Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Γιάν(ν)ηδες

Τον Γιάνη τον γνωρίζετε όλοι, δεν του χρειάζονται περισσότερες συστάσεις.
Ας σας παρουσιάσω τώρα τον έτερο Γιάννη, τον παλαιό μου συμμαθητή Γιάννη Κούσουλα:


Γεννήθηκε το 1950 στην Αθήνα, αθλητής του άλματος σε ύψος.
Μετείχε των Ολυμπιακών Αγώνων το 1968 στο Μεξικό και το 1972 στο Μόναχο.
Ως έφηβος πέτυχε Πανελλήνιο εφηβικό ρεκόρ με 2.12 και ανδρικό με 2.13. 
Αργυρό μετάλλιο το 1967 στους Μεσογειακούς με 2.05 και νικητής των ΚΘ΄ Βαλκανικών Αγώνων (ανδρών) στο Βουκουρέστι το 1970 με 2.11. 
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 (σε ηλικία 18 ετών) κατετάγη 20ος με 2.09, ενώ στο Μόναχο ήταν 26ος με 2.12. 
Αναδείχθηκε από μικρή ηλικία με ένα χαρακτηριστικό «πλαστικό» στυλ. 
Στη κατηγορία ανδρών δεν μπόρεσε να επιτύχει περισσότερα καθώς δεν παρέμεινε επ’ αρκετόν και δεν αφοσιώθηκε όπως οι συνθήκες απαιτούσαν.

Σε κάποιους ενδο-σχολικούς αθλητικούς αγώνες έτυχε να περνάω την κατάλληλη στιγμή από το κατάλληλο σημείο.
-Έλα εδώ μου λέει, ο αείμνηστος πλέον και αγαπητός μας τότε γυμναστής Χατζηδημητρίου.
Πήγαινε στην αποθήκη και ζήτα να σου δώσουν ένα ζευγάρι spikes (παπούτσια με καρφιά) και φέρτα μου εδώ.
Γυρνώντας δε προς τον Γιάννη τον ρωτά:
-Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
 Έφυγα τρεχάλα να φέρω τα spikes

Τι είχε προηγηθεί;

Στο αγώνισμα του άλματος σε ύψος ο πήχης ξεκίναγε, για εμάς τους μαθητές των τελευταίων τάξεων του γυμνασίου, στο 1,10m περίπου και ο νικητής τερμάτιζε κάπου μεταξύ 1,30 και 1,35m.
Ο ξυπόλυτος Γιάννης, γιατί ξυπόλητος -για την ακρίβεια με τις κάλτσες- πηδούσε, μόλις τους είχε αφήσει όλους πίσω ανεβάζοντας τον πήχη στο 1,40+.
Τον είδε ο Χατζηδημητρίου και αναγνώρισε αμέσως το ταλέντο που είχε μπροστά του. 
Έπρεπε όμως να τον πείσει να μην πηδάει ξυπόλητος.
Όταν έφερα τα παπούτσια, κάθισα να παρακολουθήσω την εξέλιξη.
Τα φόρεσε υποχρεωτικά, μετά από άπειρη γκρίνια, αλλά σε κάθε προσπάθεια να πηδήξει πέρναγε κάτω από τον πήχη, ανεξαρτήτως του ύψους στο οποίο ετοποθετείτο.
Πήγαινε κουτρουβαλώντας με αυτά.
Πιό ανασούμπαλο τρέξιμο δεν είχα ξαναδεί.
Που να πηδήξει.
-Δεν μπορώ, κύριε καθηγητά, με αυτά, παραπονιόταν.
-Δοκίμασε ξανά, θα τα συνηθίσεις, του αντέτεινε ο γυμναστής.
Τίποτα, από το κακό πήγαινε στο χειρότερο. 
Κανένα σημάδι προσαρμογής στα νέα παπούτσια.
Μετά από μία σειρά δοκιμών, βγάλτα-πήδα, βάλτα-πήδα, πως και του ήρθε η ιδέα του Χατζηδημητρίου να δοκιμάσει το:
-Βάλε μόνο αυτό με το οποίο πατάς το τελευταίο βήμα πριν πηδήξεις.
Την διαφορά του πηδάω με ένα μόνο spike, αν δεν την έχεις δει, δεν μπορείς να την πιστέψεις.
Τα νούμερα όμως θα σε πείσουν. 
Η καμπάνα λήξης της ώρας των αθλητικών βρήκε τον πήχη, αν θυμάμαι καλά, στο 1,55m.

Ωραίες οι αναμνήσεις, αλλά τι σχέση μπορεί να έχει ο Γιάννης ο συμμαθητής μου με τον άλλον Γιάνη, αυτόν που τα άκουσε από όλο το Eurogroup στην Ρίγα;
Ο συνειρμός μου δημιουργήθηκε όταν διάβασα ανάρτηση στο bankingnews.gr με το ακόλουθο περιεχόμενο:

"Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Γνωρίζει ότι στρατηγικά το ελληνικό κράτος ξεμένει από χρήματα στις 5 Ιουνίου του 2015 και ταυτόχρονα γνωρίζει ότι υποχρεωτικά θα οδηγηθεί σε νέο δάνειο άρα σε νέο μνημόνιο. (Μεταξύ 5 και 19 Ιουνίου η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει 2 δισεκ. στο ΔΝΤ).
Την καλύτερη ερμηνεία γι' αυτή την χρονοτριβή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την δίνει κορυφαίο στέλεχος της αποκαλούμενης αριστερής πτέρυγας στο bankingnews.gr
«Η Ελλάδα κακώς μεν, αλλά θα χρειαστεί νέο δάνειο. Το ζητούμενο είναι να μην μας ζητήσουν δύο φορές μεταρρυθμίσεις, να μην ζητήσουν από την Ελλάδα δύο φορές σκληρά μέτρα. Η κυβέρνηση χρονοτριβεί γιατί θέλει να κουμπώσει τις μεταρρυθμίσεις – νέα μέτρα με το νέο δάνειο του Ιουνίου ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία να ζητήσουν νέα μέτρα»."

Πάμε τώρα πίσω στον άλλο Γιάννη.
Τα αθλητικά ουδόλως μ' ενδιαφέρουν, αλλά εκείνη την εποχή όταν άκουγα για μεγάλους αγώνες (Πανελλήνιους, Βαλκανικούς, Μεσογειακούς) μου εδημιουργείτο το πολύ συγκεκριμένο ενδιαφέρον του τι θα κάνει ο παλαιός μου συμμαθητής.
Μην παραβλέπετε άλλωστε ότι για τον συγκεκριμένο άλτη διατηρώ πνεύμα αναδοχής.
Έφερα ή δεν έφερα τα spikes από την αποθήκη; Έτσι για να είμαστε και δίκαιοι (χαμογελαστή φατσούλα εδώ).

Σε κάποιον λοιπόν από αυτούς τους αγώνες, ενώ ο πήχης ήταν κάπου στο 2.10 και είχε ήδη δύο αποτυχημένες προσπάθειες, άφησε την τρίτη για το επόμενο ύψος.
Το είπα ήδη, με τ' αθλητικά είμαι λίγο άσχετος και το γεγονός αυτό με εξέπληξε.
Αφήνει το χαμηλότερο για να δοκιμάσει το υψηλότερο; πολύ περίεργο μου φάνηκε.
Αργότερα κατάλαβα ότι είναι μια τακτική -υψηλού ρίσκου- που επιλέγουν κάποιοι άλτες όταν έχουν κουρασθεί, με εξαίρεση βέβαια την περίπτωση του νικητή που πάει για ρεκόρ.
Τότε όμως μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, γι' αυτό και αποτυπώθηκε στην μνήμη μου.

Μήπως τώρα μπορείτε να διακρίνετε το σημείο αλλολοτομίας στα περιστατικά των δύο Γιάν(ν)ηδων;
 
Και για την ιστορία Γιάνη, ό συνονόματός σου απέτυχε στην μία και μοναδική προσπάθεια που του είχε απομείνει στο υψηλότερο ύψος.
Να δούμε εσύ τι θα καταφέρεις στην τρίτη σου και τελευταία προσπάθεια.  
Στην ανάγκη δοκίμασε τον παλμό Κούσουλα, αυτόν με το ένα μόνο spike.  
Και τέλος πρόσεξε να μην, κάποια μέρα, σου προσάψουν και εσένα το:  
"Στη κατηγορία ανδρών {πολιτική} δεν μπόρεσε να επιτύχει περισσότερα καθώς δεν παρέμεινε επ’ αρκετόν και δεν αφοσιώθηκε όπως οι συνθήκες απαιτούσαν."