσεις να τις δείχνεις αναλυτικά.

Στο τέλος θα προσθέσεις:

Για τους παραπάνω λόγους σαν υποβάλαμε για έγκριση τις αμερικάνικες γιατί οι βρετανικές ξεπερνούν το σημείο ευσταθείας τους.

Αν εσεις πάλι θέλετε να εγκαταστήσουμε τις βρετανικές, θα συμμορφωθούμε, αλλά αν κατά το commissioning δεν επιτευχθούν οι προδιαγραφόμενες τιμές παροχής-πίεσης θα ζητήσουμε από τον κύριο του Έργου (Dammam Port Authority) να τις αντικαταστήσουμε με αυτές που σας προτείνουμε και να πληρωθούμε επιπλέον γι' αυτό, όπως και να λάβουμε παράταση προθεσμίας παράδοσης.

Και από κάτω στην υπογραφή θα βάλεις το όνομά μου και την ιδιότητά μου.

Έτσι και έκανα και όταν χτύπαγε το telex πεταγόμουν σαν ελατήριο και έτρεχα να δω τι ήρθε.

Σε μία βδομάδα ελήφθη ένα λακωνικότατο: Approved.

Από τότε συμπαθώ τους υπολογιστές.

Ο πρώτος δικός μου ήταν από την πρώτη παρτίδα των ZX-81.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα και κάτι που δεν το είχα κάνει μέχρι τώρα.

Στην εν λόγω εταιρεία δεν υπήρχε ιεραρχική δομή.

Παίρναν το συμβόλαιο το έσπαζαν σε 10-20 τμήματα και έδιναν κάθε τμήμα σε έναν μηχανικό για να το φέρει εις πέρας (parallel processing mode).

Όλον τον καιρό που δούλεψα εκεί τον διευθυντή για θέμα που σχετιζόταν με το έργο τον είδα αυτή και μόνον αυτή την φορά.
Ακόμη και το approval το έδωσα στην γραμματέα του να του το δώσει.

Ζητούσα βέβαια από τους παλαιότερους συναδέλφους την γνώμη τους σε διάφορα θέματα, (τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά;) αλλά αυτή ήταν απλά συναδελφική, την απόφαση για τις εγκαταστάσεις πυρανίχνευσης/πυρόσβεσης και την αντίστοιχη ευθύνη την είχα εγώ και μόνον εγώ.

Περισσότερο μιλούσα με τον εργοταξιάρχη στο Dammam, αλλά και αυτού η συνήθης απάντηση ήταν "στείλε μου ότι νομίζεις, αλλά αν προμετρήσεις 100 κομμάτια στείλε 120 ή 130 γιατί εδώ έχω κάτι Πακιστανούς που τα σπάνε, τα χάνουνε, τα κλέβουνε, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά πάντα στα τελειώματα κάτι λείπει και δεν μπορώ να παραδώσω".

Και διαχειριζόμουν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές (1979) όντας μόνον 30 χρονών, δηλαδή φρέσκος μηχανικός.

Ήταν η εποχή όμως που το δίπλωμα είχε αντίκρυσμα.

Φρέσκος ή όχι μηχανικός, ήσουν μηχανικός και σαν τέτοιο σου συμπεριφέρονταν.

Εσύ έπρεπε ν' αποφασίσεις αν θα αγοράσεις αυτό που ψάχνεις από τον πρώτο προμηθευτή που θα το βρείς ή θα ψάξεις όλη την υδρόγειο για μία καλή τιμή διακινδυνεύοντας τον ρυθμό εκτέλεσης του έργου.

Κανείς, συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή, δεν σου έλεγε προχώρα με αυτό που έχεις ή ψάξε το κι' άλλο.