Είχα συναντήσει τον Στέφανο Miller στο τότε μικρό Μουσείο της Νεμέας πριν από 25-30 χρόνια.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οι μαρμάρινες πλάκες στο σκεπαστό μέρος της εισόδου με το πλήθος των ονομάτων όσων είχαν χρηματικά συνεισφέρει για την ανέγερσή του.
Τον είχα ρωτήσει:
- Πως και τόσο πολλά ονόματα;
και μου είχε απαντήσει ότι οποιοσδήποτε του προσέφερε έστω και ένα μικρό ποσό τον ενέγραφε.
- Μα, δεν είναι άδικο, είχα παρατηρήσει,να τους βάζετε όλους στο ίδιο καλάθι, αδιακρίτως ποσού;
Τότε μου είχε υποδείξει ότι κάθε μαρμάρινη πλάκα είχε διαφορετική επικεφαλίδα, πράγμα που παρέπεμπε σε διαφορετικές κλίμακες δωρεών.
Απ' όσο θυμάμαι, μία "θέση" στην ανώτερη από τις 4 -5 κατηγορίες, αυτή των «Ευεργετών» (Benefactors) έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ΗΠΑ.
Το ποσό αυτό μειωνόταν σταδιακά, ας πούμε στην κατηγορία «Δωρητών» (Donors, Sponsors, κλπ) και κατέληγε, στην χαμηλότερη ν' αρκούν μερικές εκατοντάδες δολάρια.
Είχα μείνει με το στόμα ανοικτό από το πλήθος των συνωνύμων λέξεων και την δολαριακή αντιστοιχία των κατηγοριών, οπότε αυτός αφού είδε το ενδιαφέρον μου συνέχισε:
- Και ξέρεις στην χαμηλότερη κατηγορία για να εγγράψω το όνομα κάποιου, πράγμα που γίνεται με σμίλεψη από ειδικευμένο μαρμαροτεχνίτη-χαράκτη, το ποσό που πρέπει να ξοδέψω είναι συγκρίσιμο με αυτό της δωρεάς.
- Ε τότε γιατί το κάνετε, ρώτησα ευλόγως.
- Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπεις επαναλαμβάνουν τις δωρεές τους ή το λένε στους γνωστούς και τους φίλους τους οι οποίοι και αυτοί στη συνέχεια συνδράμουν τις εργασίες, είτε για την ανέγερση του μουσείου, είτε για το ανασκαφικό-αναστηλωτικό έργο.
Πριν από χρόνια, συνέχισε, έλαβα με το ταχυδρομείο έναν φάκελο που περιείχε ένα (1) δολάριο.
Η κυρία που το έστελνε μου εξηγούσε ότι η οικονομική της κατάσταση δεν της επέτρεπε παραπάνω.
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις της έστειλα ευχαριστήρια επιστολή, όχι όμως γενική και αόριστη του τύπου «Σας ευχαριστούμε πολύ για την δωρεά σας».
Της έγραψα σε λίγες γραμμές για την αναστήλωση του κίονος που κάναμε την εποχή εκείνη και της έβαλα μία φωτογραφία ενός τεχνίτη την ώρα που κατεργαζόταν τον λίθο που θα συμπλήρωνε ένα χαμένο τμήμα σπασμένου σπονδύλου.
Της εξήγησα ότι για να ολοκληρωθεί η εργασία αυτή χρειάζονται τόσες ώρες τεχνίτη, ο οποίος κοστίζει τόσο την ώρα, οπότε το δολάριο που είχε συνεισφέρει αντιστοιχούσε στο ένα δια του συνολικού κόστους της εργασίας.
Τέλος, την προσκάλεσα αν ποτέ ταξιδέψει έως την Νεμέα να έρθει να με βρει για να της δείξω τελειωμένο το ΕΡΓΟ ΤΗΣ.
Καταλαβαίνεις, συνέχισε, ότι γραμματόσημο για ΗΠΑ, φάκελος γραφικά, φωτογραφία -χωρίς να υπολογίζεις τον χρόνο μου- υπερέβαιναν το ένα δολάριο.
Αλλά, η κυρία αυτή και καμιά δεκαριά φίλες της μου στέλνουν έκτοτε και κάθε χρόνο από 5 με 10 δολάρια η κάθε μία.
Συγκρίνατε τώρα το προηγούμενο με αυτό*:
".... Ενθουσιασμένη από την εθνική προσπάθεια την αισιόδοξη περίοδο του 1977, μία ευγενής δέσποινα, η Νένα Χατζηκυριάκου, δώρισε στο δημόσιο δεκαοκτώ ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας (στην οδό Αιόλου 104 και στην οδό Ηρώδου Αττικού 5), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή του μουσείου (σ.σ. Νέου Μουσείου της Ακρόπολης).
Η δωρεά συμπληρώθηκε μετά τον θάνατό της, το 1982, με συνάλλαγμα και χρεώγραφα κατατεθειμένα σε ελβετική τράπεζα.
Μοναδικός όρος της δωρεάς ήταν να αναγραφούν η δωρήτρια και ο σύζυγός της ως μεγάλοι ευεργέτες σε πλάκα του μουσείου.
Ελπίζω τώρα που το μουσείο βρίσκει σιγά-σιγά τον δρόμο του, να τιμήσει τη μεγάλη αυτή δωρήτρια αλλά και τους υπόλοιπους δωρητές μικρότερων έστω ποσών, που πρόσφεραν τα επόμενα χρόνια με την καρδιά τους ό,τι μπορούσε ο καθένας για την υπόθεση του μουσείου. ...."
Τα συμπεράσματα δικά σας.
(*) Από το βιβλίο της Ερσης Φιλιπποπούλου "Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, δια πυρός και σιδήρου" Εκδόσεις Παπασωτηρίου
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οι μαρμάρινες πλάκες στο σκεπαστό μέρος της εισόδου με το πλήθος των ονομάτων όσων είχαν χρηματικά συνεισφέρει για την ανέγερσή του.
Τον είχα ρωτήσει:
- Πως και τόσο πολλά ονόματα;
και μου είχε απαντήσει ότι οποιοσδήποτε του προσέφερε έστω και ένα μικρό ποσό τον ενέγραφε.
- Μα, δεν είναι άδικο, είχα παρατηρήσει,να τους βάζετε όλους στο ίδιο καλάθι, αδιακρίτως ποσού;
Τότε μου είχε υποδείξει ότι κάθε μαρμάρινη πλάκα είχε διαφορετική επικεφαλίδα, πράγμα που παρέπεμπε σε διαφορετικές κλίμακες δωρεών.
Απ' όσο θυμάμαι, μία "θέση" στην ανώτερη από τις 4 -5 κατηγορίες, αυτή των «Ευεργετών» (Benefactors) έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ΗΠΑ.
Το ποσό αυτό μειωνόταν σταδιακά, ας πούμε στην κατηγορία «Δωρητών» (Donors, Sponsors, κλπ) και κατέληγε, στην χαμηλότερη ν' αρκούν μερικές εκατοντάδες δολάρια.
Είχα μείνει με το στόμα ανοικτό από το πλήθος των συνωνύμων λέξεων και την δολαριακή αντιστοιχία των κατηγοριών, οπότε αυτός αφού είδε το ενδιαφέρον μου συνέχισε:
- Και ξέρεις στην χαμηλότερη κατηγορία για να εγγράψω το όνομα κάποιου, πράγμα που γίνεται με σμίλεψη από ειδικευμένο μαρμαροτεχνίτη-χαράκτη, το ποσό που πρέπει να ξοδέψω είναι συγκρίσιμο με αυτό της δωρεάς.
- Ε τότε γιατί το κάνετε, ρώτησα ευλόγως.
- Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπεις επαναλαμβάνουν τις δωρεές τους ή το λένε στους γνωστούς και τους φίλους τους οι οποίοι και αυτοί στη συνέχεια συνδράμουν τις εργασίες, είτε για την ανέγερση του μουσείου, είτε για το ανασκαφικό-αναστηλωτικό έργο.
Πριν από χρόνια, συνέχισε, έλαβα με το ταχυδρομείο έναν φάκελο που περιείχε ένα (1) δολάριο.
Η κυρία που το έστελνε μου εξηγούσε ότι η οικονομική της κατάσταση δεν της επέτρεπε παραπάνω.
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις της έστειλα ευχαριστήρια επιστολή, όχι όμως γενική και αόριστη του τύπου «Σας ευχαριστούμε πολύ για την δωρεά σας».
Της έγραψα σε λίγες γραμμές για την αναστήλωση του κίονος που κάναμε την εποχή εκείνη και της έβαλα μία φωτογραφία ενός τεχνίτη την ώρα που κατεργαζόταν τον λίθο που θα συμπλήρωνε ένα χαμένο τμήμα σπασμένου σπονδύλου.
Της εξήγησα ότι για να ολοκληρωθεί η εργασία αυτή χρειάζονται τόσες ώρες τεχνίτη, ο οποίος κοστίζει τόσο την ώρα, οπότε το δολάριο που είχε συνεισφέρει αντιστοιχούσε στο ένα δια του συνολικού κόστους της εργασίας.
Τέλος, την προσκάλεσα αν ποτέ ταξιδέψει έως την Νεμέα να έρθει να με βρει για να της δείξω τελειωμένο το ΕΡΓΟ ΤΗΣ.
Καταλαβαίνεις, συνέχισε, ότι γραμματόσημο για ΗΠΑ, φάκελος γραφικά, φωτογραφία -χωρίς να υπολογίζεις τον χρόνο μου- υπερέβαιναν το ένα δολάριο.
Αλλά, η κυρία αυτή και καμιά δεκαριά φίλες της μου στέλνουν έκτοτε και κάθε χρόνο από 5 με 10 δολάρια η κάθε μία.
Συγκρίνατε τώρα το προηγούμενο με αυτό*:
".... Ενθουσιασμένη από την εθνική προσπάθεια την αισιόδοξη περίοδο του 1977, μία ευγενής δέσποινα, η Νένα Χατζηκυριάκου, δώρισε στο δημόσιο δεκαοκτώ ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας (στην οδό Αιόλου 104 και στην οδό Ηρώδου Αττικού 5), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή του μουσείου (σ.σ. Νέου Μουσείου της Ακρόπολης).
Η δωρεά συμπληρώθηκε μετά τον θάνατό της, το 1982, με συνάλλαγμα και χρεώγραφα κατατεθειμένα σε ελβετική τράπεζα.
Μοναδικός όρος της δωρεάς ήταν να αναγραφούν η δωρήτρια και ο σύζυγός της ως μεγάλοι ευεργέτες σε πλάκα του μουσείου.
Ελπίζω τώρα που το μουσείο βρίσκει σιγά-σιγά τον δρόμο του, να τιμήσει τη μεγάλη αυτή δωρήτρια αλλά και τους υπόλοιπους δωρητές μικρότερων έστω ποσών, που πρόσφεραν τα επόμενα χρόνια με την καρδιά τους ό,τι μπορούσε ο καθένας για την υπόθεση του μουσείου. ...."
Τα συμπεράσματα δικά σας.
(*) Από το βιβλίο της Ερσης Φιλιπποπούλου "Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, δια πυρός και σιδήρου" Εκδόσεις Παπασωτηρίου
